به گزارش خبرنگارباشگاه خبرنگاران قم، اگر چه نام اولین رفوکار فرش در تاریخ مشخص نیست اما بی شک خدمت ارزنده ای به صنعت فرش ارائه کرده و این هنر ماندگار را به وجود آورده است، هرچند در سالهای اخیر رفوکاری به هنری نیمه جان تبدیل شده است که شاید یکی از علل مهم آن، گرایش جوامع به سمت فرش های ماشینی و کمرنگ شدن تولید فرش دستباف می باشد.
فرش گاه بر اثر رطوبت و بید زدگی دچار پوسیدگی شده و یا با حوادثی،آسیب می بیند، در این هنگام هنر رفوگری با کمترین تجهیزات روح تازه ای به فرش می بخشد و ارزش و بهای آن را زنده می کند.
این هنر دیرینه بیشتر در استانهایی همچون تبریز، قم، یزد، اصفهان، کاشان و... که در قالی بافی سابقه فراوانی دارند یافت می شود.کارگاههای رفوگری عمدتا در بازارهای فرش دایر هستند تا خدمات را متمرکز تر ارائه کنند و در دسترس متقاضیان برای رفوی فرش باشند.
رفوگر توانا با قلاب، درفش، قیچی، سوزن،نخ های مخصوص و چارچوبهای خاص پوسیدگی و پارگی فرش را ترمیم می کند و از روی شیرازه فرش خرابیها را می پوشاند و این هنر به گونه ای پیش می رود که بیننده در نگاه دقیق نیز نمی تواند جای ترمیم را ببیند.
گاه چله های رنگی تا حدودی با رنگ اصلی فرش مغایر هستند که در این زمینه از محلول های رنگ ویژه ای برای پوشاندن و یک دست کردن رنگ ها استفاده می شود و در نهایت هنری زیبا را فراروی بیننده قرار می دهد.
در قم هنوز هم دستان هنرمندی در رفوی فرش و پرداخت هنرمندانه فالی حضور دارند که این هنر را از گذشته تا کنون به یادگار گذاشته اند که برای زنده ماندن این هنر باید از توانایی هنرمندان در نسل جوان و آموزش به علاقه مندان استفاده کرد تا این هنر در کنج موزه های گذشت زمان، از یاد نرود./س
