به گزارش حوزه دفاعي امنيتي باشگاه خبرنگاران، ایثار و شهادت از خصایص والای انسانی و از ویژگی‌هایی است که در نزد هر قوم و فرهنگی شایسته احترام است.

تمامی ادیان عظمت شهید را ستوده اند و تمامی فرهنگ‌ها در برابر والایی ایثارگری سر فرود آورده اند. ایستادن دربرابر غریزه صیانت جان که جزء ابتدائیات حیات هر موجود جاندار است نیازمند روحی والا و اراده ای بسیار قوی است. گذشتن از این بنیادی ترین غریزه برابر با ورود به حیطه ای فراتر است که هرچند گویی لذت درک ساحت آن چنان جذاب است که تلخی مرگ را در کام شهید از عسل شیرین تر می‌کند اما عظمت و والایی آن سایرین را به تعظیم وا می‌دارد.

آيين مقدس اسلام، آيين توحيد، عقل، فطرت، رشد، كمال، صلح، صفا، مهر و محبت و آيين تعليم و تربيت است.اسلام مي‌خواهد قلوب انسان‌ها را از راه ارتباط با شرك و كفر، بت و بت پرستي و بندگي نسبت به بندگان پاك كند.
 
اسلام دعوتش را با دليل و برهان و موعظه حسنه و جدا احسن شروع مي‌كند و از اين راه سعي مي‌كند انسان منحرف از فطرت توحيدي را به صراط مستقيم برگرداند. اسلام موضع‌گيري عليه فطرت توحيدي را كه به ضرر خود موضع گيران و مزاحم مؤمنان پاك دل است، نمي‌پسندد و چنانچه ببيند دشمن عالم با معاند جاهل در زمينه‌ رشد انسان و انسانيت مانع ايجاد مي‌كند، خود را به خاطر اقامه‌ي حق، مجبور به جهاد مي‌بيند و براي او جهاد ابتدايي يا دفاعي فرقي نمي‌كند.

آنچه براي او اهميت دارد، پاك سازي حيات انسان از آلودگي شرك، كفر، فسق و فجور و بت پرستي است.اكنون كه روشن شد براي چه هدف والايي در اسلام سخن از جهاد و مبارزه به ميان آمده است، ضروري است به بررسي ارزش‌هاي ايثار و شهادت در آيين جهاد و مبارزه پرداخته شود.
 
ايثار و از خود گذشتگي امري است ديني، اخلاقي و انساني و بسيار نيكو و پسنديده كه در هر آيين و مذهبي ستوده شده و درباره‌ آن سفارشات زيادي شده است. ايثار در فرهنگ اجتماعي، سياسي و اقتصادي اسلام به عنوان اوج وارستگي مؤمن و نشانه‌ بارز پيوستگي به خدا و مكتب تلقي شده و در قرآن از آن براي آزمودن صلاحيت رهبري امامت نام برده شده است.

حضرت ابراهيم (ع) پيش از رسيدن به امامت، با ايثار آزمايش شد و امام علي (ع) و حضرت فاطمه (س) به خاطر ايثار مورد ستايش قرآن قرار گرفتند.  
 
علي (ع) در ايثار جان، آن چنان پيش رفت كه حتي بر جبرييل و ميكاييل پيشي گرفت و ملائك و عالم آسمان‌ها را به حيرت واداشت و عامل مباهات پروردگار عالم شد.

همچنين واقعه‌ عاشوراي حسيني، نقطه‌ اوج و قله‌اي از ايثار و شهادت در طول تاريخ تشيع به شمار مي‌رود كه سرشار از نكات عبرت آموز براي تمام شيعيان و مسلمين جهان اسلام به شمار مي‌آيد.
 
