یادداشت "کوروش نریمانی" درباره نمایش "در شوره زار" به کارگردانی "حسین کیانی"؛
"در شوره زار"؛ واکنش نسل نمایشنامه‌نویسانی که به پای تئاتر ایستاده‌اند
نمایشنامه "در شوره‌زار" واکنش نسلی از نمایشنامه‌نویسانی است که نسبت به جامعه پیرامون خودشان احساس مسئولیت دارند، نسلی که "حسین کیانی" متعلق به آن است و همواره در حیطه‌های اجتماعی حرفی برای گفتن دارند.
به گزارش حوزه تئاتر باشگاه خبرنگاران به نقل از روابط عمومی نمایش «در شوره زار»؛ یادداشت "کوروش نریمانی" درباره نمایش "در شوره زار" به کارگردانی "حسین کیانی" به شرح زیر است:
نمایشنامه «در شوره‌زار» واکنش نسلی از نمایشنامه نویسانی است که نسبت به جامعه پیرامون خودشان احساس مسئولیت دارند، نسلی که «حسین کیانی» متعلق به آن است و همواره در حیطه‌های اجتماعی حرفی برای گفتن دارند و نیز نگاهی اصلاح گرایانه نسبت به جامعه خودشان. چنین نگاهی چه در قالب کمدی و چه تراژیک، نگاهی منتقدانه است اما آنچه از اهمیت برخوردار است، این است که این نقد، نقدی سازنده است... نقدی که به نظر من، برای کسانی که باید بشنوند، شنیدنی است، کسانی که در امور جامعه تصمیم گیرنده اند و سرنوشت جامعه را تعیین می کنند...«در شوره زار» نقدی هنرمندانه است به سیاست های یک جامعه، اگرچه حتی با نگاهی تلخ که بیش از هرچه، نگاهی هشداردهنده است؛ هشداری به تصمیم گیرندگان امورات جامعه، تا در تصمیماتشان دست به اصلاح بزنند...
جامعه ای که به به نظر من، دچار خودسانسوری شدید است، چه زمانی که ما در جایگاه مردمانش، به صورت فردی در تعامل هستیم و چه زمانی که به اجرای تئاتر می پردازیم و اساسا هنر می ورزیم . همین خودسانسوری است که بزرگترین ضربه را به کلیت جامعه وارد می کند... بنابراین چنین فرصتی باید به دلسوزان جامعه تئاتری داده شود که حرفشان را بزنند اما چنین فرصت هایی یا داده نمی شود یا خود ما آن را از خودمان دریغ می کنیم... بسیاری مواقع می توان حرفی را زد اما ما چیزی نمی گوییم و پس از آن می گوییم به ما اجازه ندادند بیان کنیم یا حرفی را آنقدر گنگ و نامفهوم بیان می کنیم که کسی اصلا متوجه منظور ما نمی شود. در حالی که به صراحت صحبت کردن نه تنها بد نیست، بلکه ویژگی قرن و زمانه ای است که ما در زندگی می کنیم و مجالی برای پوشیده گویی باقی نگذاشته است... البته معنای چنین صراحتی این نیست که جایی برای نگاه هنرمندانه باقی نگذاریم، به نظر من، می توان با نگاهی هنرمندانه نسبت به موضوعات اجتماعی، به صراحت مسائل اجتماعی را مطرح کرد و خصیصه «در شوره زار» هم این است که نقدی هنری نسبت به شرایط جامعه دارد...
