مجله شبانه باشگاه خبرنگاران،

صبح دوازدهم بهمن سال 57 است. هوا ديگر بوي باروت نمي‌دهد. خيابان‌ها ديگر ردي از خون ندارد و خط سفيد خيابان‌ها را گل‌هايي پوشانده كه مسير ورود حضرت امام را مشخص كرده است. روزنامه اطلاعات تيتر زده است:‌ «امام آمد» و كيهان نوشته: «اولين پيام امام در وطن». خانه‌هاي تهران خالي از سكنه و خيابان‌ها مملو از جمعيت‌اند. آنهايي كه جا مانده‌اند خودشان را رسانده‌اند به خانه‌هايي كه تلويزيون دارند تا لحظه ورود حضرت امام را از طريق تلويزيون ببينند.

عده‌اي از مردم با قطع جريان پخش مستقيم ورود حضرت امام از تلويزيون به علت هجوم مأموران نظامي، از عصبانيت تلويزيون‌هاي خود را به خيابان پرت كرده اند. اين را روزنامه كيهان، فرداي ورود حضرت امام مي‌نويسد.

شادماني و خوشحالي ميان چهره‌هاي مردمي كه به استقبال آمده‌اند موج مي‌زند، هر چند مي‌توان ردي از نگراني را هم ميان چهره‌هاشان خواند. حضرت امام نوفل لوشاتو را با صدور بيانيه و تشكري از مردم فرانسه ترك كرده و راهي ايران شده است. اين در حالي است كه همه علاقه‌مندان، دوستداران و نزديكان ايشان، نگران انجام اين پروازند چرا كه خطر انهدام هواپيما يا ربودن آن در آسمان چيزي است كه همه را تا لحظه فرود آن در فرودگاه تهران، نگران ساخته است.

هواپيماي ايرفرانس حامل حضرت امام وقتي در آسمان تهران ديده مي‌شود شور و شعف مردم را فرامي‌گيرد. جمعيت ميليوني مردم سبب شده اداره امور حتي از توان كميته 70 هزار نفري استقبال نيز خارج شود. فاصله 33 كيلومتري ميدان آزادي تا بهشت‌زهرا مملو از جمعيت است، آنقدر كه ماشين حامل حضرت امام قادر به طي مسير نيست و بناچار از بالگرد استفاده مي‌شود تا حضرت امام را به قطعه 17 شهداي بهشت زهرا برساند.

 اينجاست كه سخنراني معروف حضرت امام ايراد مي‌شود. حالا 32 سال از آن روز مي‌گذرد. 12 بهمن هر سال يادآور همان لحظه‌هاي تاريخي و بي‌نظير استقبال مردمي از يك رهبر بزرگ است؛ لحظه‌هايي كه تصاويرشان با سرود «ديو چو بيرون رود، فرشته درآيد» گره خورده و براي مردم اين سرزمين جاودانه است. لحظه‌هايي كه هميشه تازه است. هوا بوي باروت نمي‌دهد و زمستان ديگر سرد نيست.