دیویس همچنین گفت: من فکر می‌کنم مردم در کشورهای غربی بالاخره دیر یا زود دولت‌هایی را که این‌گونه سیاست‌ورزی می‌کنند پایین می‌کشند و کسانی را به‌جای آن‌ها می‌نشانند که به‌جای بازی‌های کودکانه مرسوم سیاست مداران و عقده‌های بی‌معنای تاریخی، بیشتر به فکر مردم باشند.

مشروح این مصاحبه را در ادامه می‌خوانیم:

تسنیم: همان‌طور که می‌دانید وزارت دارایی آمریکا اعلام کرده ‌است که بر اساس توافقات هسته‌ای محصول نشست ژنو بین ایران و شش قدرت جهانی مبلغی برابر با 550 میلیون دارایی نفتی بلوکه شده‌ی ایران در سی و یکم ژانویه به حساب ایران واریز شده‌است تا کم‌کم پول‌های ملت ایران به دست این مردم بازگردد تا بتواند ظرف شش ماه طی هشت قسط کل این مبلغ را که 4.2 میلیارد دلار خواهد بود پس بگیرند. این مبالغ به موازات عملی‌کردن مفاد توافق نامه‌های حاصل از نشست به صورت مرحله به مرحله پرداخت خواهد شد و قسط بعدی آن قرار است کمتر از یک ماه بعد باشد که حدود 450 میلیون دلار خواهد بود. به نظر شما چه اتفاقی افتاده است و روایت شما از این رخ داد بسیار مهم اقتصاد جهانی چیست؟

دیویس: به نظر من از ابتدا هم مشکلی برای حل کردن نبود. غرب یک بازی موش و گربه به راه انداخت که سعی می‌کند مشکل را هنوز حل نشده از سمع و بصر مردم دنیا مخفی کند و جلوی بی آبرویی بیشتر خودش را بگیرد. ایران کشوری است که آن را می‌شناسیم و طولانی‌ترین تاریخ را در جهان دارد و این روزها رخ دادهای سیسی پر اهمیتی در حوالی آن تحقق پیدا می‌کند. غرب در تمام دنیا چنین افسانه‌ای را به راه انداخته است که ایران ناامیدانه در پی دست‌یابی به سلاح هسته‌ای است چون در منطقه و جهان احساس ناامنی می‌کنند. این مقدمه و نتیجه هر دو اشتباه هستند و کاملا تهی از معناست. ایرانی‌ها وقتی هواپیمای مسافربری شان مورد اصابت قرار گرفت راهی به غیر از جنگ برای حل آن پیدا کردند، حتی وقتی همسایه به خاک آن‌ها حمله کرد و هشت سال جنگ به آن‌ها تحمیل نمود، بلافاصله پس از پایان درگیری‌ها مساله را حل نمودند و عراق امروزه بهترین دوست این کشور است، هر کشور ضعیفی هم در منطقه درخواست کمک کند ولو این که خاطرات تاریخی بدی در ذهن از یک‌دیگر داشته باشند دیده‌ایم دولت ایران همیشه به کمک وی می‌شتابد تا بتوانند مسایل مهم منطقه‌ای خود را در همسایگی حل کنند. با این وضعیت چطور می‌توان باور کرد دولت ایران به دلیلی در پی دست‌یابی به سلاح هسته‌ای داشته باشد.

در میان تمام انتقادهایی که غرب تاکنون در این سال‌ها متوجه جمهوری اسلامی ایران کرده‌است باید گفت این مورد دیگر نتیجه‌ی طبیعی عمل‌کرد خود آن‌هاست. آن‌ها می‌دانند در تمام این سال‌ها با فلسطین چه کرده‌اند و می‌دانند این سرزمین چقدر برای ایران اهمیت دارد. به همین دلیل به خاطر ترس از خشم اسلامی و نتایج ناگوار عمل کرد خودشان با ایران هم خشونت و تندی می‌کنند، جلوی رشد و گسترش پیام انقلاب اسلامی ایران را می‌گیرند و می‌کوشند شری را که شکل داده‌اند ذیل تکنیک‌های خبرسازی بپوشانند که همیشه در مواقعی که از ایران می‌گویند به کار می‌زنند. آن‌ها فکر می‌کنند دنیا به این ترتیب داستان کودکانه ای را که آن‌ها در باب خطرسازی ایران ساخته اند باور خواهد کرد و فراموش می‌کنند چه بلایی بر سر مردم فلسطین می‌آید و چه خون‌هایی از آن‌ها بر زمین می‌ریزد. ولی معنای خوب و بد به این سادگی تغییر نمی‌کند. کافی است یک نگاه به فیلم‌هایی که مخالفین سیاست آمریکا در مورد اسراییل می‌سازند بیندازیم و یا ببینیم برخی احزاب فرانسوی در مورد اسراییل چه می‌گویند تا این نکته به خوبی روشن بشود.

