به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،دولت اوباما در حال بررسی طرحی است که بدون برداشتن تحریم‌ها به ایران در قبال توافق احتمالی هسته‌ای امیتاز بدهد.

یکی از مشکلاتی که در محافل داخل رسانه‌ای و سیاسی آمریکا بارها به آن اشاره شده، این است که آنها در چه مقطعی از توافق با ایران باید با کاهش تحریم‌ها به گام‌های عملی ایران پاسخ دهند؟ و اگر ایران گام‌های لازم برای رفع آنچه غربی‌ها به آن نگرانی‌ها از برنامه هسته‌ای ایران می‌گویند، بردارد، آمریکا در برابر این گام‌های ایران باید چگونه عمل کند؟

یک نگرانی که بارها از آمریکایی‌ها شنیده شده این است که اگر تنها یک آجر از دیوار تحریم‌های ضدایرانی برداشته شوند کل آنچه طی این سالها ساخته شده فرو می‌ریزد، زیرا برداشت بسیاری از کشورها و کمپانی‌ها این را به عنوان نشانه‌ای خواهند دید که بحران به پایان رسیده و آنها مجاز به تبادل و تجارت با ایران هستند.

با این حال، اگر آمریکا به گام‌های عملی ایران بدون رفع تحریم‌ها پاسخ دهد ایران نیازی به توافق بر سر برنامه هسته‌ای خود نخواهد دید.

این باعث شده برخی در دولت اوباما راه دیگری را انتخاب کنند که رفع فشارهای مالی از ایران، بدون برداشتن تحریم‌ها است.

طبق گزارش بلومبرگ، 50 میلیارد دلار از پول ایران در بانکهای سرتاسر جهان مسدود شده‌اند که این اقدام به خاطر تلاش‌های کاخ سفید و وزارت خزانه‌داری آمریکا است.

چند مقام دولتی آمریکا به جفری گلدبرگ، خبرنگار بلومبرگ گفته‌اند که مذاکره‌کننده‌های ایرانی که در حال حاضر در ژنو هستند آماده‌اند به ایران پیشنهاد دسترسی به دست‌کم بخشی از این پول را در ازای دریافت امتیازاتی از برنامه هسته‌ای ایران بدهند.

در واقع، دولت اوباما قصد دارد پاداش امیتازگیری احتمالی از برنامه هسته‌ای ایران را با پول خود ایران بدهد.

طبق نوشته گلدبرگ، این ایده برای اولین بار از زبان مارک دابوویتز، یکی از کارشناسان تحریم‌های ایران در بنیاد دفاع از دموکراسی  ـ از اندیشکده‌های تندرو آمریکایی ـ بیرون آمده است. دابوویترز که مدیر اجرایی این اندیشکده تندرو هم هست اولین بار این ایده را در یک محفل خصوصی در هفته گذشته پیشنهاد داده بود؛ از آن زمان به بعد، این ایده به وزارت خارجه، وزارت خزانه‌داری و کاخ سفید نفوذ کرده است.

وی در یک ایمیل شخصی به گلدبرگ توضیح داده که دولت آمریکا چگونه می‌تواند از این ایده استفاده کند: «در صورتی که ایران با کشورهای غربی به توافق برسد، می‌تواند از 50 میلیارد دلاری استفاده کند که در حال حاضر برای ایران تقریباً غیر قابل دسترس هستند و این کشور تنها در کشورهای چین، هند، ژاپن، کره جنوبی و ترکیه می‌تواند از آنها استفاده کند. به جا ی محدود کردن ایران به این کشورها که در آنها نمی‌تواند به اندازه کافی کالاهای غیر قابل تحریم پیدا کند تا نیمی از 3.4 میلیارد دلار درآمد ماهانه نفتی‌اش را خرج کند، می‌توان ارزهای این کشور را، متناسب با توافق‌های هسته‌ای آزاد کرد.»