من بسیار خوشحال هستم که چنین نگاهی هنوز برای کارگردان این نمایش وجود دارد، چه در قالب آثار کمدی و چه آثار تراژیک، چرا که نگاهی مسئولانه نسبت به جامعه است که هنوز دستخوش تغییرات فرم گرایانه نشده است، نگاهی که گیج نیست، سوژه هایش بسیار روشن از بدنه اجتماع برمی خیزد و این سوژه ها در ذهن نویسنده آن به بالندگی رسیده و با جامعه در میان گذاشته می شود... نگاهی که نه فقط من،بلکه همه کسانی که در حوزه فرهنگ این مملکت کار می کنند، با گوشت و پوست و استخوان خود آن را درک می کنند... این نمایشنامه توصیفی است از وضعیت مثلا کسی که تدریس داشته یا نمایشنامه نویس و کارگردان بوده که ما چنین تجربه هایی را داشته ایم و قطعا با چنین مسائلی روبه رو بوده ایم... قطعا مشاغل دیگری هم هستند که خودشان را در این نمایشنامه می یابند...«در شوره زار» بازتاب نسبتا مستقیمی است از آنچه در جامعه می گذرد و از دغدغه مندی نمایشنامه نویس و کارگردان آن خبر می دهد...
وقتی دو بیمار در کنار جاده رها می شوند،این اتفاق به خودی خود تاثیریمخرب روی جامعه می گذارد، به خصوص برای قشر فرهنگی که حساس ترند... بسیاری از اتفاقات روزمره از ذهن ما پاک نمی شوند و یکی از آنها، همین اتفاق رها شدن بیماران بود. ممکن است ما راجع به آن دیگر حرف نزنیم ولی چنین قضایایی هیچ گاه پنهان نمی مانند... من هربار که حتی برای اتفاقی ساده به بیمارستانی مراجعه کرده ام، یاد بیمارانی می افتم که در کنار جاده رها شدند... هربار که با هزینه های سنگین بیمارستان ها روبه رو می شوم که البته دلایل خودشان را دارند،با خود می گویم چطور می شود از چنین شرایطی رهایی پیدا کرد تا مردم دستکم دغدغه های روزمره این چنینی نداشته باشند... چاره ای نیست جز اینکه آرزو کنیم که شرایط بهتری رقم بخورد...
در این پنج شش سال اخیر شرایط بسیار دشواری برای تئاتری ها به وجود آمد، خود من که اصلا در این سالها کار نکردم و حالا هم می خواهم کار کنم، با شرایط ساده ای روبه رو نیستم... ما پیش از این چند سال اخیر نیز گلایه هایی از تنگی فضا داشتیم که وجود داشت اما هرگز با چنین شرایطی روبه رو نبودیم که اکنون در آن به سر می بریم... در چنین شرایطی هم خود تئاتری ها و هم مسئولان باید این وضعیت را ترمیم کنند، در غیر این صورت، اگر این نسلی که مسئولانه به پای تئاتر ایستاده اند هم کنار بکشند، فضای به شدت ناامیدانه ای بر هنرمندان تئاتر حکم فرما خواهد شد و آن وقت است که جامعه ای خواهیم داشت که از تئاتر دور مانده و چنین جامعه ای بی شک جامعه ای خشن و غیر مسئول خواهد بود... در چنین شرایطی من برای «حسین کیانی» و بازیگرانی که واقعا هر کدامشان استاد هستند،آرزوی موفقیت می کنم و امیدوارم شرایط به گونه این پیش رود که همه از کاری که انجام می دهند، لذت ببرند...
«کوروش نریمانی» تاکنون نگارش و اجرای نمایش‌های «شب‌های آوینیون»، «والس مرده‌شوران»، «شوایک»،«دن‌کامیلو»، «جن‌گیر» و «شیش و هشت» را در کارنامه هنری خود ثبت کرده که جوایزی از جشنواره‌های داخلی و خارجی را برای او به همراه داشته اند. نریمانی قصد دارد تا پایان سال جاری «دختر يانکي» متني از «نيل سايمون» را در ايرانشهر روی صحنه ببرد.
نمایش«در شوره زار» به کارگردانی «حسین کیانی» کاری از گروه تئاتر «چریکه» است که داستان گروهی از افراد را روایت می‌کند که در منطقه ای بدون امکانات رها شده و به دنبال چاره اندیشی برای رهایی هستند... «مجید صالحی»، «رویا میرعلمی»، «علی سلیمانی»، «سینا رازانی»، «فهیمه امن زاده»، «احمد ساعتچیان»، «وحید رهبانی» و «فریده سپاه منصور» در این نمایش به ایفای نقش می‌پردازند.