تسنیم: به نظرتان این برنامه تا چه میزان موفق بوده است؟

دیویس: اصلا امکانی برای موفقیت نیست. موفقیت وقتی است که می‌توانید چیزی را تحت کنترل خود بگیرید والا حرفی که می‌زنید پایه ای ندارد و محل هزار و یک سوال و اشکال خواهد بود. امروزه شاهدیم دنیا دروغ‌های غرب در باب خطرناک بودن ایران برای روند صلح جهانی را باور نکرده است بلکه برعکس نهادهای مالی اعتباری اروپا کارتل‌های تریلیاردی خانه سازی اسراییل را تحریم می‌کنند و بزرگ‌ترین بانک این دولت موسوم به هاپوئالیم (کارگران) را به خاطر شرکت در ایجاد دیوار در شهرک‌های بخش شرقی کرانه غربی رود اردن بایکوت کرده اند. نیز شاهدیم صاحب منصبان دولتی در اسراییل و آمریکا با یک دیگر بر سر همین روند صلح جهانی به جدال لفظی برخورده اند از جمله این که چند وقتی است جان کری و یووال اشتاینیتز وزرای خارجه‌ی دو طرف با یک دیگر مشاجره می‌کنند. این روند اگر موفق بود قبل از هر کسی نظر دولت دوست اسراییل یعنی آمریکا را جلب خود می‌کرد که می‌بینیم منطق جهان سیاست به هیچ وجه این گونه نیست. اوضاع دنیا هرگز این گونه نبوده‌است که آمریکا بتواند بدون برخوردن به هیچ مشکلی، بدون رعایت هیچ محاسبه‌ای هر که را می‌خواسته دوست و هر که را نمی‌خواسته دشمن خود قلمداد و از حقوق جهانی محروم کند. به غیر از هنرمندان جوانی که می‌گویند با سیاست‌های دولت شان موافق نیستند بارها دیده‌ایم ژورنالیست‌ها و سیاست مداران زندگی خود را به خاطر مخالفت با عمل کرد ساست خارجی این دولت از دست داده‌اند. برخی از آن‌ها ذیل عناوین جعلی فعالیت می‌کنند چون دولت‌شان دوست دارد کسی بداند اسراییل دارد عرب‌ها را در خانه‌های خودشان قتل عام می‌کند. سال‌ها قبل دولت آمریکا مخالف مردمش با جنگ ویتنام را پذیرفت و به خاطر مقاومت مردم آن کشور و افزایش هزینه‌های جنگ سربازانش را به خانه بازگرداند ولی اسراییل چنان عقده‌ای در ساختار سیاست جهانی است که نمی‌خواهد حتی کسی در مورد کارهایی که می‌کند فکر کند و نظری بدهد. به نظر من این‌ها برای اسراییل طبیعی است و نمی‌توان متهم شان کرد؛ حالت دیگری برای چنین دولتی قابل تصور نیست. از همان ابتدا ایده‌ی پیروزی به قدری ابلهانه و پیاده سازی آن به قدری هزینه‌بردار بود که امکان پذیر نمی‌نمود. پیروزی به این می‌گویند که کسی بتواند اراده‌اش را به سوی مقابل تحمیل کند نه این که با تلاش بسیار و گذاشتن زمان طولانی خانه‌ای بخرد ولی مجبور باشد هر بار می‌خواهد وارد آن شود هزینه‌ای بپردازد. آن‌ها اگر فکر می‌کنند اسراییل خانه‌ی موروثی مشروع آن‌هاست که از پدرشان باقی مانده‌است و در این چند دهه توانسته‌اند آن را دوباره از آن خود کنند اشتباه بزرگی می‌کنند و اگر فکر می‌کنند دنیا هم این ذهنیت را باور کرده‌است اشتباه بزرگ‌تری می‌کنند.

تسنیم: به نظر شما این اوضاع چگونه به پایان می‌رسد؟

دیویس: به خیلی چیزها بستگی دارد. شاید به خاطر تناقض‌های درونی چیزی مثل گذار سیاسی گرباچف در سال 91 منتظر دولت اسراییل باشد، یا به خاطر تناقض گویی‌ها آینده‌ای مثل حمله‌ی رعدآسایی که قذافی دید در انتظار اسراییل باشد و تمام منطقه را دچار آشوب کند یا سازش کاری به سبک مائو که طی آن فرم را نگه می‌دارند و محتوا را عوض می‌کنند. پول ایران به گروگان گرفته شده بود و همه این را می‌دانستند ولی خوب امروز مردم دنیا بهتر می‌دانند دولت ایران در سیاست خارجی چه می‌کند و مشکل شان با اسراییل چیست. طبعا این داستان هم باید در سطح جهانی پی گیری می‌شد چون آن‌ها رسانه را هم مثل هر چیز دیگری در اختیار دارند. سوال درست به نظر من این است که آیا ارزش را داشت؟ کل مساله‌ی هسته‌ای با این همه حاشیه حل شد و کنار گذاشته شد ولی اسراییل نتوانست یک سرباز به منطقه اعزام بکند ویک گلوله فروخته نشد.

این به نظر من برای اسراییل یک شکست بزرگ است. مساله به طور کامل حل و فصل شد و ایران هنوز دوست خوب افغانستان، عراق، سوریه، چین و شوروی است. این به نظر من برای اسراییل یک شکست بزرگ است. پول ایران طبعا پس داده می‌شد و آن‌ها هم این را می‌دانستند ولی کسی که بازی را شروع می‌کند نمی‌تواند بدون پرداخت هیچ هزینه‌ای از آن خارج شود و به سراغ کار خود برود. دولت جمهوری اسلامی ایران ذهنیتش رانسبت به این چند دهه هیچ تغییری نداده‌است. آن‌ها چرا دارند این پول را آزاد می‌کنند؟ آن‌ها در تمام این مدت سود کلانی بابت باقی ماندن این همه پول در حساب بانک‌های غربی برده‌اند. من فکر می‌کنم مردم بالاخره دیر یا زود در کشورهای غربی دولت‌هایی را که این گونه سیاست ورزی می‌کنند پایین می‌کشند و کسانی را به جای آن‌ها می‌نشانند که به جای بازی‌های کودکانه‌ی مرسوم سیاست مداران و عقده‌های بی معنای تاریخی بیشتر به فکر مردم باشند.