به گزارش حوزه سینمای جهان باشگاه خبرنگاران در نیمه دهه 1920 میلادی، آلمان تغییری در سبک سینمایی مرسوم خود بود که از آن به عنوان سینمای مجلسی یا در لفظ آلمانی‌اش، "کامرشپیل" یاد می‌‌شود. سینمای آلمان آن‌گونه که در دیگر کشورها مرسوم بود، سبک رئالیستی را تجربه نکرد، اما همین سینمای "کامرشپیل" را می‌توان به نوعی از رئالیسم رهنمون شود که از آن درتاریخ سینما به عنوان نوعینیت‌گرایی یاد می‌شود. نوعینیت‌گرایی در سبک وشیوه پردازش مدیون برتولت برشت، کارگردان تئاتر، بود و البته پیش از آن دیگر کارگردان تئاتر، ماکس راینهارت، بود که بر سینما کامرشیپل تاثیر گذارد.
 
سینمای کامرشیپل دارای مشخصاتی است که اشاره یک به یک آن‌ها در این مقال نمی‌گنجد، فقط این که یکی از ویژگی‌های مهم آن پایان تلخی بود که در نهایت داستان به آن گرفتار می‌آمد، پایانی که در بسیاری ازفیلم‌های مطرح این دوران مورد عنایت قرار گرفت.  

اما در این میان فیلمی معروف در این سبک ساخته شد که آخرین لبخند نام دارد.  

فیلم که در سال 1924 میلادی توسط فردریش ویلهلم مورنائو کارگردانی شد. فیلمنامه این فیلم را کارل مایر نوشته بود که جزو نوسیندگان مطرح سینمای اکسپرسیونیسم نیز به شمار می‌آید. مایر بنابر عرف این فیلم‌ها کوشید تا داستان خود را به گونه‌آی به سرانجام برساند که شخصیت اصلی فیلمنامه یعنی پیرمرد دران هتل که شغلش را از دست داده، به انزوا و فکر خودکشی برسد.   
 
فیلمنامه تکمیل و ساخته می‌شود تا اینکه تهیه کننده فیلم می‌گوید قصد دارد تا فیلم را در آمریکا به نمایش بگذارد واین پایان تلخ به مذاق آمریکایی جماعت خوش نمی‌آید و بنابراین مایر با وجود مخالفت شدید پایانی دیگر بر این فیلمنامه نگاشت. داستان سکانس برگیزده ما هم از همین‌جا آغاز می‌شود. فیلمنامه نخستین با انزوای پیرمرد به پایان می‌رسد. اما ناگهان میان‌نویسی می‌آید و داستان بالا را به شکل خلاصه توضیح می‌دهد. پس از آن چند سکانس به فیلم اضافه می‌شود که در مسیری بسیار متفاوت با فیلمنامه اصلی قرار می‌گیرد به این وسیله همین چند سکانس بد را به عنوان سکانس برگزیده این شماره انتخاب کردم تا دوستان علاقمند به فیلمنامه نویسی دریابند، اگر آن میان‌نویس نبود، آیا داستان مِ توانست پایانی این‌گونه داشته باشد و آیا پلات که راهنماگر ما در درک منطقی یک داستان است، می‌توانست ما را به چنین پایانی برساند. بد نیست این را هم بدانید که فیلم آخرین لبخند مورنائو به دلیل همین تغییر به مهم‌ترین فیلم سبک مجلسی بدل شد.   


منبع: رامتین شهبازی/ مجله فیلم‌نگار /

انتهای پیام/