"عبدالباری عطوان" : آیا عربستان توان مقابله با ایران را دارد؟
نویسنده عرب نوشت: عربستان سعودی پس از شکست سیاست هایش در سوریه و منطقه، دو گزینه ائتلاف با رژیم صهیونیستی یا ائتلاف نظامی با اعضای شورای همکاری خلیج فارس را پیش رو دارد که اگرچه احتمال روی آوردن ریاض به گزینه دوم بیشتر است، اما در آن صورت نیز قادر به رقابت یا مقابله با ایران نخواهد بود.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از شبکه العالم؛ " عبدالباری عطوان" سردبیر روزنامه اینترنتی "رأی الیوم" در مقاله ای به بررسی سیاست های عربستان برای مقابله با قدرت روز افزون منطقه ای ایران، پس از شکست سیاست هایش در سوریه پرداخته و نوشت: آل سعود در این راه، دو گزینه ائتلاف با رژیم صهیونیستی و ائتلاف نظامی با اعضای شورای همکاری خلیج فارس را در پیش رو دارد که اگرچه احتمال روی آوردن آن به گزینه دوم بیشتر است اما در آن صورت نیز، قادر به رقابت یا مقابله با ایران نخواهد بود.
عبدالباری عطوان افزود: بی تردید آمریکایی ها در دو ماه گذشته دو شوک بزرگ به حاکمان عربستان وارد کرده اند که اولین مورد آن در مخالفت با اقدام نظامی علیه سوریه - به دنبال بحث مربوط به استفاده از سلاح شیمیایی- تجلی یافت و دومین شوک نیز ناشی از توافق امریکایی ها و غرب با ایران در زمینه هسته ای به جای اقدام نظامی، بود. اما موضوع مورد بحث ما، توانایی سعودی ها برای تحمل این مسئولیت و مقابله با قدرت رو به رشد ایران به تنهایی و نیز مقابله با آن در سوریه، لبنان، عراق و یمن است؛ به ویژه که ایران قادر است جنگ را به داخل عربستان بکشاند و رژیم آل سعود را در تنگنا قرار دهد.
وی نوشت: حکام آل سعود [در تعامل با ایران] دو گزینه در پیش رو دارند که می توانند از آن استفاده کنند و این امر از رصد برخی تحرکات سیاسی و دیپلماتیک در روزهای گذشته مشهود است. گزینه اول، ائتلاف با رژیم صهیونیستی در نتیجه تشویق آمریکا و نادیده گرفتن کلیه محظوریت های دینی در این باره - مشابه اقدام بی سابقه و گستاخانه آل سعود در سال ۱۹۹۰- است. عربستان در جریان این اقدام گستاخانه، ۵۰۰ نیروی نظامی آمریکا را به منظور خارج کردن نظامیان عراقی از کویت در خاک خود پذیرفت. ممکن است این بار نیز علمای دینی سعودی با ذکر این سابقه، ورود به ائتلاف خطرناکتر و گستاخانه تر با اشغالگران صهیونیست را توجیه کنند.
به نوشته عبدالباری عطوان، دیدار اخیر ترکی الفیصل رئیس اسبق دستگاه اطلاعات عربستان با مسئولان صهیونیست در نشست سیاست جهانی در موناکو و مصاحبه وی با روزنامه صهیونیستی معاریو یکی از تمهیدات این ائتلاف است. از نشانه های این ائتلاف می توان به کثرت اخبار منتشره درباره دیدارهای بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی با مسئولان امنیتی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و دعوت از شیمون پرز رئیس رژیم اشغالگر قدس برای سخنرانی تلویزیونی در افتتاحیه دیدار امنیتی مربوط به کشورهای حوزه خلیج فارس اشاره کرد. این سخنرانی در پشت درهای بسته در ابوظبی و کف زدن های متوالی برای پرز با حضور نماینده عربستان - که گفته می شود سعود الفیصل وزیر خارجه عربستان به نمایندگی از آن کشور در این نشست حضور داشته است- انجام گرفت.
سردبیر سابق روزنامه القدس العربی، گزینه دوم پیش روی عربستان را ائتلاف نظامی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و تشکیل پیمانی مشابه پیمان ناتو با حمایت و کمک تسلیحاتی غرب می داند؛ به ویژه که اولین فردی که خواستار تشکیل چنین پیمانی شد چاک هاگل وزیر دفاع آمریکا بود که در نشست گفتگوی منامه در دو هفته قبل این پیشنهاد را مطرح کرد. این موضوع در نشست سران شورای همکاری خلیج فارس در کویت نیز مطرح شد و دولت اوباما دو روز پس از آن، از اعطای تسلیحات نظامی جدید و پیشرفته به این ائتلاف از جمله سکوی های موشک های پاتریوت، موشک های دوربرد و با برد متوسط دیگر، جنگنده و تسلیحات دیگر خبر داد و "برنادیت میهن" سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا گفت که "شورای همکاری خلیج فارس، از نظر دریافت تسلیحات آمریکایی وضعیتی مشابه ناتو، سازمان ملل و اتحادیه آفریقا خواهد داشت."
