به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، ایتالیا، روسیه، کوبا، آلمان و صربستان کجا و رویارویی با تیم‌هایی همچون پاکستان، بحرین و اندونزی کجا. آن هم در شرایطی که ملی‌پوشان والیبال با پاس‌های سعید معروف بیشتر از همه ادوار رویارویی با آسیایی‌ها روی تور می‌روند و توپ‌ها را با قدرت به زمین رقبا می‌کوبند.

در لیگ جهانی سعید معروف، کاپیتانی مسلط بر همه نقاط زمین و بازی بود. آرام و خویشتندار برخلاف آنچه بسیاری از او در بازی‌های لیگ برتر ایران سراغ داشتند. شب‌هایی که ایران تا دیروقت بیدار بود و بی‌تاب بازی تیم ملی با ایتالیا یا زمانی که در بامدادان برای تماشای بازی ایران ـ کوبا از خواب برمی‌خاست، تماشای پنجه‌های معروف و اسپک‌های ملی‌پوشان به چند ساعت بی‌خوابی و از خواب خوش بامدادی زدن، می‌ارزید.

 سعید معروف این روزها در اردوی تیم ملی والیبال مشغول تمرین است تا برای بازی‌های انتخابی جام جهانی 2014 آماده شود. وقتی صبح یکی از روزهای هفته به تلفن همراه او زنگ زدیم، اما جواب نداد، تا حدی برای انجام گفت‌وگو با کاپیتان تیم ملی والیبال ناامید شدیم؛ اما بعدازظهر که معروف علت پاسخگو نبودنش را شرکت در تمرینات سخت تیم ملی عنوان کرد، فهمیدیم ولاسکو و یارانش بی‌اعتنا به نام حریفان برای بازی‌های انتخابی و رقابت‌های جام ملت‌های آسیا، سخت تمرین می‌کنند.

معروف بین ساعات 13 تا 16 را برای گفت‌وگو مناسب دانست و سر وقت به وعده‌اش عمل کرد. ما با پاسور تیم ملی والیبال مشغول پاسکاری شدیم! پرسش‌هایی که ما از جام‌جم مطرح کردیم و پاسخ‌هایی که او داد، گفت‌وگوی ما با سعید معروف را خواندنی کرد.

ساعت 14 و 15 دقیقه است. چه خوش‌قول!

بابت دفعه اول هم که زنگ زدید معذرت می‌خواهم. در رستوران بودم تلفن همراهم خوب آنتن نمی‌داد. مجبور شدم این زمان را انتخاب کنم تا مشکلی به وجود نیاید.

مدتی از لیگ جهانی گذشته و بازی‌های انتخابی جام جهانی هم در تهران برگزار شد. این بازی‌ها دوباره والیبال را سر زبان‌ها انداخته است.

مردم به ما لطف دارند. در لیگ جهانی سنگ تمام گذاشتند و در رقابت‌های انتخابی هم ما را تنها نگذاشتند، هر چند سطح بازی‌ها زیاد بالا نبود، اما مردم با والیبال دوست شده‌اند.

لیگ جهانی یک فرصت بود، به نظرت والیبال از این فرصت برای اعتبار خودش استفاده کرد؟

اگر در پاسخ، بله یا خیر بگویم حق مطلب را ادا نکرده‌ام. پاسخ شما در جامعه است. در بین مردم. در جریان بازی‌های لیگ جهانی، مردم از تیم ملی حمایت کردند و بعد از این بازی‌ها حمایت از والیبال بیشتر شد. این نشان می‌دهد والیبال از مردم اعتبار به دست آورده است. برای ما این خیلی اهمیت دارد. خودم تولد تازه‌ام را در والیبال در عشق مردم به این ورزش دیدم.

