به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران قم، تک تک موهای سفید، در بین موهای مشکی‌اش به چشم می‌خورد که رنگ موهایش را به سمت جوگندمی متمایل می‌کرد، ولی به قول معروف موهایش را در آسیاب سفید نکرده بود بلکه سرنوشتی که برایش رقم خورده بود، گردی سفید بر موهایش پاشیده است.

چین و چروک‌هایی که در آینه صورتش نمایان بود حکایت از عمق خاطرات از روزهایی از زندگی‌اش‌ را نمایان می‌کرد که به واسطه یک اشتباه تجربه حبس را برایش ایجاد کرده بود و چشمانی که یک دنیا حرف برای گفتن داشت ...

حرفه اصلی‌ام رانندگی کامیون بود ولی حتی سیگار نمی‌کشیدم تا زمانی که یکی از همکارانم که گواهینامه‌اش را دزدیده بودند از من تقاضا کرد که سرویسی به استان‌های شمال و کرمان بروم، این سفر 30 روز طول کشید و طی آن سرنوشتم تغییر کرد.

من که تا سن 24 سالگی سیگار نیز نمی‌کشیدم ناخواسته به سمت هروئینی که دوستم می‌کشید جذب شدم و در طول این یک ماه معتاد شدم و به مرور زمان برای این‌که مردم نفهمند معتاد شده‌ام از کارم فاصله گرفتم، چون اگر می‌فهمیدند هروئینی هستم، کسی ماشینش را به من نمی‌داد کار کنم.

نخسیتن بار اوایل سال 80 با جریمه 15 میلیون و 90 هزار تومان سه سال حبس برایم تعیین شد ولی به دلیل ارتکاب خلافی دیگر حبسم به 12 سال افزایش پیدا کرد.

سال 83 طوری فیلم بازی کردم که نشان بدهم ترک کردم ولی از ظاهر چشمانم معلوم بود نعشه‌ام مسئول زندان می‌خواست من را به آزمایش بفرستد که در خواست کردم چهار تا پنج روز دیگر آزمایش بروم به طوری که این اقدام مقدمه‌ای برای ترک من شد و از آن روز بنا به خواسته خودم دیگر مواد مصرف نکردم.

به دلیل آنکه تصمیم به ترک گرفته بودم، درد ترک را احساس نمی‌کردم و در سال 84 با روان درمانی آشنا شدم، این مرکز سیاهی، تاریکی و نرده‌های زندان را از جلوی چشمان مددجو برداشت.

اشتغالزایی مددجویان در بنیاد تعاون زندانیان

با توجه به این‌که ترک کردم و نشان دادم می‌توانم در اجتماع کار کنم، به کمک بنیاد تعاون زندانیان استان قم شرایط کار برایم فراهم شد.

در سال 85 به زندان رای باز آمدم، روزها در کارگاه کار می‌کردم و شب‌ها به آسایشگاه می‌رفتم و برخی شب‌ها هم اجازه می‌دادند به خانه بروم و در طول هفت ماه رشته صنایع‌دستی را یاد گرفتم و با درآمدی که از مشاغل بنیاد تعاون به دست می‌آوردم، به خوبی امور خود را می‌گذراندم.

وی از این‌که با بنیاد تعاون زندانیان آشنا شده خرسند است و می‌گوید: بسیاری از مددجویان مجرد با درآمد اصل از کار در زمینه صافکاری،‌ نقاشی، سنگ‌بری و خیاطی توانستند تشکیل خانواده بدهند و بسیاری از مددجویان با کار زیر نظر این بنیاد مسیر زندگیشان تغییر کرد و پایه‌های زندگیشان دیگر لرزان نیست.

بنیاد تعاون زندانیان در سال 61 به عنوان یکی از موسسات وابسته به قوه قضائیه و سازمان زندان‌ها در راستای اساسنامه و اهداف خیرخواهانه برای زندانیان فعالیت خود را آغاز کرد.

کارگاه‌های قالیبافی، خیاطی، صنایع فلزی،‌ نجاری، صنایع‌دستی، رنگ‌کاری، گیره‌سازی و کابینت‌سازی ویژه مددجویان توسط بنیاد تعاون زندانیان برگزار می‌شود.

یک‌هزار و 147 نفر مددجو در داخل زندان، 580 نفر در کارگاه‌های خارج از زندان، 41 نفر در بخش کشاورزی، 890 نفر در داخل بندها، 75 نفر در بخش خدمات، 75 نفر در بخش خصوصی و سایر سازمان‌ها و در مجموع 2 هزار و 808 نفر در 6 ماه نخست سال‌جاری اشتغال پیدا کردند.

اشتغال عامل جبران عقب‌ماندگی مددجویان

بسیاری از معتادان در حالی به اشتباه خود اعتراف می‌کنند که علت اصلی آن را بیکاری می‌دانند و برخی پس از اعتیاد و ترک آن به دلیل این‌که عمری را در مسیر مصرف مواد و کارهای بیهوده هدر داده‌اند، به شکست و باخت در زندگی و این‌که بودن و نبودن آن‌ها معنا ندارد اعتراف می‌کنند که این امر ناراحتی و پشیمانی را به همراه دارد و بس ...

