به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران شیراز، درایران باستان به علت کمبود آب، ارزش و اعتبار زیادی برای آب قائل بودند و معبدهایی برای نیایش آناهبتا ایزد نگهبان آب می ساختند.

پس از ورود اسلام به ایران، پیوند میان آب و آیین های مذهبی ادامه یافت و تاکید بر بهداشت و طهارت باعث شد تا ساخت مخازن آب در زندگی مسلمانان به یک عنصر اساسی تبدیل شود و معابد آناهیتا جای خود را به آب انبارها و برکه ها بدهند.

آب انبار، به علت کمبود بارندگی یک نیاز اساسی در منطقه جنوب ایران بوده است معماری آب انبار در منطقه جنوب بر اساس معماری گنبدی شکل بوده که این سبک معماری از بعد از اسلام وارد ایران شده است .

در ساخت آب انبار ابتدا دیواره و شالوده آب انبار را می ساختند و پس از اینکه به وسیله آب باران آب گیری می شده است.

مدت زمان طولانی به طور میانگین 4 سال آن را رها می کردند و سپس شروع به ساخت سقف آب انبار می کردند.

ساخت گنبد آب انبار که به پایان می رسید در انتهای گنبد وسیله ای به اسم میلک می ساختند که این وسیله نقش شاهرگ اصلی آب انبار را ایفا می کرده است. چرا که اگر این میلک را نمی ساختند پس از بارندگی آب در سقف آب انبار جمع میشد و باعث فرو ریختن سقف آن می شده است.

آب انبار را در زمین هایی می ساختند که خاک آن سفت بوده و نفوذ پذیری آن کم باشد و همچنین از مصالحی مانند سنگ و ساروج استفاده میشده که این مصالح بومی بوده و در منطقه به وفور یافت می شده است .

مجموعا 900 آب انبار درگراش وجود دارد که از این تعداد 500 آب انبار به صورت موقوفه می باشد .

آب انبار ها را معمولا در مسیر رودخانه های فصلی، نزدیک به اماکن مسکونی و در کنار زمین های کشاورزی می ساختند. بیشتر آب انبار های موجود در منطقه به صورت عام المنفعه بوده و بعضی از آنها را وقف می کرده اند. و بعضی هم برای استفاده عموم بوده است .

حجم همه آب انبار ها با هم متفاوت است به گونه ای که گنجایش بزرگترین آب انبار گراش به نام برکه کل نزدیک به 13 هزار متر مکعب است و بعضی آب انبار ها هم کمتر از 600 لیتر گنجایش ندارند .

گراش در 360 کیلومتری جنوب شیراز واقع شده است./ز