لیگ جهانی، و اردو، تمرین و بازی‌های انتخابی جهان، این روند را چگونه طی کردی؟

ما اهداف بزرگ‌تری داریم و نمی‌توانیم به صرف این‌که در لیگ جهانی بازی کردیم کارهایمان را تمام شده تلقی کنیم. کار تازه آغاز شده است. لیگ جهانی به ما قدرت تازه‌ای بخشید، اما این که چگونه باید این قدرت را حفظ کرد، مهم است. بعد از لیگ جهانی تمرینات‌مان را برای بازی‌های تدارکاتی در روسیه و بازی‌های انتخابی جام جهانی ادامه دادیم. درست نیست بین این لیگ تا بازی‌های بعدی والیبال در سطح ملی زیاد فاصله بیفتد. از آنجا که مردم به دنبال دوستی بیشتر با والیبال هستند، بنابراین هر قدر بازی کنیم و والیبال در بین اخبار رسانه‌ها باشد، بهتر است.

اوضاع کنونی تیم ملی والیبال چطور است؟

تمرینات هنوز هم انجام می‌شود و بعد از سه بازی که بیستم تا بیست و دوم شهریور داشتیم آماده بازی‌های جام ملت‌های آسیا می‌شویم که نهم مهر در امارات برگزار می‌شود.

پیش از این بازی، خوب استراحت کردید؟

شرایط خوبی داشتیم. بعد از لیگ جهانی دو هفته استراحت لازم بود. هر چند بعد از این مدت ممکن است از فرم بازی خارج شده باشیم، اما برای تیم لازم بود استراحت کند. پس از شروع اردوها، چند روز طول کشید تا بدن‌ها دوباره به حالت عادی برگردد. همه بازیکنان با پشتکار تمرینات را ادامه می‌دهند. مسابقه‌های قهرمانی مردان آسیا برای ما مهم است و باید همه ما باانگیزه کار کنیم. هر چند امیدوارم به دلیل فشار زیاد اردوها، بازی‌های سنگین و همچنین سطح بالای توقعات مردمی، مشکلی برای ملی‌پوشان پیش نیاید.

چرا در بازی‌های انتخابی ولاسکو به تو و موسوی استراحت داد؟

برای ولاسکو جام ملت‌های آسیا اهمیت زیادی دارد. من و موسوی تحت فشار بازی‌های لیگ جهانی بودیم. من در جریان بازی‌ها گردن درد شدیدی داشتم و به زور قرص و آمپول بازی کردم. ولاسکو خواست ما بیشتر استراحت کنیم. من از این تصمیم او راضی هستم. فکر می‌کنم محمد (موسوی) هم مشکلی با تصمیم سرمربی تیم ملی نداشت.

از سنگینی رقابت‌ها گفتی، در شرایطی که تیم‌های انتخابی جهان وزن چندانی نداشتند.

موافقم، اما نباید فراموش کنیم بازی‌های مقدماتی جام جهانی برای همه تیم‌ها مهم است. حتی اگر ضعیف‌ترین تیم‌های آسیایی بیایند، نباید آنها را دست‌کم گرفت. ما جای اشتباه و غرور بی‌جا نداریم و باید بجنگیم؛ هر چند معتقدم در این بازی‌ها نمی‌خواستیم نیروهایمان را به دلیل آسیب‌های احتمالی از دست بدهیم، پس با این رویکرد بازی کردیم.

پاکستان، بحرین و اندونزی هیچ کدام در والیبال آسیا حرفی برای گفتن ندارند؟

بله، ما پیش از بازی‌ها اطلاعات کلی از آنها داشتیم، اما در روزهای بازی مربیان در آنالیزهای این تیم‌ها ما را از چند و چون بازی‌هایشان مطلع کردند. در بین این رقبا پاکستان شناخته‌شده‌تر بود با والیبالی چغر؛ اما این تیم هم نتوانست والیبال ایران را تهدید کند.

مردم نمی‌پذیرند تیم والیبال ایران برابر این تیم‌ها بدکار کند. بویژه از این نظر که جام ملت‌ها در پیش است.

این بازی‌ها کمک کرد تا روی بازی‌های ملت‌های آسیا تمرکز کنیم. ما از لیگ جهانی برگشتیم و به بازی‌های تدارکاتی روسیه رفتیم. همه تمرکزمان روی رقبایی در حد‌جهانی بوده است، اما اکنون تمرکزمان باید به رقبای آسیایی بازگردد؛ آن هم تیم‌هایی که برای شکست دادن ما لحظه‌شماری می‌کنند.

