محققان از مدت‌ها پیش از مکان تعبیر اصوات کلامی در مغز آگاهی داشتند، اما در خصوص چگونگی این فرآیند اطلاعات اندکی در دست بود.

تیم علمی دانشگاه کالیفرنیا به همراه نیما مسگرانی بر این باورند، مغز به بخش‌های منفرد صوتی موسوم به واج‌ها (مانند "پ" در کلمه "پسر") پاسخ نمی‌گوید، بلکه به گونه‌ای تنظیم شده که عناصر بسیار ساده‌تر و مقدماتی‌تری را که زبان‌شناسان آن را "ویژگی‌ها" می‌نامند، شناسایی کند.

"ویژگی‌ها" علائم شنیداری متمایزی (ساده‌تراز واج‌ها) هستند که به هنگام حرکت لب، زبان یا تارهای صوتی گویندگان ایجاد می‌شود.

این سازماندهی به شنوندگان امتیاز مهمی در تعبیر کلام ارائه می‌دهد، زیرا بیان به طور قابل‌توجهی در میان گویندگان و حتی در گوینده منفرد با گذر زمان، متغیر است.

به گفته ادوارد چانگ، جراح و دانشمند اعصاب و نویسنده ارشد این مقاله، این مطالعه به درک اختلالات خواندن می‌انجامد.

وی گفت: کلام، سیگنال شنیداری متغیر و بسیار پیچیده‌ای است و توانایی ما برای شکستن فوری این سیگنال به واج‌های منفرد و سپس، ساختن آن قطعات به شکل واژه‌ها، جمله‌ها و معنا مشخصه قابل‌توجهی است.

محققان داده‌هایشان را از ابزار ضبط‌کننده عصبی جمع‌آوری کردند که مستقیما روی سطح مغز شش بیمار به عنوان بخشی از جراحی صرعشان، کار گذاشته شده بودند.

جزئیات این مطالعه در مجله Science منتشر شده است.