به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از روزنامه هافینگتون پست، "رضا مرعشی" مدیر تحقیقات، شورای ملی ایرانیان آمریکا در مقاله ای در روزنامه هافینگتون پست به نتیجه بخش بودن مذاکرات هسته ای بر سر دستیابی به توافق نهایی ابراز امیدواری کرد و نوشت ایران و امریکا در وین بی اعتمادی را از بین بردند.
در این مقاله آمده است : پس از گفتگو با مقامات ایرانی و آمریکایی در مورد مذاکرات خود در وین، من جملات "وینستون چرچیل" را به یاد می‌آورم: "ساختن ممکن است سالها کار کند و پر زحمت باشد. ویران کردن می تواند کار بی فکرانه یک روزه باشد . " حقیقت گفته چرچیل در داخل سالن تصمیم گیری در سراسر واشنگتن و تهران حداقل به مدت پنج ماه طنین انداز است .
درآن چه که مقامات آن را بحث های واقعی توصیف کردند، ایران و پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد به اضافه آلمان ( P5 +1) بر سر یک جدول زمانی و چارچوبی برای حصول توافق جامع برای اطمینان از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران به توافق رسیدند. گروهی از کارشناسان در اوایل ماه مارس با یکدیگر دیدار خواهند کرد تا در مورد جزئیات مختلف فنی بحث و گفتگو کنند و هیئت های کامل دوباره در 17 مارس در وین باهم دیدارخواهند کرد. این فرایند به صورت ماهیانه تا ژوئیه ، زمانی که آنها امیدوارند توافقنامه جامع را امضا کنند، تکرار خواهد شد.
هافینگتون پست می‌نویسد: برخلاف گام‌های سریع دیپلماسی که منجر به امضای توافقنامه موقت در ژنو شد، آهستگی و پیوستگی منجر به یک توافق نهایی در وین خواهد شد. با توجه به گره کور مشکلات فنی و اختلافات سیاسی موجود در مسیر ، هر دو طرف آماده طی کردن مسافت های طولانی هستند.
در ادامه این گزارش آمده است که به طور خاص سه درس برجسته هستند:
1 ) انجام دادن بازی طولانی مدت
دقیقا به خاطر آنکه اقدامات بی فکرانه برخی تندروها به دنبال از بین بردن دیپلماسی است، اکنون باید روشن شود که دور اول مذاکرات در وین در مورد مدیریت انتظارات بود وباید اطمینان حاصل کرد که مردم می دانند این فقط آغازکار است. هر دو طرف شش ماه فرصت دارند تا این مذاکرات را به موفقیت برسانند، بنابراین هیچ کس نباید انتظار معجزه ای را داشته باشد. در عوض، سیاست گذاران و کارشناسان باید صبر پیشه کنند و دیدگاه بلندمدت‌تری داشته باشند.
35 سال دشمنی طی چند دیدار خنثی نخواهد شد. اگر تلاش برای شکستن بن بست، انتظارات را محقق نسازد، بازگشت دوباره به الگوهای قدیمی بسیار آسان است.
در حالی که برای دیپلماسی کسب نتایج ملموس ضروری است ، مهمترین سؤال این است : هدف ما چیست ؟ اگر هدف انعقاد یک قرارداد هسته ای نهایی است که می تواند صلح را به ارمغان بیاورد و روابط آمریکا و ایران را عمیقا تغییر دهد ، اولویت بندی گام های کوچکتر در طول چند ماه آینده حیاتی خواهد بود . مقامات بلند پایه هر دو طرف سرانجام در حال بازی طولانی هستند، بر منافع دراز مدت تعامل تاکید دارند ، و سرمایه گذاری های سیاسی لازم را انجام می‌دهند تا مذاکرات به موفقیت برسد.
2 ) تاکید بر فرآیند
در پنج دور آینده، هر دو طرف به دنبال سازشی خواهند بود که به هر طرف چیزی بدهد - اما نه همه چیز. ایجاد یک فرآیند واقعی امکان می‌دهد تا واشنگتن و تهران به طور روش‌مند چندین دهه بی‌اعتمادی را کنار بگذارند. برای اولین بار ، آنها یک نقشه راه برای یک بازی استراتژیک دارند. در حال حاضر علنی ساختن جزئیات لازم نیست. برای مقابله با مسائل مختلف و جلوگیری از ریل خارج کردن این فرایند ، آنها در اصل یک ماتریس " اکنون "، " به زودی " و " بعد " به وجود آورده اند. دیپلمات های کارکشته باید لبخند بزنند، به این دلیل که این دیپلماسی قدیمی است که ما به آن عادت کرده ایم.
مذاکرات انجام شده در وین مبتنی بر روابط متقابل است، که به نوبه خود به چگونگی راه اندازی گروه های کاری که به مسائل فنی می پردازند بستگی دارد. تا کنون، به نظر می رسد که هر دو طرف تصمیم عاقلانه ای گرفته اند که فرایند مذاکرات را مخفی نگه دارند. به احتمال زیاد مقامات مختلف در مورد مسائل متفاوت بحث خواهند کرد، اما نکته مهم این است که هر دو طرف با هم تصمیم خواهند گرفت که چگونه مصالحه ها (امتیازات) و نظم مربوطه آنها را باهم مطابقت دهند و همسنگ سازند.
3) خطوط قرمز
در آغاز هر مذاکره ای خطوط قرمزی تعیین می شود. این مسئله قابل انتظار است ، و ایران و 1+5 نا امید نشدند : وقتی مذاکرات وین آغاز شد هر دو آنها ظاهرا خطوط قرمزی ترسیم کردند. اما آنها همچنین می‌دانند که وقتی که مذاکرات شروع می شود خطوط قرمز انعطاف پذیر می شوند. آنها باید قابل انعطاف باشند در غیر این صورت چیزی برای مذاکره وجود نخواهند داشت.
نه ایران بر این باور است که از موضع ضعف مذاکره می‌کند، و نه ایالات متحده. هر دو انتظار زیادی از طرف دیگر دارد- و نیز انتظار دارند که امتیاز زیادی ندهند. این بخش دشوار این مذاکرات است، و احتمالا قرار است شش ماه کامل در وین طول بکشد. ما می توانیم ببینیم که این ایده شروع به تبلور کرده زیرا طرز فکر مذاکره کنندگان در هر دو طرف تغییر کرده است. در حال حاضر آنها به جای تبادل اولتیماتوم هایی ، ایده های جدید را امتحان می کنند . و هنگامی که یک ایده جواب نمی دهد، آنها ایده دیگری را امتحان می کنند.روال کار دیپلماسی به همین ترتیب است - وبه همین دلیل است که طول می کشد .
این منصفانه است که بگوییم که این یک فرایند بسیار دشواری است، و عادلانه است که کسی به آن بدبین باشد - اما متوقف کردن جمله در همین جا ناعادلانه است. برای به پایان رساندن جمله، باید گفت که هر چیزی که تا به این مقطع رخ داده بی سابقه بوده است . ما باید از این سیر برای رفتن به جلو و مقابله با چالش های سخت پیش رو استفاده کنیم - و ما باید معتقد باشیم که این روند می تواند موفق شود .
انتهای پیام /