این نمایشهر شب به جز شنبه ها ساعت ۲۰ در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه می‌رود و علاقه مندان برای رزرو بلیت می‌توانند با شماره ۰۹۳۵۳۳۸۵۶۵۷ تماس گرفته یا از طریق سایت تماشاخانه ایرانشهر به نشانی www.tamashakhaneh.ir/ticket اقدام به خرید بلیت این اثر نمایشی نمایند.
انتهای پیام/ اس
نمایشنامه «در شوره‌زار» واکنش نسلی از نمایشنامه نویسانی است که نسبت به جامعه پیرامون خودشان احساس مسئولیت دارند، نسلی که «حسین کیانی» متعلق به آن است و همواره در حیطه‌های اجتماعی حرفی برای گفتن دارند و نیز نگاهی اصلاح گرایانه نسبت به جامعه خودشان. چنین نگاهی چه در قالب کمدی و چه تراژیک، نگاهی منتقدانه است اما آنچه از اهمیت برخوردار است، این است که این نقد، نقدی سازنده است... نقدی که به نظر من، برای کسانی که باید بشنوند، شنیدنی است، کسانی که در امور جامعه تصمیم گیرنده اند و سرنوشت جامعه را تعیین می کنند...«در شوره زار» نقدی هنرمندانه است به سیاست های یک جامعه، اگرچه حتی با نگاهی تلخ که بیش از هرچه، نگاهی هشداردهنده است؛ هشداری به تصمیم گیرندگان امورات جامعه، تا در تصمیماتشان دست به اصلاح بزنند...
جامعه ای که به به نظر من، دچار خودسانسوری شدید است، چه زمانی که ما در جایگاه مردمانش، به صورت فردی در تعامل هستیم و چه زمانی که به اجرای تئاتر می پردازیم و اساسا هنر می ورزیم . همین خودسانسوری است که بزرگترین ضربه را به کلیت جامعه وارد می کند... بنابراین چنین فرصتی باید به دلسوزان جامعه تئاتری داده شود که حرفشان را بزنند اما چنین فرصت هایی یا داده نمی شود یا خود ما آن را از خودمان دریغ می کنیم... بسیاری مواقع می توان حرفی را زد اما ما چیزی نمی گوییم و پس از آن می گوییم به ما اجازه ندادند بیان کنیم یا حرفی را آنقدر گنگ و نامفهوم بیان می کنیم که کسی اصلا متوجه منظور ما نمی شود. در حالی که به صراحت صحبت کردن نه تنها بد نیست، بلکه ویژگی قرن و زمانه ای است که ما در زندگی می کنیم و مجالی برای پوشیده گویی باقی نگذاشته است... البته معنای چنین صراحتی این نیست که جایی برای نگاه هنرمندانه باقی نگذاریم، به نظر من، می توان با نگاهی هنرمندانه نسبت به موضوعات اجتماعی، به صراحت مسائل اجتماعی را مطرح کرد و خصیصه «در شوره زار» هم این است که نقدی هنری نسبت به شرایط جامعه دارد...
من بسیار خوشحال هستم که چنین نگاهی هنوز برای کارگردان این نمایش وجود دارد، چه در قالب آثار کمدی و چه آثار تراژیک، چرا که نگاهی مسئولانه نسبت به جامعه است که هنوز دستخوش تغییرات فرم گرایانه نشده است، نگاهی که گیج نیست، سوژه هایش بسیار روشن از بدنه اجتماع برمی خیزد و این سوژه ها در ذهن نویسنده آن به بالندگی رسیده و با جامعه در میان گذاشته می شود... نگاهی که نه فقط من،بلکه همه کسانی که در حوزه فرهنگ این مملکت کار می کنند، با گوشت و پوست و استخوان خود آن را درک می کنند... این نمایشنامه توصیفی است از وضعیت مثلا کسی که تدریس داشته یا نمایشنامه نویس و کارگردان بوده که ما چنین تجربه هایی را داشته ایم و قطعا با چنین مسائلی روبه رو بوده ایم... قطعا مشاغل دیگری هم هستند که خودشان را در این نمایشنامه می یابند...«در شوره زار» بازتاب نسبتا مستقیمی است از آنچه در جامعه می گذرد و از دغدغه مندی نمایشنامه نویس و کارگردان آن خبر می دهد...