این مددجو که 12 سال در زندان بوده بیان می‌کند که زندگی را نباخته و تنها زمانی انسان زندگی را می‌بازد که زیر خاک باشد و تنها کوله باری از تجربه به دست آورده و مقداری از زندگی عقب افتاده که درصدد جبران است.

وی معتقد است که اگر کسی بخواهد می‌تواند با استفاده از درآمد حاصل از صنایع‌دستی زندگی‌اش را بگذراند و به این کار علاقه دارد، حتی اگر به رانندگی برگردد در اوقات فراغت خود کار صنایع‌دستی را ادامه می‌دهد و اصلاً در این زمینه احساس خستگی نمی‌کند.

علت اصلی اعتیاد خود را احساسی در درون خود عنوان می‌کند که ناشی از خلاهای زندگی‌اش است و تصورش اینگونه بوده که با مصرف مواد همه این خلاها جبران می‌شود غافل از این‌که بسیاری از دارایی‌های خود را با مصرف مواد از دست می‌دهد.

او که اکنون با آموختن صنایع‌دستی هنری برای پر کردن گودالی که در وجودش رخنه کرده بود پیدا کرده هیچگاه احساس یاس و ناامیدی نمی‌کند.

وی درباره رشته‌اش می‌گوید: صنایع‌دستی کار فراوانی می‌برد ولی زمانی که تمام می‌شود خودت از حاصل کارت راضی هستی.

بنیاد تعاون زندانیان استان قم با هدف اشتغال و حرفه‌آموزی زندانیان فعالیت می‌کند و تاکنون توانسته برای 500 نفر از زندانیان به ایجاد اشتغال بپردازد.

حمید رضا سانگرد، مدیر بنیاد تعاون و حرفه‌آموزی زندانیان استان قم عدم اشتغال را مهم‌ترین عامل در گرایش به جرم عنوان می‌کند و می‌افزاید: تبعات بیکاری در زندان بیشتر از تبعات بیکاری فرد در جامعه است چراکه مددجو در زندان از نظر فکری، جسمی و روحی بیشتر متحمل آسیب می‌شود.

وی عنوان می‌کند: اشتغال به عنوان یکی از ابزارهای اصلی اصلاح و تربیت محسوب می‌شود که برای مددجویی که در صدد جبران برمی‌آید شرایط مناسب را فراهم می‌کند.

اهمیت تغییر دید جامعه به مددجویان در عدم بازگشت به جرم

این مددجو ضمن انتقاد از دید برخی افراد نسبت به مددجویان اینطور بیان می‌کند: هر کسی در زندگی‌اش اشتباه می‌کند، برای برخی افراد اشتباهشان پنهان می‌ماند ولی برای من و امثال من اشتباهمان فاش شده و همه از اعتیاد و حبس ما مطلع شدند.

حداقل کاری که می‌توانند در حق مددجو کنند این است که با اخلاق، رفتار و گفتار خود مددجو را یاری کنند تا سریع‌تر به زندگی عادی‌اش برگردد.

زمانی که مددجو حبس خود را گذرانده، باید همه افراد درک کنند که وی تغییر کرده و بگذارند طعم شیرین تغییر با پذیرش عمومی ماندگار شود.

مدیر بنیاد تعاون و حرفه‌آموزی زندانیان استان قم معتقد است که امروز به خانواده زندانی به دید منفی نگاه می‌کنند و این موضوع تبعات اجتماعی بدی به دنبال دارد بنابراین تغییر نگرش افکار عمومی به زندانی و خانواده وی یکی از اهدافی است که در دستور کار بنیاد تعاون قرار گرفته است.

خداحافظی با مصرف مواد مخدر برای همیشه

ابزارهای مختلفی در دست دارم که می‌توانم با استفاده از آن‌ها صحیح و پاک زندگی کنم و اکنون تمام تلاشم را می‌کنم تا عقب‌ماندگی‌های زندگی‌ام را جبران کنم و حتی از آن جلوتر بروم ...

لذت ابتدایی مصرف مواد را هنوز به یاد دارم، ولی وقتی لذت را با ذلت در کنار یکدیگر می‌گذارم می‌بینم ذلت خیلی سنگین‌تر برایم تمام شد که سبب شد نزدیک 12 سال به خاطر این لذت حبس بکشم بنابراین آن لذت کاذب است و اکنون در حال تلاش هستم که لذتی را پیگیری کنم که واقعی و تمام‌نشدنی باشد.

اکنون پس از 12 سال و پنج ماه آزاد شدم ولی تصور می‌کنم در همان سن 24 سالگی که وارد اعتیاد شدم باقیمانده‌ام و انگار در سال‌های اعتیادم مرده بودم و تنها سال‌های پس از ترک مصرف مواد به مدت عمرم افزوده شده است.

اعتقادم این است با صبر، حوصله و پشتکار می‌توان پاک زندگی کرد و اکنون هشت سال و 2 ماه است که با ترک اعتیاد برای همیشه با مواد خداحافظی کردم.

وی از این صداقت برخوردار است که اگر مواد مصرف کند خودش اقرار کند ولی به دلیل آن‌که تصمیم به ترک گرفته است هر اتفاقی برایش بیفتد سراغ مواد نمی‌رود، کلید این پیروزی چیزی جز تصمیم و اراده نیست./س

گزارش: ایمن‌السادات موسوی‌نژاد