به گزارش خبرنگار ويژه‌نامه دفاع مقدس  باشگاه خبرنگاران، زندگی شهدا سرشار از خاطرات آسمانی است، خاطره پیش رو از شهید ابراهیم هادی به شما تقدیم می‌شود که در ادامه می‌خوانید.

نزدیک اذان صبح بود.توی جلسه هر طرحی برای تصرف تپه می دادیم به نتیجه نمی رسید.

ابراهیم رفت نزدیک تپه، رو به قبله ایستاد و با صدای بلند اذان گفت.

هر چه گفتیم:"نگو! می زننت!"

فایده ای نداشت.آخرای اذان بود که تیر به گلویش خورد و او را مجروح کرد.

هوا که روشن شد هیجده عراقی به سمت ما آمدند و تسلیم شدند.

فرمانده آن ها هم بود؛ در حین بازجویی گفت:" آن هایی را که نمی‌خواستند تسلیم شوند، فرستادم عقب؛ پشت تپه هیچ کس نیست".

پرسیدم:چرا؟

گفت:" به ما گفته بودند شما مجوس و آتش پرستید و برای حفظ اسلام باید به ایران حمله کنیم.باور کنیم ما هم مثل شما شیعه هستیم؛ وقتی می دیدیم فرماندهان عراقی مشروب می‌خورند و اهل نماز نیستند؛ در جنگیدن با شما تردید می‌کردیم. اما امروز صبح وقتی صدای اذان رزمنده شما رو شنیدم که با صدای بلند نام امیرالمومنین _علیه السلام_ رو آورد، با خودم گفتم: داری با برادرای خودت می‌جنگی؛ نکنه مثل ماجرای کربلا...".

دیگه گریه امان صحبت به او نداد.

دقایقی بعد ادامه داد:"برای همین تصمیم گرفتم تسلیم بشم و بار گناهم رو سنگین تر نکنم، حالا خواهش می کنم بگو موذن زنده است یا نه؟"

گفتم:"آره زنده است".

تمام هیجده اسیر عراقی آمدند و دست ابراهیم رو بوسیدند.

انتهای پیام/