به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان باشگاه خبرنگاران، کودکان خیابانی، بچه‌هایی هستند که در خیابان به دنبال غذا و سرپناه می‌گردند و اغلب اوقات، دیگر افراد خیابانی برایشان حکم خانواده را پیدا می‌کنند. برای برخی از این کودکان خیابان امن‌تر از خانه است و عده‌ای از آنان ترجیح می‌دهند که با دوستان خود در سرپناه‌ها و یا ساختمان‌های نیمه کاره و مخروبه زندگی کنند تا در کانون خانواده.

مهناز پیش‌دار ـ روان شناس در گفتگو با خبرنگار بهداشت و درمان باشگاه خبرنگاران درباره میزان ارتباط این کودکان با خانواده هایشان گفت: میزان ارتباط این بچه‌ها با خانواده متفاوت است و شاید ارتباط روزانه و یا حتی چند بار در سال داشته باشند؛ اما به هر حال احساس تعلق به خانواده را در آنان می‌توان دید.

وی با اشاره به دلایل حضور کودکان در خیابان های سطح شهر افزود: دلایل متفاوتی برای حضور این کودکان در خیابان وجود دارد: فقر، خانواده پرجمعیت، سوءرفتار با آنان در خانواده، کسب درآمد برای حمایت از خانواده، تامین سرپناه، خلاص شدن از مشکلات خانوادگی نظیر طرد شدن و یا عدم پذیرش خانوادگی، فرار از انجام مسئولیت‌های طاقت‌فرسا و کار در خانه و یا گریز از موسسات شبانه‌روزی و حمایتی و....

مشکلات روانی و بهداشتی در کمین کودکان

پیشدار ادامه داد: اما این دلایل نه تنها آنها را به محیط امن و بهتری سوق نمی‌دهد بلکه این کودکان را با مشکلاتی حاد‌تری نظیر خشونت‌های محیطی، فقر و بی‌سوادی، مشکلات تغذیه‌ای، جراحات، مشکلات بهداشتی، تبعیض اجتماعی و فقدان دسترسی به مراکز خدماتی، خانه به دوشی، مشکلات روانی و بهداشتی ، انگ و برچسب از سوی خانواده و جامعه و از همه بدتر سوء مصرف مواد مخدر سوق می‌دهد.

وی اظهار کرد: این کودکان برای برای فرار از درد و رنج ناشی از حضور در خیابان به مسکنی برای تسکین آلامشان نیاز دارند و از این رو به مصرف سیگار، مواد مخدر، مواد محرک و روان‌گردان روی می‌آورند، البته درمیان مواد مصرفی گرایش به سمت مواد روانگردان بیشتر مشاهده می‌شود.

مقابله با فشار روانی و هیجانات

وی ادامه داد: دلایل گرایش کودکان خیابانی به سمت مواد روانگردان متفاوت است،‌ شاید از یک کنجکاوی و یا تفریح و سرگرمی و کسب لذت آغاز شو و یا علل دیگری نظیر فشار گروه همتا، احساس بزرگسالی ، نافرمانی و سرکشی، انتقام جوئی، مصرف برای کسب اعتماد به نفس، مقابله با فشار روانی و هیجانات و دردها، مقابله با ترس حضوردر خیابان ، مقابله با آزار و اذیت و بد رفتاریها،‌کاهش فشارهای ناشی از دوران بلوغ، فرار از افسردگی ، کسالت، به دست آوردن شجاعت برای اعلام موجودیت و...باشد.

موی دیر عامل انجمن مهرورزان پیشگیری بیان کرد:‌گروه سنی کودکان خیابانی بسته به موقعیت جغرافیایی‌شان تغییر می‌کند اما معمولاً سن این کودکان 7 سال تا 18 سال است که اکثر آنان را نوجوانان 13 تا 16 سال تشکیل می‌دهند. در میان کودکان خیابانی بر مبنای نسبت جنسیتی،‌ وجود دختران کمتر از پسران است؛ اما به این معنا نیست که دختران در خیابان زندگی نمی‌کنند شاید اکثر اوقات وضعیت دختران نابسامان‌تر و بغرنج‌تر از پسران باشد.

این روان شناس در پایان خاطرنشان کرد: در اغلب جوامع به دختران خیابانی به چشم حقارت نگاه می‌شود و به راحتی مورد سوء استفاده قرار می گیرند و در مقایسه با پسران از فرصت‌های اقتصادی کمتری نیز برخوردارند و معمولاً با وجود انجام فعالیت‌های مشابه پسران دستمزد ناچیز‌تری دریافت می ‌کنند. فرصت‌های آموزشی برای این دختران مورد انکار و غفلت جامعه قرار می‌گیرد و احتمال شناسایی شان کمتر است، چرا که اغلب اوقات با لباس مبدل پسرانه و یا فقط شبها در خیابان ظاهر می‌شوند./م