یک آهنگساز:
در موسیقی تئاتر ما نه باند هستیم و نه مافیا داریم
آنکیدو دارش درباره‌ی وضعیت موسیقی در نمایش می‌گوید.
آنکیدو دارش آهنگساز و نوازنده‌ی تئاتر در گفتگو با خبرنگار حوزه‌ی موسیقی باشگاه خبرنگاران عنوان کرد: براساس تعاریفی که وجود دارد تئاتر یک هنر جمعی است و تمام عوامل، تأثیرات خود را در زمان مشخص بر روی کار می‌گذارند که موسیقی نیز از این قضیه مستثنی نمی‌باشد.
وی در ادامه افزود: با وجود خیلی از کارگردان‌ها کار خود را بر اساس موسیقی آماده می‌کنند اما مقابل آن کارگردان‌های بسیاری نیز از موسیقی به عنوان وسیله‌ای برای پر کردن خلاءها و کاستی‌های نمایش خود استفاده می‌کنند.
آهنگساز نمایش "پرفسور بوبوس" ادامه داد: در بسیاری از کارهای پیشنهاد شده به عنوان مشاور اعلام کرده‌ام که این کار احتیاجی به موسیقی ندارد اما در عمل موسیقی از کار حذف نمی‌شود بلکه سکوتی که بازیگر به آن فضا می‌دهد، موسیقی کار می‌شود.
آنکیدو دارش به عنوان مثال به فیلم‌های اصغر فرهادی اشاره کرد و گفت : این طور نیست که فرهادی نمی‌خواهد آهنگساز در اثرش وجود داشته باشد، بلکه واقعا جایی برای موسیقی در آثار او وجود ندارد. بنابراین سکوت است که بخشی از موسیقی می‌شود.
این آهنگساز درباره‌ی حضور نوازندگان در صحنه تصریح کرد: اگر از من بخواهند که نوازندگی در صحنه داشته باشم، بنده همیشه در این اقدام سیستم بداهه نوازی را پیش می‌گیرم و بر اساس حس و انرژی بازیگر ساز می‌نوازم اما بعضی از کارگردان‌ها هستند که به عنوان شیک بودن به این اتفاق نگاه می‌کنند.
آنکیدو دارش افزود: بنده در هنرستان موسیقی درس خواندم و در دانشگاه نیز همین رشته را ادامه دادم اما برحسب اتفاق وارد تئاتر شده و در آن ماندگار شدم دلیل این اتفاق هم همبستگی و گروه بوده بچه‌های تئاتر است که متأسفانه در ایران این اتفاق بسیار کم می‌افتد.
آهنگساز نمایش "سیمرغ" گفت:بنده بزرگترین ریسک را انجام دادم زیرا با تغییر فضای نوازندگی خود و ورودم به تئاتر وضعیت مالی من دست خوش ناملایماتی شد و درآمد من کاهش پیدا کرد که این امر نکته‌ی بسیار مهمی است.
وی عنوان کرد: متأسفانه کارگردانان دیر به دنبال آهنگساز می‌آیند. آهنگساز باید از ابتدا همراه گروه باشد، با بازیگر تمرین کند با وی حرکت کرده و فضای نمایش را درک کند.
آهنگساز نمایش "خانه" عنوان کرد: درحال حاضر افرادی که در صدر مدیریت مرکز هنرهای نمایش هستند نگاهی کاملا تحقیرآمیز به موسیقی دارند.
این مهندس صدا گفت: تئاتر برای بچه‌های موسیقی خیلی بازدهی مالی ندارد و بچه‌ها وسایل موسیقی را از هزینه‌ی شخصی تهیه می‌کنند.
وی افزود: بسیاری از کارگردانان تمام کسری کار خود را با موسیقی پر می‌کنند ولی به طور مثال وقتی نشست مطبوعاتی برگزار می‌شود از آهنگساز دعوت به عمل می‌آید.
وی عنوان کرد: البته مقصر اصلی مخاطبان و خبرنگاران هستند که فقط کارگردان را می‌بینند و درباره‌ی موسیقی کار به ندرت صحبت می‌شود، درحالی که موسیقی یکی از اصول اصلی نمایش است.
