به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، محسن جندقی در یادداشتی در روزنامه وطن امروز نوشت: تحریم‌های اقتصادی علیه یک ملت را هیچ‌کس دوست ندارد. ما ایرانی‌ها در چند سال اخیر مشاهده کردیم که تحریم‌ها در کنار مدیریت ناکارآمد چگونه می‌تواند معیشت و اقتصاد یک کشور را تحت‌تاثیر قرار دهد. تحریم‌های اقتصادی علیه یک ملت را می‌توانیم سرلیست نقض حقوق بشر در هزاره سوم قرار دهیم اما تحریم‌کنندگان زورگو خود مدعی حقوق بشر هستند. اینها تناقض‌های قرن بیست و یکم است و چاره‌ای جز تحمل این تناقض‌ها نیست. قطعا یک ملت از تحریم و تحدید اقتصادی سودی نمی‌برد و در سال‌هایی که مباحثی چون تجارت آزاد و دهکده جهانی مطرح می‌شود این تحریم‌ها غیر منطقی و مضحک به نظر می‌رسد. با این وجود چندین سال است ملت ایران تحریم شده‌اند و مشکلات اقتصادی گریبان مردم را گرفته و کسی نمی‌تواند این موضوع را کتمان کند. با این تحریم‌ها اقتصاد ایران دچار مشکل شد و عدم مدیریت صحیح موجب شد هیجان بر منطق غالب شود. چه کسی در داخل کشور دوست ندارد این وضعیت پایان بپذیرد؟ چه کسی دوست دارد این بلاهای اقتصادی همچنان بر سر ملت ببارد؟ چه کسی دوست دارد معیشت مردم همچنان تحت تاثیر تصمیم‌گیری‌ دیگران باشد؟ کسی که دوست ندارد تحریم‌ها رفع شود یا خائن است یا ...‌. نمی‌دانیم چرا برخی از مسؤولان ادعا می‌کنند برخی از منتقدان دولت دوست ندارند تحریم‌ها برداشته شود. آیا منتقدان اقتصادی و سیاسی باید به علت اینکه متهم به همراهی با تحریم‌کنندگان نشوند، چیزی نگویند؟
 
آیا این سخن که دولت برای عزت ملت در کنار فعالیت‌های دیپلماسی فکری به حال خودکفایی و اقتصاد مقاومتی کند به معنای همراهی با تحریم‌کنندگان است؟ اینکه بگوییم دولت در کنار دریافت قطره‌چکانی پول بلوکه‌شده خودمان با تاجران و سرمایه‌گذاران ایرانی رایزنی‌های بیشتری انجام دهد تا بتوانیم به راهکارهایی برای دور زدن تحریم‌های احتمالی آینده دست پیدا کنیم به معنای همراهی با دشمن است؟ آیا این موضوع را که در رایزنی‌های بین‌المللی و سیاست‌خارجی باید چانه‌زنی بیشتری صورت می‌گرفت تا پول‌های بلوکه شده بیشتری آزاد می‌شد به معنای این است که دوست نداریم تحریم‌ها برداشته شود؟ اینکه بگوییم چرا در توافق، اورانیومی را که با خون‌های شهدای هسته‌ای غنی شده‌ باید اکسید کنیم به معنای این است که نمی‌خواهیم تحریم‌ها برداشته شود؟ قطعا پاسخ مسؤولان دولتی هم به این سوال‌‌ها منفی است. می‌دانیم دولت برای اینکه تحریم‌ها برداشته شود کار سختی را در پیش دارد و برای اینکه همین تحریم‌های محدود پتروشیمی و قطعات خودرو برداشته شود کلی رایزنی کرد‌ه‌اند. این را هم می‌دانیم برای اینکه تحریم‌های بانکی و نفتی برداشته شود راه درازی در پیش داریم و دولت برای اینکه این تحریم‌ها برداشته شود باید چند برابر دور قبل وقت بگذارد و احیانا باید برای بسیاری از دستاوردهای هسته‌ای معامله کند. هیچ ایرانی‌ای (غیر از خائنین) هم دوست ندارد که تحریم‌ها تداوم یابد اما قطعا کسی هم دوست ندارد عزت این مردم زیر سوال برود. چه تضمینی وجود دارد که در دور بعدی مذاکرات آنها بهانه‌جویی نکنند و مثلا در قبال رفع تحریم‌های دیگر موضوع توقف کامل فعالیت هسته‌ای را پیش نکشند؟ آیا به اندازه‌ای که آنها امتیاز گرفتند ما هم امتیاز گرفتیم؟ آیا اصلا این حرف درست است که بگوییم ابرقدرت‌ها در مقابل ایران تسلیم شدند و تن به توافق دادند؟ آیا توافق ژنو و دادن امتیازهای گوناگون به ابرقدرت‌ها یعنی تسلیم‌شدن در مقابل آنها؟ آیا اگر بگوییم آمریکا در توافق ژنو ذلیل شد، منطقی است؟ مسؤولان اگر سیاست «مخالف رفع تحریم خواندن» منتقدان (و نه معترضان و دشمنان) دولت را ادامه دهند، دچار اشتباه بزرگی می‌شوند. این یک انحراف تلقی می‌شود که نشان می‌دهد مسؤولان باید بیش از پیش هوشیار باشند. نمی‌توان مشکلات را با وعده انتشار اسامی کسانی که نمی‌خواهند تحریم‌ها برداشته شود، رفع کرد. آقای روحانی به جای اینکه حرف می‌زد و وعده می‌داد، باید عمل می‌کرد و خائنین و کاسبانی که مخالف برداشته‌شدن تحریم هستند را معرفی می‌کرد. ایشان در این مدت 5 ماه متوجه شده‌اند که با وعده و وعید نمی‌توان کاری را از پیش برد. ما هم امیدواریم هر چه زودتر تحریم‌های اقتصادی برداشته شود و این توافق‌ها و مذاکرات زمینه‌ای برای تصویب و اعمال تحریم‌های جدید نشود تا وضعیت اقتصاد راکد و متورم ما بدتر از قبل شود. اولین اشتباه دولتی‌ها این بود که به طرف مقابل اعتماد کرده‌اند (در حالی که مدام می‌گویند به آنها اعتماد نداریم) و امیدواریم این اشتباه، آخرین اشتباه باشد. به خدا هنوز امیدواریم.

انتهای پیام/