فداکارى و از جان گذشتگى در راه خدا و دین، نهایت رستگارى انسان مؤمن است و آنان که جان خویش را بر سر دین الهی مى‏‌نهند، هم به کامیابى ابدى مى‏‌رسند و هم شهادتشان سرچشمة الهام و الگوى فداکارى براى دیگران است. رسول خدا(ص) مى‏‌فرماید:

فَوقَ کُلِّّ بِرٍّ بِرٌّ حَتَّى یُقْتَلَ الرَّجُلُ فى سَبیلِ الله، فإذا قُتِلَ فى سَبیلِ اللّه، فَلَیْسَ فَوْقَهَ بِرٌّ؛
 بالاتر از هر نیکى، نیکى است، تا آن که انسان در راه خدا کشته شود. پس چون در راه خدا کشته شد، بالاتر از آن، نیکى نیست.

و در سخن دیگر مى‏ فرماید:

أَشْرَفُ الْمَوتِ قَتْلُ الشَّهادَةِ؛ برترین مرگ، شهادت است.
 
امیرالمؤمنینن ‏ علیه السلام مى‏‌فرماید:

إنّ أَفْضَلَ الْمَوتِ، القَتْلُ وَالّذى‏ نَفْسُ عَلىٍّ بِیَدِهِ لَأَلْفُ ضَربَةٍ بِالسَّیفِ أَهْوَنُ مِنْ مَوتَةٍ واحِدَةٍ عَلَى الْفِراشِ‏؛ برترین مرگ، کشته شدن (در راه خدا) است.

سوگند به به آن (خدائى) که جان على به دست اوست! فرود آمدن هزار ضربة شمشیر (بر من در راه خدا) آسان‏تر است تا یک بار در بستر مردن!»

شهادت در احاديث و روايات

در احادیث آمده است که:

قطرة خون شهید نزد خداوند از بهترین قطرات است. شهادت، موجب آمرزش گناهان مى‏‌شود.

شهید از سؤال قبر مصون است، فشار قبر ندارد و در بهشت با حوریان هم‌آغوش است. شهید، حقّ شفاعت دارد و شهدا، اوّلین کسانى هستند که وارد بهشت مى‏ شوند و همه بهشتیان به مقام شهید غبطه مى‏‌خورند.
 
این، شمّه‏اى از عظمت شهید و کشته شدن در راه خداست؛ امّا «فرهنگ شهادت» چیز دیگرى است که شهادت نیز در سایه این فرهنگ، حاصل مى‏‌شود.

پیامبر خدا(ص)مى‏ فرماید:

«وَ مَنْ خَرَجَ فى سَبیلِ اللهِ مُجاهِداً فَلَهُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ سَبْعَمِأَةَ أَلْف حَسَنَةٍ وَ یُمْحى‏ عَنْهُ سَبْعَمِأة أَلْفَ سَیِّئةٍ وَ یُرْفَعُ لَهُ سَبْعَمِأة أَلْف دَرجةٍ، وَ کانَ فى ضِمانِ اللهِ بِأىِّ حَتْفٍ ماتَ کانَ شَهیداً، وَ إنْ رَجَعَ رَجَعَ مَغْفُوراً لَهُ مُسْتَجاباً دُعاؤهُ‏؛

کسى که با انگیزة جهاد در راه خدا (از خانه) خارج شود، هر قدمى که بر مى‏‌دارد، هفتصد هزار حسنه براى او ثبت مى‏ شود و هفتصد هزار گناه از او محو مى‏ گردد و هفتصد هزار درجه بالا مى‏ رود و در ضمان خداوند متعال است و به هر نوع که از دنیا برود، شهید محسوب مى‏‌گردد. و اگر زنده بر گردد، از گناه پاک گردیده و دعاى او مستجاب است.»

فرهنگ شهادت، که امام حسین ‏علیه السلام الگوى تمام نماى آن است، تنها کشته شدن در معرکة جنگ با دشمنان دین و قرآن نیست؛ بلکه فرهنگ شهادت؛ یعنى خودسازى، خداترسى، گناه‏ گریزى، تقوا، اطاعت امر خدا، امر به معروف و نهى از منکر، اقامة نماز، جود و کرامت، عزّت نفس و گریز از ذلّت و زبونى.