آنکیدو دارش در ادامه پیرامون قانون کپی رایت گفت: درحال حاضر چنین چیزی در ایران وجود ندارد و حتی کسانی که ادعای این قانون را دارند حتی خود بنده آن را رعایت نمی‌کنیم. اما مدتی است که به دنبال به وجود آوردن این اتفاق هستم، زیرا وقتی درباره‌ی کارهای خودم این اتفاق قرار است بیفتد باید برای کارهای دیگران نیز چنین چیزی وجود داشته باشد.
وی ادامه داد: این عمل گونه‌ای سوءاستفاده‌ی فرهنگی است که البته نه فقط در ایران که در خیلی از جاهای دنیا این اتفاق وجود دارد.
وی درباره‌ی قانون کپی رایت اشاره کرد: اول از همه باید فرهنگ این اتفاق بین هنرمندان به وجود آید و در مرحله‌ی دوم همه باید نسبت به قوانین آگاه باشند. بطور مثال زیر سی ثانیه استفاده کردن از یک اثر شامل قانون کپی رایت نمی‌شود یا وقتی 25 سال از یک اثر می‌گذرد نیز شامل این اتفاق نیست.
وی ادامه داد: ما حتی نرم‌افزارهای میکسری که دراختیار داریم قانونی نیست و همه‌ی آن‌ها از طریق دانلود تهیه شده است.
آهنگساز نمایش ترمینال مطرح کرد: در جامعه مد شده که می‌گویند موسیقی مدرن یعنی موسیقی الکترونیک که اصلا این طور نیست.
موسیقی مدرن در زمان تاریخی خود تعریف مشخص خود را دارد و الکترونیک ابزار موسیقی مدرن است که نوازنده از آن استفاده می‌کند نه خود موسیقی مدرن.
آهنگساز نمایش "قرار" راجع به حقوق معنوی عنوان کرد: وقتی برای یک نمایش آهنگسازی می‌شود آهنگساز و نوازنده زیرمجموعه‌ی کارگردان قرار می‌گیرند و وی است که تصمیم نهایی را می‌گیرد و در مذاکره‌ای که با آهنگساز دارد آهنگساز باید ذهنیت وی را به تصویر بکشد.
این طراح صدا دلیل ورود خود به تئاتر را اینگونه مطرح کرد: دلیل اینکه خیلی جدی موسیقی تئاتر کار می‌کنم به این خاطر است که بنده استقلال موسیقایی خود را دارا هستم و کسانی که با من کار می‌کنند به بنده کاملا اطمینان دارند.
آنکیدو دارش درباره‌ی جایگاه موسیقی در تئاتر گفت: از نظر روئسای تئاتر فکر نمی‌کنم موسیقی جایگاهی داشته باشد جز اینکه در خانه‌ی موسیقی ما عضو پیوسته هستیم و لطف می‌کنند همه را بیمه می‌کنند و کلا معتقد هستم که خیلی حمایت خوبی نمی‌شود.
وی ادامه داد: البته مسئولین سالن‌ها با تمام کمبودهایی که این سالن‌ها دارند لطف می‌کنند تا به بهترین نمو نمایش اجرا شود و امکانات را با تمام کسری‌هایی که دارند فراهم می‌کنند.
این آهنگساز درباره‌ی موقعیت ندادن به دیگر آهنگسازان و نوازندگان تئاتر افزود: در موسیقی تئاتر ما باند و مافیا نیستیم اما وقتی آقای کارگردان نمایشنامه‌ای را برای آهنگسازی به من پیشنهاد می‌دهد اگر از آن خوشم آید مسلما آن را قبول می‌کنم.
وی عنوان کرد: تئاتر به خاطر محدودیت‌هایی که دارد، دارای یکنواختی خودش است و شما شاید از زمانی به بعد دیگر پیشرفت نکنید به همین خاطر همیشه کارهای شخصی و مستقل به کمک‌ها می‌آید.
آنکیدو دارش افزود: در فضایی که بعضی‌ها نمی‌خواهند موسیقی در تئاتر وجود داشته باشد، تعدادی از آهنگسازان مثل بامداد افشار، مارتین شمعون‌پور،فرشاد فضونی و ارشام مودبیان هستند که خالصان به داد موسیقی تئاتر رسیده‌اند و با انرژی در آن کار می‌کنند.
وی افزود: در زندگی موسیقایی بنده به جرأت آتیلا پسیانی انسانی تأثیرگذار بوده است و جا دارد از کارگردان‌هایی که به من موقعیت داده‌اند تا تجربه‌ای در این حوزه کسب کنم تا به موسیقی شخی خود برسم و درک نسبت به موسیقی تئاتر داشته باشم، تشکر کنم.
