سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران گزارش می‌دهد؛
*** پیمان استراتژیک میان ایران و
افغانستان
"حامد
کرزی"، رئیس جمهور افغانستان در سفری یک روزه به تهران، یکشنبه 8 دسامبر 2013
(17 آذر) با دکتر روحانی، رئیس جمهوری اسلامی ایران دیدار و گفتگو کرد.
رؤسای جمهور ایران و افغانستان به
همراه وزرای خارجه به بحث و گفتگو درباره مسائل منطقه، به ویژه وضعیت سیاسی-امنیتی
افغانستان پرداختند. در این دیدار عنوان شد که دو کشور قصد دارند مذاکراتی را برای
امضای توافقنامه جامع دوستی و همکاری آغاز کنند.
روزنامه آلمانی "اشپیگل" روز یکشنبه 8 دسامبر 2013،
نزدیکی میان ایران و افغانستان را از پیامدهای منفی رفتار آمریکا با افغان‌ها و
بدعهدی نسبت به تعهداتش دانست.
*** دولت کابل، خسته از بدعهدی‌های
غرب، به ایران رو آورده است
دیدار کرزی- روحانی در شرایطی برگزار شد که اختلاف نظرهای کرزی
با ایالات متحده در مورد "توافقنامه همکاری‌های دفاعی- امنیتی" (BSA) با آمریکا ادامه دارد؛ توافقنامه‌ای که
آینده حضور نیروهای ایالات متحده در افغانستان پس از سال ٢٠١٤ را تحت‌الشعاع قرار
می‌دهد.
"حجت‌الله فغانی" رئیس ستاد
افغانستان وزارت امور خارجه ایران در هفته گذشته اعلام داشت: «به اعتقاد ما موافقت‌نامه
آمریکا- افغانستان چرخه باطل خشونت را در افغانستان استمرار می‌بخشد.»
ایران نیز در چند وقت اخیر به صورت
برادرانه به مقامات افغانی اعلام کرده بود که با امضای این معاهده موافق نیست،
زیرا امضاء و اجرای این معاهده به منافع بلندمدت ملت و دولت افغانستان آسیب می‌زند.
به
طور کلی، هم موضع ایران و هم افغانستان در قبال حضور نظامی خارجی در منطقه، همواره
موضع مخالف بوده است؛ اما تلاش‌های دولت کابل در این زمینه، تاکنون به دلایل متعدد
نتیجه چشمگیری نداشته است.
مقام‌های
دولت افغانستان و دولت آمریکا از حدود دو سال پیش درباره همکاری‌های استراتژیک و
امنیتی بین دو کشور گفتگو می‌کنند و اخیراً بخش امنیتی این همکاری‌ها به دلیل طرح
شروطی از جانب "حامد کرزی" زمینه‌ساز گفتگوهای تازه‌ای شده است.
آقای کرزی قبل از امضای این سند، در
چند مورد خواستار حصول اطمینان از جانب آمریکا شده و امتناع وی از امضای توافقنامه نهایی، موجب بروز نوعی تنش دیپلماتیک پنهان
میان کابل و واشنگتن شده است.
مقام‌های آمریکایی در سفرهایی که اخیراً
به کابل داشته‌اند، گفتگوهای مفصلی در این خصوص با مقام‌های دولت افغانستان و از
جمله شخص رئیس‌جمهور داشته‌اند. آخرین آن‌ها، سفر
"چاک هیگل"، وزیر دفاع آمریکا به کابل بود که اتفاقاً بدون برنامه‌ریزی‌های
قبلی انجام شد. وی بعد از این سفر ناگهانی،
در دیدار با نظامیان آمریکایی مستقر در این کشور جنگ‌زده، از ادامه حضور نظامیان
خارجی در افغانستان دفاع کرد!
دولت آمریکا خواستار امضای این توافقنامه
پیش از پایان سال جاری میلادی است. این توافقنامه به نیروهای آمریکایی اجازه می‌دهد
که پس از سال ۲۰۱۴ در افغانستان بمانند و از ۹ پایگاه نظامی در افغانستان استفاده کنند. اگر موافقت‌نامه امنیتی
میان افغانستان و آمریکا امضا شود، تا حدود ۱۵ هزار نیروی آمریکایی و تعدادی نیرو از دیگر کشورهای عضو ناتو
می‌توانند پس از پایان ماموریت رزمی نیروهای ناتو در پایان سال ۲۰۱۴ در افغانستان باقی بمانند.