فکر می‌کنم منظورت بیشتر تیم‌های چین، کره جنوبی و ژاپن باشد.

بله، این تیم‌ها رقبای اصلی تیم ملی والیبال هستند. ببینید والیبال ایران به لیگ جهانی رفت و خوب بازی کرد. این یعنی ما چند قدم جلو رفتیم، بنابراین رقبای سنتی می‌خواهند جلوتر از ما قرار بگیرند تا قدم‌های مثبت والیبال ایران را خنثی کنند. نباید به آنها این اجازه را بدهیم. بعد از حضور والیبال ایران در لیگ جهانی، جام ملت‌های آینده سخت‌تر و حساس‌تر است.

نظر تو می‌توانیم به پشتوانه لیگ جهانی بگوییم رقبای آسیایی را شکست می‌دهیم؟

ما در والیبال آسیا بارها فینالیست شدیم. قبل از لیگ جهانی این اتفاق برای والیبال افتاد، اما فرق این دوره، از این منظر است که با درخشش در لیگ جهانی به جام ملت‌ها می‌رویم. در عین حال که مدعی اول قهرمانی هستیم نباید شرایط بازی‌ها را از یاد ببریم. برایتان یک مثال می‌آورم. تیم ملی بسکتبال دو بار پی در پی قهرمان آسیا شد و بار سوم در آستانه قهرمانی یکباره به اردن باخت و در رده پنجم قرار گرفت. شرایطی را که برای تیم‌ها در طول یک دوره بازی‌ها به وجود می‌آید، نباید فراموش کرد.

به هر حال تیم‌های مدعی به نوعی باید این اوضاع را مدیریت کنند تا دچار بحران نشوند.

درست است. من اکنون به شما می‌گویم همه نفرات تیم ملی در فکر قهرمانی در آسیا هستند و برای این هدف با رقبا مبارزه می‌کنند. تمامی جریانات را هم تا حد امکان مدیریت می‌کنیم، اما شما خودتان قواعد ورزش را به درستی می‌شناسید. بعضی وقت‌ها با در نظر گرفتن همه موارد، تیم به نتیجه‌ای که می‌خواهد نمی‌رسد.

من یکی از شرایطی را که تو از آن حرف می‌زنی در عوامل بیرونی خلاصه می‌کنم؛ مردم و انتظارات آنها از تیم ملی والیبال. آیا این انتظارات استرس ایجاد کرده است؟

خب قاعدتا همین طور است. انتظاراتی که بعد از لیگ جهانی به وجود آمد توقعات را از ملی‌پوشان والیبال بالا برد. همه می‌خواهند ما رقبای آسیایی را پشت سر بگذاریم، اما این رقبا هم کار کرده‌اند و سبکی دیگر از والیبال را در دنیا عرضه می‌کنند که متفاوت با رقبای اروپایی است. ملی‌پوشان والیبال انگیزه‌های بالایی دارند و وقتی با هم حرف می‌زنیم قسمت‌های مثبت انتظارات مردمی را در نظر می‌گیریم. در این مواقع باید تجربه چند ساله بازی‌های باشگاهی و ملی را به کار گرفت، اسیر استرس نشد و با آگاهی از تدابیر مربیان، از فرصت‌ها در بازی استفاده کرد و به آرامش رسید.