وی در آخر افزود: ما درحال حاضر سعی می‌کنیم موسیقی که قرار است نباشد را با همین بازوان ناتوان پیش ببریم.
انتهاي پيام/
وی در ادامه افزود: با وجود خیلی از کارگردان‌ها کار خود را بر اساس موسیقی آماده می‌کنند اما مقابل آن کارگردان‌های بسیاری نیز از موسیقی به عنوان وسیله‌ای برای پر کردن خلاءها و کاستی‌های نمایش خود استفاده می‌کنند.
آهنگساز نمایش "پرفسور بوبوس" ادامه داد: در بسیاری از کارهای پیشنهاد شده به عنوان مشاور اعلام کرده‌ام که این کار احتیاجی به موسیقی ندارد اما در عمل موسیقی از کار حذف نمی‌شود بلکه سکوتی که بازیگر به آن فضا می‌دهد، موسیقی کار می‌شود.
آنکیدو دارش به عنوان مثال به فیلم‌های اصغر فرهادی اشاره کرد و گفت : این طور نیست که فرهادی نمی‌خواهد آهنگساز در اثرش وجود داشته باشد، بلکه واقعا جایی برای موسیقی در آثار او وجود ندارد. بنابراین سکوت است که بخشی از موسیقی می‌شود.
این آهنگساز درباره‌ی حضور نوازندگان در صحنه تصریح کرد: اگر از من بخواهند که نوازندگی در صحنه داشته باشم، بنده همیشه در این اقدام سیستم بداهه نوازی را پیش می‌گیرم و بر اساس حس و انرژی بازیگر ساز می‌نوازم اما بعضی از کارگردان‌ها هستند که به عنوان شیک بودن به این اتفاق نگاه می‌کنند.
آنکیدو دارش افزود: بنده در هنرستان موسیقی درس خواندم و در دانشگاه نیز همین رشته را ادامه دادم اما برحسب اتفاق وارد تئاتر شده و در آن ماندگار شدم دلیل این اتفاق هم همبستگی و گروه بوده بچه‌های تئاتر است که متأسفانه در ایران این اتفاق بسیار کم می‌افتد.
آهنگساز نمایش "سیمرغ" گفت:بنده بزرگترین ریسک را انجام دادم زیرا با تغییر فضای نوازندگی خود و ورودم به تئاتر وضعیت مالی من دست خوش ناملایماتی شد و درآمد من کاهش پیدا کرد که این امر نکته‌ی بسیار مهمی است.
وی عنوان کرد: متأسفانه کارگردانان دیر به دنبال آهنگساز می‌آیند. آهنگساز باید از ابتدا همراه گروه باشد، با بازیگر تمرین کند با وی حرکت کرده و فضای نمایش را درک کند.
آهنگساز نمایش "خانه" عنوان کرد: درحال حاضر افرادی که در صدر مدیریت مرکز هنرهای نمایش هستند نگاهی کاملا تحقیرآمیز به موسیقی دارند.
این مهندس صدا گفت: تئاتر برای بچه‌های موسیقی خیلی بازدهی مالی ندارد و بچه‌ها وسایل موسیقی را از هزینه‌ی شخصی تهیه می‌کنند.
وی افزود: بسیاری از کارگردانان تمام کسری کار خود را با موسیقی پر می‌کنند ولی به طور مثال وقتی نشست مطبوعاتی برگزار می‌شود از آهنگساز دعوت به عمل می‌آید.
وی عنوان کرد: البته مقصر اصلی مخاطبان و خبرنگاران هستند که فقط کارگردان را می‌بینند و درباره‌ی موسیقی کار به ندرت صحبت می‌شود، درحالی که موسیقی یکی از اصول اصلی نمایش است.
آنکیدو دارش در ادامه پیرامون قانون کپی رایت گفت: درحال حاضر چنین چیزی در ایران وجود ندارد و حتی کسانی که ادعای این قانون را دارند حتی خود بنده آن را رعایت نمی‌کنیم. اما مدتی است که به دنبال به وجود آوردن این اتفاق هستم، زیرا وقتی درباره‌ی کارهای خودم این اتفاق قرار است بیفتد باید برای کارهای دیگران نیز چنین چیزی وجود داشته باشد.
