ديلي استار:
در مجمع عمومي پيشرفتهايي در دو جبهه ژئوپوليتيک سوريه و ايران حاصل شد/ کشورهاي عربي بازيگران ناپديد شده اين نمايش شدند
مجمع عمومي سازمان ملل در بسياري از مواقع کسل کننده و شامل سخنرانيهاي طولاني رؤساي کشورها است اما امسال نشستها در نيويورک مجموعه اي از فعاليت سياسي و ديپلماتيک بود و به نظر مي رسد پيشرفتهايي در زمينه دو جبهه ژئوپوليتيک يعني سوريه و ايران حاصل شده است.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، روزنامه ديلي استار چاپ لبنان در مقاله اي با عنوان در حاشيه در پايگاه اينترنتي خود با تصريح به اين موضوع نوشت : مسئولان روس و آمريکايي به طور طبيعي در کانون اين مذاکرات بودند، در حالي که برخي اعضاي دائم شوراي امنيت گاهي اوقات بخشهاي مهم را اجرا کردند. توافقنامه هايي که به دست آمده است هنوز نيازمند گسترش و پيگيري هستند. موضوع سلاحهاي شيميايي سوريه و آينده آنها، همچنين آينده رئيس جمهور بشار اسد مطرح است. موضوع برنامه هسته اي ايران، همچنين موضوع نقش ايران در خاورميانه نيز مطرح است.
اما با ادامه ظهور علايمي مبني بر اينکه آمريکا و روسيه پيشرفت قابل ملاحظه اي براي دستيابي به توافق درباره اين دو موضوع به دست آورده اند، سؤال درباره بازيگران ناپديد شده اين نمايش يعني کشورهاي عربي مطرح مي شود.
توافقات قدرتهاي بزرگ مطمئنا براي حفظ منافع آن کشورها خواهد بود و نشانه ها حاکي است اين مسئله به ضرر عربها خواهد بود. هر وقت ابرقدرتها يا شبه ابرقدرتها بتوانند درباره چگونگي تعامل با موضوعات حساس ژئوپوليتيک به توافق برسند، ايجاد مانع بر سر راهشان براي کشورهاي کوچکتر قطعا دشوار است. اين بدين معني نيست که غير ابرقدرتها نقش ندارند، بلکه به ميزان قدرت مانور و ميزان اهميتشان بستگي دارد.
مقامات کشورهاي عربي اغلب مي گويند مسائل زيادي براي منافع ملي کشورهايشان مهم است، اما آيا آنها واقعا اولويتهاي مهم خود را تعريف کرده اند؟ مقامات کشورهاي عربي اغلب مي گويند از يکي از طرفها در منازعه ژئوپوليتيک حمايت مي کنند، اما وقتي دو طرف به ضرر آنها توافق مي کنند چه خواهند کرد؟ آيا آنها حاشيه مانوري که نسبتا بزرگ يا نسبتا کوچک باشد دارند؟
مقامات کشورهاي عربي زمان زيادي را صرف فضل فروشي، پيش بينيهاي وحشتناک و صدور ضرب الاجل مي کنند، در حالي که کشورهاي پيشرو جهان به موضوعات مهم مي پردازند: سلاحهاي شيميايي سوريه و برنامه هسته اي ايران. آيا مقامات کشورهاي عربي زماني را صرف انديشيدن درباره معني اين دو اقدام براي خود، کرده اند؟ آيا آنها براي پيامدهاي احتمالي از لحاظ سياستها، اقتصادها و جوامعشان، در صورتي که تنش بر سر سوريه و ايران ناگهان ناپديد شود آماده هستند؟ آيا آنها خود را براي اين دو جبهه آماده مي کنند تا شاهد پيشرفتي مهم يا شکستهاي ناگهاني و ترسناک باشند؟ چندين روز تحولات مهم در نيويورک اين ايده را تقويت مي کند که کشورهاي عربي به جاي اينکه فعال باشند منفعل هستند.