فرهنگ شهادت؛ یعنى سازش نکردن با طاغوت‏ها و حکومت‏هاى ستم، مبارزه با باطل، ایثار، قاطعیّت و صلابت در راه عقیده، جهاد و از خود بیرون‏ آمدن و دیگران را بر خود مقدم داشتن. شهادت؛ یعنى از دنیاگرایى و رفاه‏ طلبى فاصله گرفتن و آخرت را مدّ نظر داشتن، در راه اصلاح جامعه و حاکمیت دین و عدالت جان‏فشانى کردن و در راه رضاى حق و پیاده کردن احکام الهى سر از پا نشناختن.

این فرهنگ، حقیقتى است که در هر زمان، ظهور و تجلّی خاصّى دارد؛ در ایام جنگ و رو در رویى با دشمن، به صورت حضور در جبهه‏ هاى نبرد، و پایدارى و استقامت تا کشته شدن و شهید گردیدن و در ایّام صلح، در راه خودسازى و مبارزه با مفاسد و رذائل و اجراى احکام الهى تا مرز شهادت پیش رفتن است.
 
در نهضت امام حسین علیه السلام و عاشوراى حسینى، «فرهنگ شهادت» به طور کامل ظهور یافت و اباعبداللّه الحسین ‏علیه السلام لقب «سیّدالشّهدا» و اصحابش لقب «بهترین اصحاب» را گرفتند.

در روز عاشورا، اصحاب براى مبارزه و کشتن و کشته شدن از یکدیگر سبقت مى‏ گرفتند؛ زیرا شهادت و جان‏فشانى در این راه را، سعادت همیشگى خود مى ‏دانستند و سخنان رهبرشان امام حسین ‏علیه السلام را به جان و دل باور کرده بودند:

فَمَا الْمَوتُ الاّ قَنْطَرَةٌ تَعْبُرُ بِکُمْ عَنِ الْبُؤسِ وَالضَّرَّاءِ اِلَى‏ الْجِنانِ الْواسِعَةِ وَالنِّعَمِ الدَّائِمَةِ؛

مرگ، چیزى جز یک پل نیست که شما را از سختى و رنج عبور داده، به بهشت پهناور و نعمت‏هاى همیشگى آن مى ‌رساند!

نیز حضرت در اشعارى فرمود:

وَ اِنْ یَکُنِ الأَبدانُ لِلْمَوتِ اُنْشِأَتْ‏
فَقَتْلُ امْرِءٍ بِالسَّیْفِ فِى‏اللّهِ أَفْضَلُ‏
 
اگر بدن‏ها براى مردن خلق شده است، پس کشته شدن در راه خدا برترین مردن است!

امام حسین‏ علیه السلام و اصحابش با نهضت خونین خود، «فرهنگ شهادت» را جاودانه ساختند و برترى مرگ سرخ بر پذیرش عار و ذلّت را به منصّة ظهور رساندند. چه اینکه امام حسین ‏علیه السلام این گونه رجز مى ‏خواند: الموت اولى من رکوب العار...
 
در طول تاریخ هرگاه در جامعة اسلامى این فرهنگ رنگ بیشترى داشت، پیروزى‌‏هاى بزرگ نصیب مسلمانان شد. و امروز انقلاب شکوهمند اسلامى ایران به رهبرى امام خمینى‏ (ره) یکى از بارزترین نمونه‏ هاى این فرهنگ است.

بنیانگذار جمهورى اسلامى ایران با جارى ساختن فرهنگ شهادت ‏طلبى و مبارزه با ظلم و ستم، و دین‏ خواهى تا مرز شهادت در ملّت ایران، توانست نهضتى را پایه ریزى کند که در سال 1357ش. به اوج خود رسید.

مردم با این باور که «مرگ سرخ» به مراتب از «زندگى ذلّت بار» برتر است، یک پارچه به صحنه آمدند و از کشته شدن، به زندان رفتن، و... در این راه نه تنها هراسی به خود راه ندادند که به استقبال گلوله ‏هاى آتشین طاغوت شتافتند. آنان با توکّل به خدا و اهداى خون خود، دشمن را به زانو درآوردند و بر وى پیروز گشتند.

