به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ در سن‌لويي ملاقاتم كن. يكي از نامتعارف‌ترين موزيكال‌هاي هاليوودي است. اين فيلم، دو ژانر ملودرام و موزيكال را كه مينه‌لي در آن استاد بود،‌در هم آميخته؛ اما در يكي از تيره و تارترين سكانس‌هايش (صحنه هالووين) به ژانر «وحشت» نيز نزديك شده است. به علاوه، فيلمي است كه چه در زمان نمايش و چه حالا، به تعبيرهاي متفاوت راه مي‌دهد: مي‌توان آن را ستايشي ساده و معصومانه از ارزش‌هاي سنتي خانوادگي تلقي كرد يا تأملي هولناك از هر آنچه پيوندهاي خانوادگي را از درون متلاشي مي‌كند، شايد هم بتوان به عنوان «سوپاپ اطميناني» نگاه‌اش كرد كه فقط تا حدي به وجود «مشكل» اذعان كرده تا ادامه راه، يا هضم‌اش، ساده‌تر شود. حال كه به فيلم نگاه مي‌كنيم، ساختن چنين موزيكال «ناراحتي» در اوج جنگ جهاني دوم،‌در دل نظام هاليوودي، حكم فريادي خشم‌آورد را داشته است.

پروژه مينه‌لي جاه‌طلبانه بود: نه تنها داستان يك خانواده متوسط دوست‌داشتني و چالش‌هايش را تعريف مي‌كند، بلكه با حركتي جسورانه، از طريق اين خانواده، تاريخچه سال‌هاي ابتداي قرن جديد بيستم را تعريف كرده كه با وقايعي چون نمايشگاه بين‌المللي نقطه‌گذاري شد. رويكرد زيباشناسانه مينه‌لي به اين ترتيب بود كه ترانه‌ها و قطعات رقص را به صورت حكايتي پرياني و زنجيره‌اي شاد و پرشور از ماجراهاي مختلف، در دل فيلم ادغام كرد؛ بسياري از ترانه‌ها با تك جمله‌هايي، به صورت آهنگين يا زمزمه‌كنان در خيابان يا در آستانه در، آغاز، و سپس، با وقوع ماجرايي جديد، آرام محو مي‌شوند.

كارگردان: وينسنت مينه‌لي. فيلمنامه: ابروينگ برچر؛ براساس رمان سلي بنسن. مدير فيلمبرداري: جورج فولسي. موسيقي: رالف بلين، هيومارتين، آرتور فريد، جورج استول. بازيگران: جودي گارلند. مارگرت اوبراين، مري استور. محصول 1944 مترو گلدوين مه‌ير. تكني كالر، 113 دقيقه./ص

منبع: ماهنامه بيست و چهار
انتهاي پيام