عطوان تأکید کرد: به باور من، عربستانی ها گزینه دوم را یعنی ایجاد یک پیمان مشابه ناتو در خلیج فارس انتخاب کنند اما گزینه دیگر را نیز به طور کامل کنار نخواهند گذاشت و در این باره به مخفی کاری روی خواهند آورد؛ به ویژه اینکه مجموع شمار نظامیان کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس از ۲۵۰ هزار سرباز فراتر نمی رود و این در حالی است که [به گفته عطوان] شمار افراد ارتش ایران ۵۴۵ هزار نفر است و در جایگاه نهمین ارتش دنیا از نظر تعداد نیرو قرار دارد. از این رو کشورهای مذکور علاوه بر درخواست دریافت کمک های تسلیحاتی برای دستیابی به برابری و برتری در مقابل ایران، از نظر تعداد نیروها نیز نیازمند دست دراز کردن به سوی طرف سومی هستند.
این نویسنده و تحلیلگر با تجربه خاطرنشان کرد: آمریکا تصمیم به عدم ورود به جنگ مستقیم در خاورمیانه گرفته است و ترجیح می دهد که در پشت پرده بازی کند. اجازه دادن به قدرت های منطقه ای همپیمان واشنگتن، برای دفاع از منافعشان نیز در این راستا است. اولین نشانه عملی این سیاست، جنگ لیبی و سرنگونی رژیم معمر قذافی در سه سال قبل بود.
عبدالباری عطوان افزود: سئوالی که در اینجا مطرح است پذیرش تشکیل پیمان ناتوی سعودی از سوی سایر کشورهای حوزه خلیج فارس است؛ به ویژه که سعودی ها با عمان و قطر اختلافات شدیدی دارند و سه تن از سران شورای همکاری خلیج فارس در نشست کویت که در آن تصمیم به تشکیل فرماندهی نظامی پکپارچه گرفته شد، حضور نداشتند.
وی "سال میلادی جدید را سال ماجراجویی و امور غیرمنتظره از سوی مقامات ریاض" دانست و نوشت: کاملا آشکار است که مسئولان عربستانی سیاست سکوت را رها کرده اند و تصمیم به ورود به بحران سوریه به شکل مالی، نظامی و سیاسی گرفته اند و خواهند کوشید که به هر شکلی مانع گسترش نفوذ ایران شوند. اینکه آیا این ماجراجویی ها در نهایت به نفع سعودی ها خواهد بود سؤالی است که ماه ها وسال های آینده، پاسخ آن مشخص خواهد شد اما نباید فراموش کرد عربستان تنها بازیگر منطقه ای نیست بلکه قدرت های پرنفوذی در این منطقه در کنار یکدیگر به رقابت مشغول هستند که نباید آنها را در معادلات نادیده گرفت.
عبدالباری عطوان افزود: بی تردید آمریکایی ها در دو ماه گذشته دو شوک بزرگ به حاکمان عربستان وارد کرده اند که اولین مورد آن در مخالفت با اقدام نظامی علیه سوریه - به دنبال بحث مربوط به استفاده از سلاح شیمیایی- تجلی یافت و دومین شوک نیز ناشی از توافق امریکایی ها و غرب با ایران در زمینه هسته ای به جای اقدام نظامی، بود. اما موضوع مورد بحث ما، توانایی سعودی ها برای تحمل این مسئولیت و مقابله با قدرت رو به رشد ایران به تنهایی و نیز مقابله با آن در سوریه، لبنان، عراق و یمن است؛ به ویژه که ایران قادر است جنگ را به داخل عربستان بکشاند و رژیم آل سعود را در تنگنا قرار دهد.
وی نوشت: حکام آل سعود [در تعامل با ایران] دو گزینه در پیش رو دارند که می توانند از آن استفاده کنند و این امر از رصد برخی تحرکات سیاسی و دیپلماتیک در روزهای گذشته مشهود است. گزینه اول، ائتلاف با رژیم صهیونیستی در نتیجه تشویق آمریکا و نادیده گرفتن کلیه محظوریت های دینی در این باره - مشابه اقدام بی سابقه و گستاخانه آل سعود در سال ۱۹۹۰- است. عربستان در جریان این اقدام گستاخانه، ۵۰۰ نیروی نظامی آمریکا را به منظور خارج کردن نظامیان عراقی از کویت در خاک خود پذیرفت. ممکن است این بار نیز علمای دینی سعودی با ذکر این سابقه، ورود به ائتلاف خطرناکتر و گستاخانه تر با اشغالگران صهیونیست را توجیه کنند.