همین فرهنگ در هشت سال دفاع مقدّس، با همه کمبودها و تحریم اقتصادى و نظامى از سوى ابرقدرت‏ها، موجب پیروزى ایران در مقابل دشمن متجاوز و تا دندان مسلّح (صدّام) گردید.

قابل توجه و دقّت این است که امروز نیز دشمنانِ سیلى خوردة اسلام، دست از توطئه و دشمنى برنداشته و با روشى دیگر به نام «جنگ سرد و تهاجم فرهنگى»؛ بلکه به فرمودة رهبر معظّم انقلاب «شبیخون فرهنگى» با تمام امکانات رسانه‏اى و ماهواره‏اى، فریفتن بعضى از عوامل داخلى و خارجى و صرف بودجه ‏هاى کلان براى از بین بردن اسلام و مسلمانان؛ به ویژه انقلاب اسلامى ایران، به پا خاسته‌اند. و در پى براندازى نظام اسلامى ما و نابود ساختن مسلمانان جهان هستند.

تنها راه پیروزى بر این دشمنان، فداکارى و جان فشانى و پایدارى و استقامت و تقویت «فرهنگ شهادت» در جامعه است.

با روشن شدن این مطلب که فرهنگ شهادت غیر از شهید شدن است، به خوبى معلوم مى ‏شود که ترغیب و تشویق معصومان به شهادت، نوعى زمینه ‌سازى براى به وجود آوردن این فرهنگ است، نه صرف شهید شدن. لذا نوع سخنان آنان به صراحت یا کنایه، این مطلب را مى ‏رساند.

پیامبر گرامى(ص) مى ‌فرماید:

کَمْ مِمَّنْ أَصابَهُ السِّلاح لَیْسَ بِشَهیدٍ وَ لا حَمیدٍ، وَ کَمْ مِمَّنْ قَدْ ماتَ عَلى‏ فِراشِهِ حَتْفَ أَنْفِهِ عِنْدَ اللهِ صدّیقٌ شَهیدٌ؛

چه بسا افرادى که در جبهة نبرد، با اسلحه کشته مى ‏شوند؛ اما شهید محسوب نمى‏ گردند و مورد ستایش نیستند و چه بسا افرادى که به مرگ طبیعى در بستر بمیرند؛ امّا نزد خداوند، صدّیق و شهید محسوب گردند!

و نیز حضرت مى‏ فرماید:

«کسى که بمیرد و محبّ آل پیغمبر باشد، شهید محسوب مي‌‏شود.»
 
عن ابى ‏بصیر قال: قال لى الصّادق علیه السلام : یا أبا محمّد اِنّ الْمَیِّتَ عَلى‏ هذَا الأمْر شَهیدٌ.

قُلْتُ: جُعِلْتُ فِداکَ وَ اِنْ ماتَ عَلى‏ فِراشِهِ؟ قال: وَ اِنْ ماتَ عَلى فِراشِهِ، فإنَّهُ حَىٌّ یُرْزَقُ‏21؛ ابا بصیر مى ‏گوید:

امام صادق ‏علیه السلام به من فرمود: اى ابا محمد! کسى که بر این امر (محبّت اهل‏بیت پیامبر(ص)) بمیرد، شهید است. عرض کردم: فدایت شوم! اگرچه به طور طبیعى و در بستر بمیرد؟ حضرت فرمود: (آرى) اگرچه در بستر بمیرد، پس او زنده است و (نزد خدا) روزى مى‌خورد.

امام زین العابدین ‏علیه السلام فرمود:

مَنْ ماتَ على موالاتنا فى غیبة قائمنا أعطاهُ اللهُ أجْرَ ألْفَ شَهیدٍ مِثلَ شُهَداءِ بَدْرٍ وَ اُحُد؛

کسى که در زمان غیبت حضرت بقیةاللّه علیه السلام بر دوستى و پذیرش ولایت ما باقى باشد تا بمیرد، خداوند اجر هزار شهید مانند شهداى بدر و اُحد به او عطا مى‏‌کند.
 

یکى از مجاهدت‌هاى مؤمن که با شهید سنجیده شده و اجر آن کمتر از شهید معرّفى نشده، مبارزه با نفس است.

