چند روز پیش جواد یوسفی با آوردن یک جفت گیوه لکی باعث شد تا گزارش کوتاهی از نحوه ساخت این گیوه بسیار زیبا که روزی جزو صنایع دستی شهرمان بوده است برای شما کاربران گرامی ارائه دهیم.امیدواریم با حمایت مسئولین دوباره شاهد رونق ساخت این گیوه ارزشمند در شهرمان باشیم

” در زمان های نه چندان دور زنان و مردان قدیمی پارچه هایی را که به صورت لباس یا چادرنخی استفاده می کردند و بعد از گذر زمان کهنه و مندرس می شد به استادان گیوه دوز تحویل می دادند تا گیوه دوز برای تخت گیوه از آنها استفاده کند گیوه دوزها لبا سهای کهنه را تکه تکه و به اندازه های مساحت پای مشتری در می آوردند و با وسیله ای به نام "مشته "می کوبیدند سپس توسط دوک آهنی داغ شده وسط آنها را سوراخ می کردند که در این روش تخت گیوه درست می شد سپس چرم شتر را در وسط گیوه قرار می دادند که از سر پنجه تا پاشنه پا را در برمی گرفت و در مرحله بعد توسط نخ پنبه که به صورت ریسمانی در آمده بود آن را شیرازه می کردند و اضافات گیوه را به وسیله "شفله "که در کفاشی استفاده می شده اصلاح می کردند. در مرحله آخر پوست گوسفند نر (چپش) به وسیله خاکستر یا گیاه "پدن” یا خاکستر بادام وحشی دباغی می کردند و بعد از آن مقداری پوست انار در هاون می کوبیدند و در تغارهای قدیمی (ظرف های بزرگی از جنس گل رس) خیس می دادند سپس پوست دباغی شده را در وسط اناربه مدت ۱۰ الی ۱۵روز می گذاشتند تا قابلیت تبدیل شدن را پیدا کند آنگاه پوست آماده شده را که به آن "تیماج” گفته می شد روی تخت گیوه اندازه گیری می کردند و آن را با نخ پنبه و سوزن درفش می دوختندو در این مرحله "گیوه لکی "آماده استفاده بود”