به نوشته عبدالباری عطوان، دیدار اخیر ترکی الفیصل رئیس اسبق دستگاه اطلاعات عربستان با مسئولان صهیونیست در نشست سیاست جهانی در موناکو و مصاحبه وی با روزنامه صهیونیستی معاریو یکی از تمهیدات این ائتلاف است. از نشانه های این ائتلاف می توان به کثرت اخبار منتشره درباره دیدارهای بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی با مسئولان امنیتی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و دعوت از شیمون پرز رئیس رژیم اشغالگر قدس برای سخنرانی تلویزیونی در افتتاحیه دیدار امنیتی مربوط به کشورهای حوزه خلیج فارس اشاره کرد. این سخنرانی در پشت درهای بسته در ابوظبی و کف زدن های متوالی برای پرز با حضور نماینده عربستان - که گفته می شود سعود الفیصل وزیر خارجه عربستان به نمایندگی از آن کشور در این نشست حضور داشته است- انجام گرفت.
سردبیر سابق روزنامه القدس العربی، گزینه دوم پیش روی عربستان را ائتلاف نظامی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و تشکیل پیمانی مشابه پیمان ناتو با حمایت و کمک تسلیحاتی غرب می داند؛ به ویژه که اولین فردی که خواستار تشکیل چنین پیمانی شد چاک هاگل وزیر دفاع آمریکا بود که در نشست گفتگوی منامه در دو هفته قبل این پیشنهاد را مطرح کرد. این موضوع در نشست سران شورای همکاری خلیج فارس در کویت نیز مطرح شد و دولت اوباما دو روز پس از آن، از اعطای تسلیحات نظامی جدید و پیشرفته به این ائتلاف از جمله سکوی های موشک های پاتریوت، موشک های دوربرد و با برد متوسط دیگر، جنگنده و تسلیحات دیگر خبر داد و "برنادیت میهن" سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا گفت که "شورای همکاری خلیج فارس، از نظر دریافت تسلیحات آمریکایی وضعیتی مشابه ناتو، سازمان ملل و اتحادیه آفریقا خواهد داشت."
عطوان تأکید کرد: به باور من، عربستانی ها گزینه دوم را یعنی ایجاد یک پیمان مشابه ناتو در خلیج فارس انتخاب کنند اما گزینه دیگر را نیز به طور کامل کنار نخواهند گذاشت و در این باره به مخفی کاری روی خواهند آورد؛ به ویژه اینکه مجموع شمار نظامیان کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس از ۲۵۰ هزار سرباز فراتر نمی رود و این در حالی است که [به گفته عطوان] شمار افراد ارتش ایران ۵۴۵ هزار نفر است و در جایگاه نهمین ارتش دنیا از نظر تعداد نیرو قرار دارد. از این رو کشورهای مذکور علاوه بر درخواست دریافت کمک های تسلیحاتی برای دستیابی به برابری و برتری در مقابل ایران، از نظر تعداد نیروها نیز نیازمند دست دراز کردن به سوی طرف سومی هستند.
این نویسنده و تحلیلگر با تجربه خاطرنشان کرد: آمریکا تصمیم به عدم ورود به جنگ مستقیم در خاورمیانه گرفته است و ترجیح می دهد که در پشت پرده بازی کند. اجازه دادن به قدرت های منطقه ای همپیمان واشنگتن، برای دفاع از منافعشان نیز در این راستا است. اولین نشانه عملی این سیاست، جنگ لیبی و سرنگونی رژیم معمر قذافی در سه سال قبل بود.
عبدالباری عطوان افزود: سئوالی که در اینجا مطرح است پذیرش تشکیل پیمان ناتوی سعودی از سوی سایر کشورهای حوزه خلیج فارس است؛ به ویژه که سعودی ها با عمان و قطر اختلافات شدیدی دارند و سه تن از سران شورای همکاری خلیج فارس در نشست کویت که در آن تصمیم به تشکیل فرماندهی نظامی پکپارچه گرفته شد، حضور نداشتند.
وی "سال میلادی جدید را سال ماجراجویی و امور غیرمنتظره از سوی مقامات ریاض" دانست و نوشت: کاملا آشکار است که مسئولان عربستانی سیاست سکوت را رها کرده اند و تصمیم به ورود به بحران سوریه به شکل مالی، نظامی و سیاسی گرفته اند و خواهند کوشید که به هر شکلی مانع گسترش نفوذ ایران شوند. اینکه آیا این ماجراجویی ها در نهایت به نفع سعودی ها خواهد بود سؤالی است که ماه ها وسال های آینده، پاسخ آن مشخص خواهد شد اما نباید فراموش کرد عربستان تنها بازیگر منطقه ای نیست بلکه قدرت های پرنفوذی در این منطقه در کنار یکدیگر به رقابت مشغول هستند که نباید آنها را در معادلات نادیده گرفت.
