به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر باشگاه خبرنگاران، تئاتر صحنه‌اي براي انتقال پيام خود است، اما نكته‌اي هست كه نبايد به فراموشي سپرده شود، همان طور كه در سخنرانی ناگزير بايد محدوديت زمان رعايت شود، در نمايش نيز بايستي ظرفيت مخاطب در نظر گرفته شود، چرا كه طولاني شدن و بيش از اندازه به جزئيات پرداختن مخاطب را دچار كسالت مي‌كند و جذابيت اثر كار شده نزد مخاطب رنگ مي‌بازد و علاوه بر دلسردي مخاطب در صورت صرف زمان زياد براي اجراي نمايش انرژي و وقت زيادي از بازيگران و دست‌اندكاران اثر نمايشي مي‌گيرد.

معيار زمان در اجراي نمايش نبايد ناديده گرفته شود، چرا كه در اين صورت سنديت اثر دچار ترديد قرار مي‌گيرد.

سيروس همتي كارگردان تئاتر در اين باره مي‌گويد: متن نمايش، كارگرداني و طراحي صحنه، اصولي است كه با مدت زمان نمايش پيوند مي‌خورد، به طوري كه تا حدود زيادي متن در زمان نمايش تاثيرگذار است اما كارگردان بايد اين نكته را در نظر داشته باشد، كه در بحث روانشناسي مدت زمان نمايشي 70 تا 75 دقيقه تعريف مي‌شود.

وي ادامه داد: وقتي زمان بيش از حد استاندارد باشد، مخاطب به سختي رغبت می‌کند كه تا پايان كار به تماشاي اثر بنشيند و 10دقیقه وقت اضافي در نمايش، زحمات گروه را از بين مي‌برد، هر چند اثر نمايش در 70 دقيقه اول موفق عمل كرده باشد. 

اين كارگردان معتقد است كه كارگردان بايد باز خورد شوراي بازبيني و نظارت و مخاطبان خود را در نظر بگيرد و در صورت نياز به كاهش زمان نمايش، زمان اضافي را به طوري كه به اصل كار صدمه‌اي وارد نشود، از نمايش بكاهد اما اگر اثر نمايشي بسيار قوي باشد و متن گويا و شفاف و به دور از حاشيه باشد مخاطب گذر زمان را حس نمي‌كند، ولي به طور كلي بايد ظرفيت مخاطب را در نظر داشت.

لازم به ذكر است؛ نمايش، هنري محبوب نزد هنر دوستان است اما متاسفانه گاهي دستخوش كسالت و مهجوريت مي‌گردد و مخاطب را از وضعيت حاكم بر تئاتر هراسان مي‌كند. زيرا وي لحظاتش را هدر داده شده مي‌بيند.

اميد است كارگردانان تئاتر بيش از اندازه به جزئيات نپردازند و وقت زيادي را به مخاطب تحميل نكنند تا تماشاگر از تماشاي تئاتر دلسرد نشود و به حمايت از اين عرصه همت بورزد./ي2