به گزارش خبرنگار سياست خارجي باشگاه خبرنگاران؛ پس از مذاکرات ایران و ۱+۵ بر سر موضوع هسته‌ای ایران و توافق ژنو، اظهارنظرهای متفاوتی از سوی مقامات جمهوری اسلامی ايران و آمريكا بیان شد به‌طوری که هر دو طرف یکدیگر را محکوم به تفسیر متفاوت از این توافق و عمل نکردن به آن متهم کردند.


اين اظهارات متناقض تا جایی ادامه پيدا كرد که این ابهام در ذهن ایجاد می‌شود که اگر توافقي میان ایران و ۱+۵ حاصل شده و دو طرف اين توافق را پذيرفتند، پس چرا اظهارنظر‌ها در خصوص توافق متفاوت است؟  
 
چرا بین متن منتشر شده توسط هیئت ایرانی و متن آمریکایی اختلاف وجود دارد؟  
 
اینکه ظریف وزیر امور خارجه کشورمان پس از توافق ژنو از آن به‌عنوان پیروزی برای ملت ایران یاد کرد، با آنچه که جان کری وزیر امور خارجه آمریکا در خصوص این توافق اعلام کرد در دو نقطه مقابل یکدیگر است.
 
پس از پایان نشست ژنو و توافق میان ایران و ۱+۵ دکتر ظریف در جمع خبرنگاران گفت: در این توافق برنامه غنی‌سازی ایران به رسمیت شناخته شده و این برنامه ادامه خواهد داشت.

جان کری در اظهاراتی متفاوت با وزیر امور خارجه کشورمان اظهار داشت: در این توافق حق غنی‌سازی برای ایران به رسمیت شناخته نشده است.  
 
نکته‌ای که در اینجا می‌توان به آن اشاره کرد این است که مقامات آمریکایی بار‌ها سخنان مقامات جمهوری اسلامی ایران در خصوص توافق ژنو را برای مصارف سیاسی داخلی اعلام کردند و در نقطه مقابل وزیر امور خارجه کشورمان اعلام می‌کند که اظهارات مقامات آمریکایی را عاری از واقعیت می‌داند و این اظهارات مصرف داخلی دارد و تاکید می‌کند که این اقدام دولتمردان آمریکایی برای قانع کردن کنگره، لابی صهیونیستی و تندروهای آمریکا است و نشان میدهد آنان با لفاظی تلاش می‌کنند نگرانی‌های داخلی خود را حل کنند.  
 
حال اگر توافقی صورت گرفته چرا به گونه‌ای این توافق حاصل شده که تفاسیر مختلفی از آن ایراد می‌شود؟ 
 
با توجه به اینکه پرونده هسته‌ای کشورمان مشکل حقوقی ندارد می‌توان به این نکته اشاره کرد که معاهده NPT حق غنی‌سازی را به کشورهای عضو این معاهده اعطاء کرده است و چانه‌زنی در خصوص کم و کیف این حق به سازمان، مرجع و کشوری دیگر ربطی پیدا نمی کند. 
 

جان کری وزیر امور خارجه آمریکا در جلسه استماع کمیسیون روابط خارجی مجلس نمایندگان در تاریخ ۱۹ آذر۱۳۹۲ درباره مشروط شدن حق غنی‌سازی ایران به تامین نظر مثبت طرف مقابل اعلام كرده که در پاراگراف چهارم صفحه آخر توافق به آن اشاره شده است.  
 
در خصوص مسئله کاهش تحریم‌ها علیه جمهوری اسلامی  ایران باید گفت تحریم‌ها تنها بر سر مسئله هسته‌ای ایران نيست، به‌طوری که جان کری اظهار داشت: به‌خاطر سابقه منفی ایران در حوزه حقوق بشر و حمایتش از تروریسم و فعالیت‌هایی که برای بی‌ثبات کردن مناطقی مثل سوریه داشته است تمام این تحریم‌ها در جای خود باقی خواهد ماند.  
 
با توجه به رویکرد متناقض و دوگانه مقامات غربی به‌خصوص آمریکایی‌ها، نمی‌توان به پایبندی آمريكايي‌ها از اين توافق مطمئن بود، زیرا آن‌ها تمام تلاش خود را برای حفظ امنیت و ثبات هم‌پیمان خود در منطقه یعنی رژیم صهیونیستی خواهند کرد.  
 

آمریکایی‌ها با توجه به گذشته و عدم پایبندی به تعهدات خود و نگرشی که به سیاست خارجی دارند همواره برای تامین منافع ملي خود  دست به دخالت در امور داخلی دیگر کشورها می‌زنند به همین خاطر نمی‌توان خوش‌بین بود که سران ایالات متحده در توافق ژنو منافع جمهوری اسلامی ایران را در چارچوب پیمان‌های بین‌المللی از جمله NPT بپذیرند.  
 
مقامات جمهوری اسلامی می‌توانند با درایت و استفاده از فرصت‌ها، جلوی بهانه‌جویی‌های مقامات غربی، آمریکا و رژیم صهیونیستی را بگیرند تا شرایط به نفع جمهوری اسلامی و مردم ایران باشد تا یکی از اهداف رژیم صهیونیستی و ایالات متحده که به انزوا کشیدن و تحت فشار قراردادن ایران است حاصل نشود.

گزارش‌از محمد شهروی

انتهای پيام/