به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران،  هوشنگ حریرچیان که در سریال پژمان نقش پدر را بازی می‌کند، سال‌های زیادی است در حوزه طنز و کمدی فعال است، اما فیلمی که باعث شد او بین عموم مردم، منتقدان و فیلمسازان به شهرت برسد فیلم «گاهی به آسمان نگاه کن» ساخته کمال تبریزی بود.

در این فیلم مردم با پیرمردی روبه‌رو شدند که توانایی زیادی در ایجاد موقعیت‌های کمیک آن هم در فیلمی جدی داشت. بعد از این فیلم حریرچیان در تلویزیون بیشتر دیده شد. در سریال‌هایی مانند «ساختمان پزشکان»، «آشپزباشی» و حالا هم در سریال پژمان نقش پدر پژمان جمشیدی را بازی می‌کند.

 مثل همیشه با نوع بازی‌اش نشان می‌دهد که مقابل دوربین به اصطلاح زندگی می‌کند و در سن و سالی که او دارد بازیگری‌اش برایش کار سختی نیست. با او به گفت‌وگو نشستیم تا درباره انگیزه‌هایش از بازیگری آن هم در گونه کمدی بیشتر بدانیم.

چه شد که در سریال پژمان بازی کردید، آن هم در شرایطی که فیلمنامه کامل نبود؟

از طرف دوستان دعوت به همکاری شدم و چون قبلا با این گروه تجربه همکاری داشتم، پذیرفتم. سریال پژمان یک کار روتین و شبانه است و به همین دلیل از قبل فیلمنامه آماده‌ای وجود نداشت؛ البته من همیشه سعی می‌کنم قبل از پذیرفتن یک نقش فیلمنامه را کامل بخوانم و بعد اگر خوب بود بازی در آن کار را می‌پذیرم، اما در مورد سریال پژمان این اتفاق نیفتاد و من به سروش صحت به عنوان کارگردان و تیم نویسندگان سریال اعتماد کردم و بازی در سریال پژمان را پذیرفتم.

از چه شیوه‌ای هنگام بازی استفاده می‌کنید که نقش‌هایتان از یکدیگر متفاوت باشد و گرفتار کلیشه نشوید؟

من همیشه سعی کرده‌ام نقش‌هایم از یکدیگر متفاوت باشد. مثلا نقش پدر در سریال «آشپزباشی» با نقش پدر در سریال ساختمان پزشکان یا همین پدر در پژمان بسیار با هم متفاوتند، به نظر من همین قدر که آدم‌ها با یکدیگر متفاوتند نقش‌ها هم به همان نسبت می‌توانند از یکدیگر فاصله داشته باشند.

نقش پدر در پژمان را چطور دیدید و به او نزدیک شدید؟

در یک اثر نمایشی کارگردان و نویسنده بسیار موثر هستند و راه‌های زیادی را می‌توانند به بازیگر نشان دهند تا او به نقش نزدیک شود. من هم با همفکری آقای صحت و قاسمخانی‌ها توانستم این نقش را همان‌طور که می‌بینید در بیاورم. به هر حال پدر پژمان چندان از فوتبالیست بودن پسرش راضی نیست و همین موضوع موقعیت‌های طنزی در کار ایجاد کرده است. ضمن این که نحوه دیالوگ گفتن، طنازی و حتی حرکت‌های بازیگر می‌تواند روی اجرای بهتر او اثر بگذارد.

مزیت سروش صحت را به عنوان کار گردانی که در دو سریال با او همکاری کردید، در چه می‌دانید؟

این که خودش هم بازیگر است و هم نویسنده. ضمن این که آن‌قدر در کارش حرفه‌ای است که می‌داند چگونه دکوپاژ کند و حواس او به بازیگران و نوع بازی آنها باشد.

حفظ کردن دیالوگ‌ها برایتان دشوار نبود، بخصوص این‌که کار به شکل فشرده ضبط می‌شد؟

خیر، خداوند لطفی به من عطا کرده است که وقتی متن را می‌خوانم با یک نگاه حفظ می‌شوم، البته نه تنها دیالوگ‌های خودم را بلکه سعی می‌کنم دیالوگ بازیگران مقابلم را هم حفظ کنم.

چرا این کار را می‌کنید؟

چون این موضوع روی عکس‌العمل‌های بعدی به من کمک می‌کند و حتی بهتر می‌توانم بداهه‌گویی کنم.