وی ادامه داد: این عمل گونه‌ای سوءاستفاده‌ی فرهنگی است که البته نه فقط در ایران که در خیلی از جاهای دنیا این اتفاق وجود دارد.
وی درباره‌ی قانون کپی رایت اشاره کرد: اول از همه باید فرهنگ این اتفاق بین هنرمندان به وجود آید و در مرحله‌ی دوم همه باید نسبت به قوانین آگاه باشند. بطور مثال زیر سی ثانیه استفاده کردن از یک اثر شامل قانون کپی رایت نمی‌شود یا وقتی 25 سال از یک اثر می‌گذرد نیز شامل این اتفاق نیست.
وی ادامه داد: ما حتی نرم‌افزارهای میکسری که دراختیار داریم قانونی نیست و همه‌ی آن‌ها از طریق دانلود تهیه شده است.
آهنگساز نمایش ترمینال مطرح کرد: در جامعه مد شده که می‌گویند موسیقی مدرن یعنی موسیقی الکترونیک که اصلا این طور نیست.
موسیقی مدرن در زمان تاریخی خود تعریف مشخص خود را دارد و الکترونیک ابزار موسیقی مدرن است که نوازنده از آن استفاده می‌کند نه خود موسیقی مدرن.
آهنگساز نمایش "قرار" راجع به حقوق معنوی عنوان کرد: وقتی برای یک نمایش آهنگسازی می‌شود آهنگساز و نوازنده زیرمجموعه‌ی کارگردان قرار می‌گیرند و وی است که تصمیم نهایی را می‌گیرد و در مذاکره‌ای که با آهنگساز دارد آهنگساز باید ذهنیت وی را به تصویر بکشد.
این طراح صدا دلیل ورود خود به تئاتر را اینگونه مطرح کرد: دلیل اینکه خیلی جدی موسیقی تئاتر کار می‌کنم به این خاطر است که بنده استقلال موسیقایی خود را دارا هستم و کسانی که با من کار می‌کنند به بنده کاملا اطمینان دارند.
آنکیدو دارش درباره‌ی جایگاه موسیقی در تئاتر گفت: از نظر روئسای تئاتر فکر نمی‌کنم موسیقی جایگاهی داشته باشد جز اینکه در خانه‌ی موسیقی ما عضو پیوسته هستیم و لطف می‌کنند همه را بیمه می‌کنند و کلا معتقد هستم که خیلی حمایت خوبی نمی‌شود.
وی ادامه داد: البته مسئولین سالن‌ها با تمام کمبودهایی که این سالن‌ها دارند لطف می‌کنند تا به بهترین نمو نمایش اجرا شود و امکانات را با تمام کسری‌هایی که دارند فراهم می‌کنند.
این آهنگساز درباره‌ی موقعیت ندادن به دیگر آهنگسازان و نوازندگان تئاتر افزود: در موسیقی تئاتر ما باند و مافیا نیستیم اما وقتی آقای کارگردان نمایشنامه‌ای را برای آهنگسازی به من پیشنهاد می‌دهد اگر از آن خوشم آید مسلما آن را قبول می‌کنم.
وی عنوان کرد: تئاتر به خاطر محدودیت‌هایی که دارد، دارای یکنواختی خودش است و شما شاید از زمانی به بعد دیگر پیشرفت نکنید به همین خاطر همیشه کارهای شخصی و مستقل به کمک‌ها می‌آید.
آنکیدو دارش افزود: در فضایی که بعضی‌ها نمی‌خواهند موسیقی در تئاتر وجود داشته باشد، تعدادی از آهنگسازان مثل بامداد افشار، مارتین شمعون‌پور،فرشاد فضونی و ارشام مودبیان هستند که خالصان به داد موسیقی تئاتر رسیده‌اند و با انرژی در آن کار می‌کنند.
وی افزود: در زندگی موسیقایی بنده به جرأت آتیلا پسیانی انسانی تأثیرگذار بوده است و جا دارد از کارگردان‌هایی که به من موقعیت داده‌اند تا تجربه‌ای در این حوزه کسب کنم تا به موسیقی شخی خود برسم و درک نسبت به موسیقی تئاتر داشته باشم، تشکر کنم.
وی در آخر افزود: ما درحال حاضر سعی می‌کنیم موسیقی که قرار است نباشد را با همین بازوان ناتوان پیش ببریم.
انتهاي پيام/
