به گزارش حوزه پارلماني باشگاه خبرنگاران، به نقل از روابط عمومی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، دفتر اجتماعی این مرکز با بیان این مطلب که قوانین متعدد و بعضا متناقض در زمینه رشته‌های حد واسط دندانپزشکی از سال 1344 تاکنون موجب بروز سوء تفاهم برای برخی فارغ التحصیلان رشته تحصیلی "کاردانی بهداشت دهان" شده است، افزود: علی رغم ارائه اطلاعات کافی حین انتخاب رشته به افراد شاغل در این رشته‌ها و دادن رضایت‌نامه ثبتی برای اعلام آمادگی خود به منظور ارائه خدمات پیشگیرانه در مناطق محروم تعیین شده پس از فراغت از تحصیل، در حال حاضر تلاش دارند خود را مشمول قانون "بهداشتکاران دهان و دندان" مصوب 1360 کنند و با شرکت در آزمون مربوطه به رشته دندانپزشکی ارتقای تحصیلی یابند.

بررسی سوابق رشته‌های حد واسط در دنیا نشان می‌دهد که بهداشتکاران دهان با هدف ارائه خدمات پیشگیرانه تربیت می‌شوند و مسئولیت وقت وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی کشور نیز با همین هدف، در سال 1385 اقدام به تربیت بهداشتکاران دهان کرده و خدمات درمانی دهان و دندان را بر عهده داندانپزشکان گذاشته است.

با توجه به بند «ح» ماده (38) قانون برنامه پنجم توسعه که وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی را سیاستگذار و ناظر عالی سلامت در کشور می‌داند و بند «ج» ماده (34) قانون برنامه پنجم توسعه، مبنی بر متناسب‌سازی کمیت و کیفیت نیروی انسانی گروه پزشکی با نیازهای نظام سلامت کشور توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، تصمیم‌گیری در خصوص رشته‌های تحصیلی و نیاز و عدم نیاز به جذب دانشجو در هریک از رشته‌های تحصیلی بر عهده وزارت بهداشت و شورای عالی گسترش آموزش عالی بوده و در شان قانونگذاری نیست.

این گزارش می‌افزاید: هدف رشته دندانپزشکی از تربیت دانشجو ، پیشگیری و درمان بیماری‌های دهان و دندان و تامین بهداشت عمومی دهان و دندان است. علاوه بر دندانپزشکی ، رشته‌های حد واسط نیز وجود دارند که ارتباط نزدیکی با این رشته دارند واز آن جمله می‌توان به پرستاری دندانپزشکی، کاردانی بهداشت دهان و دندان ، کاردانی بهداشت دهان و... اشاره کرد.

 این رشته‌ها همگی در مقطع کاردانی تعریف شده‌اند و دارای شرح وظایف تعریف شده و "کاریکولوم" درسی(برنامه تحصيلي)  متفاوت و متناسب با اهداف تاسیس رشته‌اند. طرح پیشنهاد شده ضمن این که تلاش دارد گروهی از فارغ التحصیلان رشته بهداشت دهان را مشمول قوانین مترتب رشته بهداشتکار دهان و دندان کند ، درصدد آن است که از بین رشته‌های حد واسط، تنها یک رشته و آن هم بهداشتکار دهان و دندان را به رسمیت بشناسد.

با توجه به مطالب گفته شده می‌توان به این جمع‌بندی رسید که این طرح در عین حال که می‌خواهد به تامین نیروی انسانی ارائه دهنده خدمات دندانپزشکی در مراکز بهداشتی – درمانی کمک کند، می‌کوشد کاردان‌های بهداشت دهان را مشمول قانونی کند که راه را برای دندانپزشک شدن ایشان فراهم آورد و در نهایت با تبصره «3» موجب حذف نیروهای حد واسط دندانپزشکی و به دنبال آن تضعیف برنامه‌های پیشگیری در بیماری‌های دهان و دندان شود.

علی رغم اینکه بی‌عدالتی در دسترسی به خدمات دندانپزشکی انکار ناپذیر است ، اما تبدیل بهداشتکاران دهان که با هدف ارائه خدمات پیشگیرانه تربیت شده اند و در هنگام انتخاب رشته کاملا واقف به نوع رشته خود بوده و تعهد محضری مبنی بر ارائه خدمت در مناطق محروم داده‌اند روش درستی برای حل این مشکل نیست، زیرا نظام آموزش پزشکی کشور برای تامین نیروی دندانپزشک در همین مناطق محروم نیرو تربیت کرده و می‌کند و اگر نمی‌تواند آنها را به درستی توزیع و مدیریت کند باید به دنبال رفع این مسئله باشد که این طرح قطعا کمکی در این زمینه نمی‌کند. کما اینکه وزارت بهداشت حتی دربرنامه پزشک خانواده نیز جایی برای ارائه کنندگان خدمات بهداشت دهان و دندان در تیم ندیده است.

انتهاي‌پيام/