در چند سال اخیر کارهای زیادی از تلویزیون با لهجه‌های مختلف پخش شده است که البته با واکنش‌های مثبت و منفی هم روبه‌رو بوده است. با توجه به این موضوع درباره لهجه اصفهانی و بازخورد آن برایمان بگویید؟

صحبت کردن با لهجه اصفهانی از سریال ساختمان پزشکان شروع شد. آن موقع آقای صحت اصرار داشتند من با لهجه اصفهانی صحبت کنم و خدا را شکر در هر دو سریال واکنش‌ها مثبت بوده است و مردم بسیار از این موضوع استقبال کرده‌اند.

وقتی بازی در این سریال را پذیرفتید به این نکته هم فکر کردید که ممکن است جامعه فوتبال واکنش‌های مختلفی نسبت به آن داشته باشد؟

بله، به این موضوع هم فکر کردم، چون به هر حال در همه مشاغل آدم‌های ایرادگیر وجود دارند، ولی به نظر من نباید از یک بُعد به مسائل نگاه کرد و نباید دائم به دنبال بهانه باشیم.

خودتان هم اهل فوتبال هستید؟

بله، من در جوانی‌ام فوتبال بازی می‌کردم و این ورزش را بسیار دوست داشتم و اکنون هم از دیدن بازی‌های حرفه‌ای فوتبال لذت می‌برم.

نظرتان در مورد تیم فوتبال ایران چیست؟

فوتبالیست‌های ما همگی خوب هستند و خوب هم بازی می‌کنند، اما هنوز باید روی فوتبال ایران کار شود، به نظرم هنوز راه زیادی برای رسیدن به یک جایگاه ایده‌آل داریم.

پژمان جمشیدی بازیگر نیست، بازی در مقابل او چطور بود؟

بله درست است که او بازیگر حرفه‌ای نیست، اما انسان خوبی است و انگیزه بالایی هم برای بازیگری داشت و با تمرین توانست مقابل دوربین ظاهر شود و بازی کند به هر حال هر کسی در یک چیز مهارت دارد. من نمی‌توانم ویلون بزنم، اما آدم بدی نیستم!

خودتان ساختمان پزشکان را بیشتر دوست داشتید یا پژمان را؟

شاید جوابم خیلی کلیشه‌ای باشد، اما همه کارهایم مثل بچه‌هایم می‌مانند. برای همین همه آنها را دوست دارم و برای همه آنها انرژی می‌گذارم.

فکر می کنید مردم با کدام یک از کارهایتان بیشتر ارتباط بر قرار کرده‌اند؛ ساختمان پزشکان یا پژمان؟

اکنون مردم با پژمان خیلی خوب ارتباط برقرار کرده‌اند. مردم کارهای طنز را دوست دارند و اگر همه چیز درست کنار هم قرار گرفته باشد، قطعا در جذب مخاطب موفق خواهد شد.

به نظر شما علت موفقیت یک کار در چیست؛ کار گردان بازیگر یا نویسنده؟

بهتر است این طور نگاه نکنیم. به نظر من همه گروه در موفقیت یک کار سهم دارند. چون هر کسی به نوبه خود زحمت می‌کشد. از قدیم گفته‌اند یک دست صدا ندارد. پس همه گروه در دیده شدن یک کار سهیم هستند.

آیا نقشی باقی مانده است که بازی در آن را تجربه نکرده باشید؟

تا به حال نقش‌های زیادی بازی کرده‌ام از منفی گرفته تا جدی و طنز. من این کار را دوست دارم و با اجرای نقش‌های متفاوت بیشتر می‌توانم بیاموزم و تجربه کنم.

در اکثر کارهایتان طنازی خاصی دارید. این مساله چقدر برگرفته از شخصیت واقعی خودتان است؟

من به هیچ وجه آدم عبوسی نیستم و خندیدن را خیلی دوست دارم؛ ضمن این که اکثر نقش‌هایی هم که بازی کرده‌ام طنز بوده‌اند و طبیعتا همه آنها اثری از خود در من به جای گذاشته‌اند.

در آینده چه کاری از شما خواهیم دید؟

در تله‌فیلم «دونده» به کار گردانی داوود هاشمی بازی کرده‌ام که بزودی پخش خواهد شد.