وقتی دو بیمار در کنار جاده رها می شوند،این اتفاق به خودی خود تاثیریمخرب روی جامعه می گذارد، به خصوص برای قشر فرهنگی که حساس ترند... بسیاری از اتفاقات روزمره از ذهن ما پاک نمی شوند و یکی از آنها، همین اتفاق رها شدن بیماران بود. ممکن است ما راجع به آن دیگر حرف نزنیم ولی چنین قضایایی هیچ گاه پنهان نمی مانند... من هربار که حتی برای اتفاقی ساده به بیمارستانی مراجعه کرده ام، یاد بیمارانی می افتم که در کنار جاده رها شدند... هربار که با هزینه های سنگین بیمارستان ها روبه رو می شوم که البته دلایل خودشان را دارند،با خود می گویم چطور می شود از چنین شرایطی رهایی پیدا کرد تا مردم دستکم دغدغه های روزمره این چنینی نداشته باشند... چاره ای نیست جز اینکه آرزو کنیم که شرایط بهتری رقم بخورد...
در این پنج شش سال اخیر شرایط بسیار دشواری برای تئاتری ها به وجود آمد، خود من که اصلا در این سالها کار نکردم و حالا هم می خواهم کار کنم، با شرایط ساده ای روبه رو نیستم... ما پیش از این چند سال اخیر نیز گلایه هایی از تنگی فضا داشتیم که وجود داشت اما هرگز با چنین شرایطی روبه رو نبودیم که اکنون در آن به سر می بریم... در چنین شرایطی هم خود تئاتری ها و هم مسئولان باید این وضعیت را ترمیم کنند، در غیر این صورت، اگر این نسلی که مسئولانه به پای تئاتر ایستاده اند هم کنار بکشند، فضای به شدت ناامیدانه ای بر هنرمندان تئاتر حکم فرما خواهد شد و آن وقت است که جامعه ای خواهیم داشت که از تئاتر دور مانده و چنین جامعه ای بی شک جامعه ای خشن و غیر مسئول خواهد بود... در چنین شرایطی من برای «حسین کیانی» و بازیگرانی که واقعا هر کدامشان استاد هستند،آرزوی موفقیت می کنم و امیدوارم شرایط به گونه این پیش رود که همه از کاری که انجام می دهند، لذت ببرند...
«کوروش نریمانی» تاکنون نگارش و اجرای نمایش‌های «شب‌های آوینیون»، «والس مرده‌شوران»، «شوایک»،«دن‌کامیلو»، «جن‌گیر» و «شیش و هشت» را در کارنامه هنری خود ثبت کرده که جوایزی از جشنواره‌های داخلی و خارجی را برای او به همراه داشته اند. نریمانی قصد دارد تا پایان سال جاری «دختر يانکي» متني از «نيل سايمون» را در ايرانشهر روی صحنه ببرد.
نمایش«در شوره زار» به کارگردانی «حسین کیانی» کاری از گروه تئاتر «چریکه» است که داستان گروهی از افراد را روایت می‌کند که در منطقه ای بدون امکانات رها شده و به دنبال چاره اندیشی برای رهایی هستند... «مجید صالحی»، «رویا میرعلمی»، «علی سلیمانی»، «سینا رازانی»، «فهیمه امن زاده»، «احمد ساعتچیان»، «وحید رهبانی» و «فریده سپاه منصور» در این نمایش به ایفای نقش می‌پردازند.
این نمایشهر شب به جز شنبه ها ساعت ۲۰ در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه می‌رود و علاقه مندان برای رزرو بلیت می‌توانند با شماره ۰۹۳۵۳۳۸۵۶۵۷ تماس گرفته یا از طریق سایت تماشاخانه ایرانشهر به نشانی www.tamashakhaneh.ir/ticket اقدام به خرید بلیت این اثر نمایشی نمایند.
انتهای پیام/ اس