امیرمؤمنان‏ علیه السلام مى‏‌فرماید:

مَاالْمُجاهِدُ الشَّهیدُ فى سَبِیلِ اللّهِ بِأَعْظَمَ أَجْراً مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ لَکادَ الْعَفیفُ أنْ یَکُونَ مَلَکاً مِنَ الملائِکَة؛

پاداش مجاهد شهید در راه خدا، بزرگتر از پاداش عفیف و پاکدامنى نیست که قدرت بر گناه دارد و آلوده نمى‏ گردد. همانا عفیف و پاکدامن، نزدیک است فرشته‏اى از فرشت‌گان باشد.

مبارزه با ظلم‏

روایات متعددى وجود دارد که اگر کسى براى دفع ظلمى که به خودش یا خانواده ‏اش وارد شده، مبارزه کند تا کشته شود، شهید محسوب مي‌‏شود. یا کسى که براى کسب مال حلال و حفظ مالش یا گرفتن حقّش ایستادگى کند و جان‌فشانى نماید، شهید شمرده مي‌‏شود.

پیامبر(ص) مى ‏فرماید:

مَنْ اُریدَ مالُهُ بغیر حَقٍّ فَقاتَلَ فَقُتِلَ فَهُوَ شَهیدٌ؛

کسى که بخواهند مالش را به ناحق بگیرند و او مبارزه کند تا کشته شود، شهید محسوب مى‏‌گردد!
 
ارزش تحصیل علم‏

رسول اللّه‏(ص) می‌فرماید:

... وَ مَنْ خَرَجَ مِنْ بَیْتِهِ یَلْتَمِسُ باباً مِنَ الْعِلْمِ کَتَبَ اللّهُ لَهُ بِکُلِّ قَدَمٍ ثَوابَ شهیدٍ مِنْ شُهَداءِ بَدْرٍ...؛...

و کسى که براى کسب بابى از ابواب علم از خانه حرکت کند، خداوند متعال براى هر قدمى که او بر مى‏دارد، ثواب شهیدى از شهداى بدر عطا مى ‏کند!...

رفع اختلاف امّت‏

رسول خدا(ص) می‌فرماید:

مَنْ تَمَسَّکَ بِسُنَّتى فى اخْتِلافِ أُمَّتى کانَ لَهُ أَجْرَ مِأَ?ِ شَهید31؛ کسى که در رفع اختلاف امّت من به سنّت من تمسّک نماید، اجر صد شهید دارد.

خدمت به خانواده‏

پیامبر خدا (ص) می‌فرماید:

... یا عَلِىّ مَنْ کانَ فى خِدْمَةِ الْعِیالِ فى‏الْبَیْتِ وَ لَمْ یَأنَفْ کَتَبَ اللَّهُ اسْمَهَ فى دیوانِ الشُّهَداءِ وَ کَتَبَ لَهُ بِکُلِّ یَومٍ وَ لَیْلَةٍ ثَوابَ أَلْفَ شَهیدٍ وَ کَتَبَ لَهُ بِکُلِّ قَدَمٍ ثَوابَ حَجَّةٍ وَ عُمْرَةٍ وَ أعْطاهُ اللّهُ بِکُلِّ عَرَقٍ فى‏جَسَدِهِ مَدینَةً فى‏الجَنَّةِ... یا عَلِىّ لا یَخْدِمُ الْعِیالَ إلاّ صِدّیقٌ شَهیدٌ اَوْ رَجُلٌ یُریدُ اللّهُ بِهِ خَیرَ الدُّنیا وَ الآخِرَةِ؛

یا على! کسى که در خانه به خانواده‏‌اش کمک کند و اکراهى نداشته باشد، خداوند متعال نام او را در دیوان شهدا ثبت مى‏ کند، و براى هر روز و شبى که در خدمت خانواده است، ثواب هزار شهید مى ‏نویسد، و براى هر قدمى که در این راه بر‌مى ‏دارد، اجر یک حج و عمره منظور مى‏ دارد، و به هر مقدار عرقى که در جسم او پیدا مى ‏شود، خداوند شهری در بهشت به او عطا مى‏ کند... یا على! کسى به خانواده کمک نمى‏ کند جز صدّیق شهید و یا شخصى که خداوند متعال مى ‏خواهد خیر دنیا و آخرت به او عطا کند!