به گفته مقامات ناتو مأموریت اصلی این
نیروها پس از ۲۰۱۴ آموزش، مشورت‌دهی و حمایت از نیروهای امنیتی افغانستان خواهد
بود.
اگر پیش‌نویش کنونی موافقت‌نامه امنیتی تصویب
شود، نیروهای خارجی در افغانستان پس از ۲۰۱۴ در پایگا‌ه‌های
بگرام، کابل، مزارشریف، هرات، قندهار، شیندند، گردیز و هلمند حضور خواهند داشت.
*** آیا نیروهای نظامی غرب، بالاخره روزی
افغانستان را ترک خواهند کرد؟
جنگ جهانی مبارزه با تروریسم را می‌توان
جنگ‌های سی ساله آمریکا در قرن معاصر نامید که از افغانستان در اکتبر 2001 آغاز شد
و تا جنگ عراق در مارس 2003 ادامه یافت.
حال با خنک شدن آتش جنگ 12 ساله در افغانستان، به جای آنکه امنیت
افغانستان به دست مردم این کشور سپرده شود، غربی‌ها و برخی روشنفکرنماهای افغان،
به سیاه‌نمایی درباره "افغانستان بدون آمریکا" می‌پردازند. اینان در
تلاشند، افغانستان 2013 را از نظر اقتصادی بسیار مشکل‌دار و مصرفی توصیف نموده و
بالاخره این نتیجه را بگیرند که این کشور کاملاً متکی به حمایت مالی آمریکا و
جامعه جهانی است.
از دیگر سو "علیاکبر
جمشیدی" عضو مجلس سنای افغانستان روز سه شنبه 10 دسامبر 2013 (19 آذر) با
اشاره به افزایش ناامنیها در بخشهای
مختلف کشور، اظهار داشت که در مبارزه با تروریسم، واشنگتن با کابل همکاری صادقانه
نداشته است. "کرزی" نیز بارها به طور تلویحی آمریکا را به تبانی با شبه‌نظامیان
طالبان متهم کرده است.
ایالات متحده آمریکا اصرار
دارد که حامد کرزی را برای امضاء توافقنامه مذکور تحت فشار قرار دهد. اما این
فشارها با توجه به هزینه‌های میلیاردی حضور در افغانستان، به چه معناست؟ آیا اصرار
آمریکا برای ماندن در افغانستان، حقیقتاً به همان دلایلی است که خودش عنوان می‌کند؟
در حال حاضر آمریکا برای دو
جنگ افغانستان و عراق 6 تریلیون دلار هزینه کرده که با بازگشت سربازان زخمی آمریکایی
به کشورشان این رقم از این مقدار هم فراتر خواهد رفت.
اما در روی دیگر سکّه، ما می‌دانیم
از جمله ملّیت کسانی که اکنون بیش از دو سال است در صف مخالفان "بشار اسد"
در سوریه سلاح برداشته‌اند، تکفیری‌هایی از افغانستان هستند.
بنابراین اگر آمریکا بخواهد مداخلات خود در
یکی از کشورهای خاورمیانه مانند افغانستان را کم کند و از آن‌جا خارج شود، مداخلاتش
در سایر کشورها مانند سوریه هم ناخودآگاه تضعیف می‌شود. پس نگهداشتن نیروهای غربی
در افغانستان، با هر توجیحی، به نفع آن‌هاست. لذا به نقل از روزنامه لبنانی السفیر
"بندر بن سلطان" متحد آمریکا، دائماً از جریان‌های جهادی از افغانستان
گرفته تا سوریه، لبنان، مصر و شمال آفریقا حمایت می‌کند.
فارغ از اینکه غربی‌ها اکنون بعد از 12 سال جنگ با
افغانستان، نهایتاً دیر یا زود نیروهای خود را از این کشور خارج کنند یا خیر،
ایران در شرایط فعلی، یکی از شرکای منطقه‌ای و مهم افغانستان است؛ متحدی که ایالات
متحده آمریکا به هر قیمتی حاضر است این اتحاد را به تعویق انداخته یا مختل کند.
آغاز مذاکرات پیمان جامع دوستی همکاری‌ها،
شامل حوزه‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگیمی‌شود که منافع جامع بلندمدتی برای ایران و افغانستان در تأمین صلح و
امنیت منطقه در بر خواهد داشت.
انتهای پیام/
