به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران ، رابعه عدويه با تلفظ درست رابعه العدويه (عدويه به فتح ع و د و تشديد ي) با کنيه ام الخير و با نام کامل رابعه بنت اسماعيل العدوي، از زنان عابد و از صوفيان معروف عرب است که در ميان صوفيان جهان اسلام جايگاه ويژه اي دارد.
اين زن عالمه که قريحه شعري قابل توجهي داشت و در رديف شعراي به نام تاريخ عرب و اسلام است حدود سال 100 هجري قمري يا 717 ميلادي در بصره عراق متولد و در تاريخ 180 هجري قمري در بيت المقدس درگذشت. وي از بنيانگذاران مکتب ويژه در صوفيه با نام مکتب عشق الهي است.
رابعه را رابعه خواندند چون دختر چهارم اسماعيل العدوي بود و بر اساس آنچه که در تذکره الاولياء عطار نيشابوري آمده است در سنين کودکي مادرش را از دست داد و در فقر و گرسنگي و يتيمي بزرگ شد.
شدت سختي زندگي رابعه و خواهرانش سبب شده بود تا در کنار نداشتن مادر فرصت درک مهر پدر را هم نداشته باشند.
پس از مرگ پدر و هم زمان با بروز قحطي در بصره رابعه و خواهرانش اين شهر را ترک کردند و زمانه به گونه اي رقم خورد که رابعه از خواهرانش جدا افتاد تا در آوارگي و سرگرداني گرفتار و اسير راهزنان شود.
راهزنان او را به شش درهم به يکي از تجار قسي القلب بصره فروختند تا زندگي بر او سخت تر شود.
برخي تاريخ نويسان مي گويند تاجري که رابعه را خريده بود از تجار بني عدوه در بصره بود و بر اساس اين روايت رابعه را به اين دليل رابعه عدويه خواندند که تاجريي از بني عدوه او را خريده بود.
در هر حال مورخان رابعه را فردي پرورش يافته در محيط اسلامي مي دانند و از او به عنوان حافظ و مفسر قران ياد مي کنند.
در تاريخ آمده است با آنکه خواستگاران متمول و به نامي داشت اما به زهد و ايمان روي آورد و هيچگاه ازدواج نکرد.
مورخان پيام اصلي زندگي رابعه را در اين جمله دانستند«بايد قبل از هر چيز آني را دوست بداريم که ما را دوست دارد و او خداست».