این همه توجه به مقام شهید، بیانگر آن است که حیات طیّبة جامعة اسلامى در گرو این است که «فرهنگ شهادت» در تمام عرصه‏‌هاى زندگى جارى باشد، تا جامعه اسلامی به کمال شایستة خود برسد.

جریان فرهنگ شهادت در تمام عرصه‌هاى فردى، اجتماعى، سیاسى، اقتصادى و فرهنگی به آن معنایى که بیان شد، چنان ارزشمند است که تمام سعادت دنیا و آخرت در تقویت آن نهفته است.

بدین جهت اولیاى دین، همواره براى خود و دوستان خاص خود، آرزوى «شهادت در راه خدا» داشتند و در این راه تلاش مى‌کردند.
 
فرهنگ ايثار و شهادت از ديدگاه امام خميني (ره)
 
حضرت امام خميني (ره) براي شهادت چنان ارزش و اهميتي قايل بود كه در آثار مكتوب و بيانات خويش آن را به «فوز عظيم» «توفيق عزت» «عزت ابدي» «سعادت هميشگي» «چراغ هدايت ملت‌ها» «افتخار جاوداني» «اوج بندگي و سير و سلوك در عالم معنويت» «هديه‌اي براي افراد لايق» «آزادي روح» «رهايي از زندان» «عامل پيروزي» «ديدن جمال جميل او- جَلَّ و عَلا-» «شيرين‌تر از عسل» و ... ياد مي‌كند و ايثارگري و شهادت را ميراثي گران بها مي‌داند كه از اوليا و انبياء به ارث رسيده است.
 
امام خميني (ره) فرمودند:
 
«جوانان عزيزم كه چشم اميدم به شماست! با يك دست قرآن و با دست ديگر سلاح را برگيريد و چنان از حيثيت و شرافت خود دفاع كنيد كه قدرت تفكر توطئه عليه خود را از آنان سلب نماييد. و چنان با دوستان خود رحيم باشيد كه از ايثار هر چه داريد، نسبت به آنان كوتاهي ننماييد. آگاه باشيد كه جهان امروز دنياي مستضعفين است و دير يا زود پيروزي از آنان است و آنان وارثين زمين و حكومت كنندگان خدايي‌اند» .

شهید مطهرى با استفاده از روایات اهل‏بیت‏: درباره شهید چنین مى‏‌نویسد:

«مَثَل شهید، مَثَل شمع است که خدمتش از نوع سوخته شدن و فانى شدن و پرتو افکندن است، تا دیگران در این پرتو که به بهاى نیستى او تمام شده، بنشینند و آسایش بیابند و کار خویش را انجام دهند، آرى، شهدا شمع محفل بشریتند؛ سوختند و محفل بشریت را روشن کردند.

نتيجه گيري:
 
شهادت دورکن دارد يکي اين که در راه خدا و في سبيل الله باشد؛ هدف، مقدس باشد و انسان بخواهد جان خود را فداي هدف نمايد.

ديگر اين که آگاهانه صورت گرفته باشد... شهادت به حکم اين که عملي آگاهانه و اختياري است و در راه هدفي مقدس است و از هر گونه انگيزه خودگرايانه، منزه و مبراست، تحسين برانگيز و افتخارآميز است و عملي قهرمانانه تلقي مي شود. در ميان انواع مرگ ميرها تنها اين نوع از مرگ است که از حيات و زندگي، برتر و مقدس تر و عظيم تر و فخيم تر است... پس شهادت، قداست خود را اينجا کسب مي کند که فدا کردن آگاهانه تمام هستي خود است در راه هدف مقدس... از نظر اسلام هرکس به مقام و درجه شهادت نايل آيد که اسلام با معيارهاي خاص خودش او را شهيد بشناسد، يعني واقعاً در راه هدف ها عالي اسلامي با انگيزه برقراري ارزش هاي واقعي بشري کشته بشود، به يکي از عالي ترين و راقي ترين درجات و مراتبي که يک انسان ممکن است در سير صعودي خود نايل شود نايل مي گردد.»

