محققان می‌گویند وقتی یک ستارهٔ بزرگ به اواخر عمر خود نزدیک می‌شود بصورت یک ابر نواختر (سوپرنوا) منفجر می‌شود و این امر موجب می‌شود هستهٔ این ستاره به یک سیاهچاله تجزیه شود. در مدل سنتیِ سیاه چاله، مواد به حجم‌هایی بی‌‌‌نهایت کوچک تجزیه می‌شوند که تکینگی نامیده می‌شود. البته این امر نظریهٔ کوانتوم را در نظر نمی‌گیرد. اگرچه نظریهٔ کاملی در مورد جاذبهٔ کوانتوم نداریم، چیزهای کمی در این باره می‌دانیم. 

 

یک مسئله این است که سیاهچاله‌ها تا ابد باقی نمی‌مانند. به دلیل نوساناتِ کوانتومی در نزدیکیِ افق رویدادِ یک سیاه چاله، سیاهچاله تابشِ هاوکینگ را از خود منتشر می‌کند. در نتیجه، این سیاه چاله در هنگام انتشارِ تابش به تدریج جرم خود را از دست می‌دهد. میزان تابشِ هاوکینگ در یک سیاهچاله با اندازه‌اش نسبتِ عکس دارد، بنابراین، با کوچک‌تر شدن سیاهچاله، میزان بیشتری از تابش هاوکینگ را از خود منتشر می‌کند تا زمانیکه که در ‌‌نهایت تابش تمام شود. 

 

از آنجایی که سیاه چاله‌ها تا ابد باقی نمی‌مانند، استیون هاوکینگ و افراد دیگر بیان کردند که سیاهچاله‌ها فاقد افق رویداد هستند اما یک افقِ واضح دارند. این امر به این معنی است که مواد موجود در یک سیاهچاله به یک تکینی تبدیل نمی‌شوند. نویسندگان بیان می‌کنند بجای اینکه مواد موجود در یک سیاهچاله به تکینگی تبدیل شوند، تا اندازهٔ یک تریلیونمِ متر تجزیه می‌شوند. در این نقطه، چگالی مواد به اندازهٔ چگالی پلانک است. وقتی زندگی سیاهچاله به پایان می‌رسد، این «ستارهٔ پلانک» ظهور پیدا می‌کند. 

 

از آنجاییکه چگالی این ستاره به اندازهٔ چگالی پلانک است، در یک طور موجِ معین از پرتوهای گاما تابش می‌کند. بنابراین اگر این ستارگان وجود داشته باشند، تلسکوپِ پرتو گاما قادر است آن‌ها را رصد کند. البته این امر هنوز در حد یک فرضیه است. تاکنون هیچگونه شواهد عینی در مورد وجود چنین ستارهٔ پلانکی یافت نشده است. هرچند، این راه حل برای بخشِ متناقضِ سیاهچاله‌ها جالب است.

انتهای پیام/