رسانه‌ها می‌توانند به تیم ملی والیبال کمک کنند. فدراسیون والیبال تعامل خوبی برقرار کرده و رسانه‌ها واسطه بین رویداد و ورزشکاران با مردم شده‌اند. چه توقعی از رسانه‌ها داری؟

رسانه‌ها از تیم ملی حمایت می‌کنند و والیبال را بیشتر به مردم می‌شناسانند. بعضی وقت‌ها من سعید معروف نکاتی را فراموش می‌کنم، اما با تاکید یک رسانه دوباره برمی‌گردم و سعی می‌کنم حرکتم را اصلاح کنم. آگاهی دادن درست به مردم از طریق رسانه انجام می‌شود. برخی بردها را نباید بزرگ کرد و در عین حال پیروزی‌هایی هم هستند که نباید کوچک شمرده شود. در مورد باخت‌ها نیز همین موارد مصداق دارد تا مبادا اطلاعات غلط به مردم داده شود و انتظارات بیجا از ملی‌پوشان والیبال به وجود آید. لیگ جهانی و نوع بازی‌های آن با جام ملت‌ها تفاوت دارد که همه باید این تفاوت‌ها را از طریق رسانه‌ها بدانند.

سعید معروف این تفاوت‌ها را چگونه ارزیابی می‌کند؟

در لیگ جهانی ده بازی انجام می‌دهید و بازی به بازی پیش می‌روید. می‌برید و می‌بازید، اما حرکت بازی‌ها ادامه دارد و شما در نهایت موقعیت‌تان را در این لیگ می‌شناسید، اما در جام ملت‌ها این‌گونه نیست. در جام ملت‌ها با اولین باخت کار سختی برای جبران و بازگشت به روند عادی بازی‌ها دارید. نمی‌خواهم حرف‌هایم این گونه تعبیر شود که باختن فاجعه است، اما ما اکنون داریم درباره تفاوت‌های لیگ جهانی و جام ملت‌ها حرف می‌زنیم.

همه روی تیم‌های ژاپن، کره جنوبی و چین تمرکز کرده‌اند، اما تیم دیگری هم هست. می‌خواهم خودت بگویی.

استرالیا.

به نظرت خطرناک‌تر از آن سه تیم دیگر نیست؟

از استرالیا کمتر صحبت می‌شود، نمی‌دانم چرا. شاید به این‌خاطر که در اقیانوسیه واقع شده و ما هنوز ذهنیت خوبی برای رویارویی با این تیم در آسیا پیدا نکرده‌ایم. خاطره تلخ نرسیدن به المپیک را استرالیا برای والیبال ایران به وجود آورد. آنها والیبال را خیلی خوب بازی می‌کنند و به جمع مدعیان آسیایی پیوسته‌اند.

درباره سایر تیم‌ها چه نظری داری؟

چین سه بار در فینال به ما باخته است. به اعتقادم آنها حریف زخم خورده‌ای هستند و برای انتقام به امارات می‌آیند. باور کنید تورنمنت سختی برای ایران است.

ژاپن و کره باقی مانده‌اند.

ژاپن را در لیگ جهانی ندیده‌ام، اما یک مربی آمریکایی‌الاصل دارد که سال‌هاست در ژاپن مربیگری می‌کند. این تیم‌ها ترکیب خود را تا حدود زیادی تغییر داده‌اند و به نوعی رقبای ناشناخته، اما باانگیزه برای والیبال ایران هستند.

فکر می‌کنی بازی‌های انتخابی در تهران و اردوی ترکیه برای رویارویی با این تیم‌ها کافی است؟

فدراسیون در حد توانش برای تیم ملی برنامه‌ریزی کرده است. بعد از رقابت‌های انتخابی، اردویی چهار، پنج روزه در ترکیه داریم و با تیم‌های این کشور ازجمله فنرباغچه بازی می‌کنیم. پیش از این هم در روسیه چند دیدار تدارکاتی مناسب داشتیم. بنابراین با روند کنونی و امکانات موجود، شرایط آماده‌سازی تیم خوب است.

چند بار از مسئولان ورزش تقاضا کردی به تیم ملی والیبال رسیدگی کنند، آیا اوضاع بهتر شده است؟

خوشبختانه باید بگویم بهتر شده است. کادر فنی خوب و سرپرستی پیگیر داریم. آقای خوش‌خبر تلاش می‌کند بچه‌ها کمبودی احساس نکنند و آقای داورزنی، رئیس فدراسیون والیبال در این مدت به صورت آکادمیک و کاملا پیشرفته برای والیبال مدیریت کرده‌اند که از ایشان تشکر می‌کنم.