شهادت را مي توان کامل ترين جلوه ايثار دانست.

همين وجوه ايثارگرانه و آگاهانه در رفتار شهيد است که مقام وجودي او را برتري و تعالي مي‌بخشد. حضور و سلوک و ايثار شهيدان و ايثارگران و مجاهدان، نه فقط موجب کمال فردي و ارتقاء و سعه وجودي ايشان مي گردد؛ بلکه نقشي سازنده و شورآفرين و تعالي بخش و الهام دهنده  و هدايت گري براي امت و ديگر مردمان دارد و موجب تغيير و تحول و رشد در سرشت و سرنوشت جوامع و امت ها نيز مي گردد.

اسلام و علي الخصوص تشيع، دين و آيين جهاد و شهادت است و مجاهدان و ايثارگران و پيکارگران در راه خدا را به لحاظ مرتبه وجودي، حتي بالاتر از اولياءالله و برابر با «خاصه اولياءالله» مي داند.

به تعبير زيبا و رساي حضرت امير (ع) در نهج البلاغه:

«همانا جهاد، دري از درهاي بهشت است.»

حضرت در فرازي ديگر از نهج البلاغه، جهاد را «جامه تقوا» مي نامند.

مي دانيم که شهادت نقطه اوج و مرتبه کمال سير و صعود وجودي يک مجاهد و برترين صورت تحقق ايثار است. اين گونه است که با شهادت، تقوا و ايثار و جهاد پيوند مي خورند و مجاهد شهيد را به درجات عالي وجودي در عالم ملکوت مي رسانند.
 
معارف اسلامي به ما مي آموزد که در جهان پس از مرگ، باطن اعمال دنيوي افراد تجسم مي يابد و داراي درجات است. بهشت نيز داراي درهاي گوناگون است و بهشت مجاهدان و شهدا و دري که براي ورود شهدا به آن بهشت آماده گرديده است، دري است که خواص اولياءالله از آن در به جوار قرب الهي نايل مي گردند.

به راستي، اين از افتخارات و توفيقات بي دليل مردم سرزمين ما است که اين گونه سرشتي شهيد پرور و ايثارگر دارند.

ملت ايران در تجربه تاريخي حيات خود و به ويژه در سير و سلوک عظيم تاريخي – معنوي خود در انقلاب اسلامي و سال هاي دفاع مقدس، نشان داده است که ملتي شهادت طلب و ايثارگر است. پيکارگران مومن، پيش برنده امواج خروشان انقلاب اسلامي و رزمندگان به خون تپيده دفاع مقدس بهترين نمونه ها و مصاديق شهادت و ايثار هستند و به جرأت مي توان گفت در تاريخ معاصر جهان، هيچ مردمي را از منظر مجاهده ي في سبيل الله و ايثارگري و شهادت طلبي، برابر و هم طراز مردم ايران نمي توان دانست و اين فوز عظيم مردم ايران به يقين برخاسته از پيروزي و اعتماد قلبي ايشان نسبت به تعاليم قدسي و معارف شيعي و عشق و حب صادقانه ي آنها نسبت به اهل بيت(ع) و تمسک به ولايت آن امامان نور مي باشد.
 
به يک اعتبار، تمامي حيات ملت ايران در تاريخ معاصر و به ويژه در سه دهه اخير را مي توان از مصاديق ايثار و شهادت دانست و همين پتانسيل عظيم معنوي ايثارها و شهادت ها بوده است که کشور ما را در برابر انبوه بسيار گسترده و فراتر از تصور توطئه هاي استکباري، مصون و روئين تن کرده است و اين همان حقيقتي است که سيد شهيدان اهل قلم«سيد مرتضي آويني» از آن تحت عنوان «راز خون» نام مي برد و آن را آشکار کننده حقايق و رمز پيروزي و توانمندي مي دانست.