پس از آنکه حسن روحانی، رئیس‌جمهور جدید ایران، حملات مداوم رژیم صهیونیستی به ایران را آشکارا بی‌نتیجه گذاشت، تمرکز نتانیاهو به مسئله «حقیقت»، به هیچ عنوان تصادفی نیست. تاکید نتانیاهو بر مسائلی چون «حقیقت» و انتقاد از «چرب زبانی‌ها»، حاکی از تاثیر تلاش‌های رئیس‌جمهور جدید و میانه روی ایران در حل و فصل مسائلی است که در سال‌های اخیر، مشکلات بسیاری را برای این کشور به همراه داشته است.

مصاحبه‌های اخیر روحانی، انتشار یادداشت وی در ستون آزاد روزنامه «واشنگتن پست»، سخنرانی در سازمان ملل و کنفرانس خبری وی، مامورت نتانیاهو را دشوار کرده بود که مکالمه تلفنی اوباما و روحانی، نخستین تماس مستقیم آمریکا و ایران در سطح ریاست‌جمهوری، از سال 1979 تا کنون، این ماموریت را بیش از پیش دشوارتر ساخت. 

واضح است که نخست‌وزیر اسرائیل، تصمیم گرفته که با اظهارات صلح‌جویانه روحانی به مقابله بپردازد. روحانی در نشست تلویزیونی در نیویورک، با «فرانسوا اولاند»، رئیس‌جمهور فرانسه، «ویلیام هیگ»، وزیر امور خارجه انگلیس و رهبران دیگر کشورهای جهان نشان داده شده است. نخست‌وزیر اسرائیل با به چالش کشیدن اعتبار روحانی، با این جریان بین المللی که ظاهرا قصد دارد تا فرصتی به ایران برای به اثبات رساندن خود بدهد، به مقابله برخواسته است.

به نظر می‌رسد که نخست وزیر اسرائیل فراموش کرده است که اعتبار خود او، بیش از روحانی در معرض خطر قرار دارد. خط قرمزی که نتانیاهو سال گذشته در مجمع عمومی سازمان ملل، بر روی تصویر یک بمب ترسیم کرد، هنوز در خاطر مردم باقی مانده است. او باید برای اثبات مدعای خود شواهد بیشتری ارائه دهد. در 10 سالی که آمریکا ماموریت مبتنی بر اشتباه خود را در عراق آغاز کرد، یکی از دردناک‌ترین تصاویری که در مورد «کولین پاول»، وزیر امورخارجه آمریکا در اذهان مردم باقی مانده، تلاش وی برای توضیح این ادعا بود که صدام حسین، سلاح‌های کشتار جمعی در اختیار دارد؛ ادعایی که بعدها عدم صحت آن به اثبات رسید.

نتانیاهو مجبور است که برای مخالفت با ادعای ایران مبنی بر اینکه تاسیسات هسته‌ای این کشور تنها در جهت مقاصد غیرنظامی فعالیت می‌کنند و برخلاف ادعای اسرائیل، فعالیت‌های نظامی در این تاسیسات صورت نمی‌گیرد، شواهد و مدارک محکمی ارائه دهد. حتی اگر چرب زبانی‌های رهبر اسرائیل، عده‌ای را متقاعد کند ــ که ایران در حال تولید بمب اتمی است ــ نتانیاهو برای اثبات اینکه این بمب، برای اسرائیل یک تهدید به شمار می‌رود، راه دشواری در پیش خواهد داشت. در گذشته، نتانیاهو و دیگر اسرائیلی‌ها به راحتی و با اشاره به سخنان تند و ضد اسرائیلی محمود احمدی نژاد، رئیس‌جمهور پیشین ایران، می‌توانستند ادعا کنند که وجود چنین بمبی، می‌تواند تهدید مستقیمی علیه امنیت رژیم صهیونیستی باشد. اما در حال حاضر، نتانیاهو چنین سلاحی در اختیار ندارد و به استدلال بسیار ضعیفتر «گرگ در لباس میش» بسنده کرده است. البته هنگامی که قدرتمندترین متحد اسرائیل یعنی آمریکا، پیام‌های واضحی را مبنی بر تمایل این دولت برای محک زدن تعهد ایران به حل و فصل مسائل مهم، به این کشور فرستاد، این ادعا نیز به آسانی شکست خورد.

استراتژیست‌های امنیتی، بارها استدلال کرده‌اند که حمله اسرائیل، به خودی خود به ایران، در عمل نتیجه بخش نخواهد بود و نقش فعال آمریکا، لازمه هرگونه ماجراجویی نظامی احتمالی به ایران است. به هر حال پس از آنکه کاخ سفید، برای مداخله نظامی به سوریه از خود تردید نشان داد، این سناریو نیز کمرنگ تر شد.

در نتیجه این سوال به وجود می‌آید که اگر اعتبار نتانیاهو در معرض خطر قرار دارد و اگر آمریکا و دیگر متحدان غربی مشتاقند که شانس خود را در تعامل با روحانی امتحان کنند، پس هدف از حملات پیاپی اسرائیل به روحانی چیست؟

نگاهی به سابقه نتانیاهو، از زمانیکه نماینده اسرائیل در سازمان ملل بود، نشان می‌دهد که او تمایل زیادی به بزرگ جلوه دادن و اغراق در مسائل منطقه‌ دارد تا از این طریق، افکار عمومی جهان را از مسئله‌ای که اسرائیل به هیچ عنوان زیر بار آن نمی‌رود، یعنی مسئله فلسطین، منحرف کند. جالب اینجاست که یکی از ادعاهای مهم اسرائیل در مورد ایران این است که این کشور قصد دارد که در مذاکرات وقت کشی کند تا قابلیت نظامی هسته‌ای خود را توسعه دهد. بهتر است اسرائیلی‌ها در آینه نگاهی به خود انداخته و ببینند که چطور از زمان کنفرانس مادرید و پیمان اسلو تاکنون، از تاکتیک اتلاف وقت استفاده می‌کنند و شهرک‌های یهودی نشین غیرقانونی خود را در سرزمین‌های فلسطین اشغالی گسترش می‌دهند.

جامعه جهانی باید از وعده نتانیاهو برای گفتن حقیقت، استقبال کند؛ چرا که حقیقت، موضوعی انکارناپذیر و واقعی است و تلاشی دیگر برای منحرف ساختن افکار مردم جهان از اشغال 46 ساله و غیرقانونی اسرائیل نیست.