یعنی همه چیز بر وفق مراد است.

ببینید اهل گلایه‌ نیستم، اما نمی‌خواهم بی‌جهت از کسی تعریف کنم. من شاهد تلاش‌های گروهی هستم که برای به حرکت درآوردن چرخ‌های والیبال ایران روز و شب نمی‌شناسند. برابر این تلاش‌ها چه می‌توان گفت، آن هم با امکاناتی که همه ما می‌دانیم در اندازه مناسبی نیست.

اما گاهی منتقد برخی اتفاقات پیرامون تیم ملی والیبال بودی، مثل پاداش نگرفتن بازیکنان.

بچه‌های والیبال به فکر گرفتن پاداش نیستند و با این نیت به زمین نمی‌روند. ورزشکاری که در سطح لیگ جهانی بازی می‌کند اگر فکرش در حاشیه پول و گرفتن پاداش باشد موفق نمی‌شود. والیبال به محبوبیت عمومی رسیده و با استقبال مردم روبه‌رو شده است و چه پاداشی از این بهتر. حرف من در یک زمان توجه بیشتر به والیبال بود. اعتباری که با حمایت مردم و زحمت بازیکنان به دست آمد ارزشمند بود، بنابراین باید ارج گذاشته می‌شد. تمام زندگی بازیکنان حرفه‌ای از راه ورزش تامین می‌شود و برخوردهای مادی و معنوی با ورزشکاران در این سطح به انگیزه بیشتر آنها برای مبارزه در عرصه‌های بین‌المللی می‌انجامد.

چه صحبتی با وزیر آینده ورزش داری؟

خواسته‌های بچه‌های ورزشکار از وزیر جدید مشخص و آن گونه نیست اکنون من بخواهم مطالبی را بگویم که پیش از من کسی نگفته است. ورزشکاران همه ورزش‌ها زحمت می‌کشند و من به همه احترام می‌گذارم، اما دوست دارم به همه رشته‌های ورزشی بها داده شود و هر ورزشی به اندازه خودش دیده شود. والیبال جزو رشته‌هایی است که می‌توان بیشتر از گذشته هم به آن توجه کرد. ورزش اولویت اول بسیاری از جوامع است. شما پولی که در ورزش خرج می‌کنید در واقع به جامعه و شادابی مردم بازمی‌گردد و هدر نمی‌رود. ایران جای پیشرفت زیادی در والیبال دارد و ما انتظار داریم والیبال به صورت ویژه دیده شود.

آیا در حال حاضر پاسوری که نزدیک به سعید معروف باشد در تیم ملی داریم؟

بله.

نمی‌خواهم تعارف کنیم.

من اهل تعارف نیستم. 40 بازیکن شاید در سه تیم ملی، 23 سال و ب ایران داریم که استعدادهای درخشانی در این تیم‌ها سرگرم تمرین هستند. در هر پستی چند نفر حضور دارند که آینده والیبال را ضمانت می‌کنند.

مشخصا درباره پاسور آینده تیم ملی حرف می‌زنم.

مهدوی.

او اکنون هم پاسور دوم تیم ملی است، اما منظورم پاسوری است که بتواند جانشین معروف شود.

نمی‌توانم آینده را پیش‌بینی کنم، اما جوانان بااستعدادی در پست پاسور می‌بینم که با چه عشقی زیر تور پاس می‌دهند. ما اختلاف زیادی با هم نداریم، تنها مربیان هستند درباره پاسور اول تیم‌شان نظر می‌دهند و یک نفر را به عنوان پاسور اول انتخاب می‌کنند.

نگاهت به پشتوانه‌های والیبال چگونه است؟

فدراسیون والیبال در کنار نتایجی که می‌گیرد به فکر سازندگی است. نتیجه به تنهایی برای ثبات ورزش کافی نیست. باید پشتوانه‌سازی را مدنظر قرار داد بویژه در ورزش‌های تیمی این نکته بسیار مهم است.

زمانی گاییچ آمد و تیم ملی والیبال را تغییر داد. بعد ولاسکو که نتایج خوبی با تیم ملی گرفت. تفاوت این مربیان در چه نکاتی بود؟

هر کدام از مربیان بنا به موقعیتی که دارند در والیبال ایران کار می‌کنند. مربیان ایرانی زحمات زیادی کشیده‌اند و مربیان خارجی مانند ست‌کوویچ هم در تیم‌های والیبال ایران نقش داشتند. گاییچ و ولاسکو هم همین‌طور. ما نمی‌توانیم با یک متر همه این مربیان را اندازه بگیریم، بلکه هر کس به فراخور حال والیبال و در شرایطی که در آن قرار داشت، به این ورزش کمک کرده است. ولاسکو کار خیلی از مربیان در والیبال را کامل کرد. او زمان زیادی در ایران است و با والیبال ما آشنایی بیشتر پیدا کرده است. به لحاظ روحی ـ روانی بازیکنان را ارزیابی می‌کند، کوچینگ خوبی دارد و ارتباط مناسبی با بازیکنان دارد که تاثیر خوبی روی کارایی بازیکنان می‌گذارد. در مجموع نمی‌توانم کار مربیان را با هم قیاس کنم، چون به فراخور موقعیت هر کدام توانایی‌های خود را در والیبال دارند.

یکی از توانایی‌های ولاسکو این است که بازیکنان را در لحظه‌های سخت خوب آنالیز می‌کند و از ظرفیت‌های موجود تیمش استفاده می‌کند.

همین طور است، ولاسکو با تفکرات خوبی وارد ایران شد و برای این ‌که این تفکرات به بار نشیند، مدت زمانی را صرف انجام کارهای مهم کرد. بازیکنان ایران در حال حاضر از نظر ذهنی خیلی بهتر از گذشته شده‌اند و شرایط مسابقه را بخوبی درک می‌کنند. ولاسکو هم از بازیکنانش می‌خواست این توانایی را به دست آورند تا در لحظات حساس، بهترین تصمیم را بگیرند.

کمی هم درباره لیگ ایران صحبت کنیم، امسال در کدام تیم هستی؟

متین ورامین.

از مربیان زیادی نام برده شده که می‌خواهند به ورامین بیایند؛ ازجمله گاییچ. از مربی تیمت خبر داری؟

نه، بی‌اطلاعم.

اگر مربی بیاید که نتوانی با آن کار کنی آن وقت تکلیفت چه می‌شود؟

فکر نمی‌کنم در طول سال‌های بازی‌ام با چنین مشکلاتی مواجه شده باشم. بازیکنان حرفه‌ای با مربیان زیادی کار می‌کنند و هر دو طرف می‌دانند در یک تیم از یکدیگر چه توقعاتی دارند.

معروف هرچند سال یکبار به ارومیه شهر زادگاهش می‌رود و برای تیم‌های شهرش بازی می‌کند. چرا؟ چرا حضور مداومی در شهرش ندارد؟

من را وارد حاشیه نکنید.

صحبت حاشیه نیست، اما چرا؟

دلیل خاصی ندارم. من ورزشکارم و از این طریق زندگی می‌کنم، بنابراین آنچه برای یک بازیکن اهمیت دارد پیشنهادهای مالی است. سال گذشته با تیم شهرم توافق کردم و امسال شرایط جور نبود پس به تیم دیگری رفتم. در سطح ورزش دنیا نیز چنین اتفاقاتی عادی است.

لیگ جهانی فرصتی بود تا بازیکنان ایرانی بیشتر دیده شوند. کسی از شما پیشنهاد خارجی ندارد؟

نه، هنوز صحبتی نشده، اما اگر هم بشود باید بازیکنان روی آن فکر کنند. ما در ایران لیگ خوبی داریم و اگر پیشنهادی باشد باید از لیگ‌های خوب انجام شود چون بازی کردن در هر سطحی نمی‌تواند به بازیکنان کمک کند. ما نباید تنها به دلیل لیگ خارجی، ایران را ترک کنیم. این کار نیاز به مطالعه دقیق دارد.