به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از روزنامه الراي القدس، نخست اینکه آیا ارتش برای برخورد و مقابله با ترور نیاز به اجازه از سوی مردم دارد و آیا قبل از اینکه مردم به او اختیار بدهند در رویارویی با خشونت و ترور در تلاش هایش شک و تردیدی وجود داشته است؟ طبیعی است که ارتش ماموریت خود را در مقابله با ترور انجام می دهد و با فرض اینکه مردم از این دعوت استقبال نمی کردند آیا به این معناست که نیروهای مسلح و پلیس با ترور مبارزه نمی کنند و تنها منتظر کسب اختیار از سوی ملت هستند؟
دوم : وقتی که صدها و هزاران و ميلیون ها نفر به خیابان ها می آیند. در طرف دیگر نیز چنین تظاهراتی برگزار می شود و فرقی نمی کند که مقدار آنها کمتر یا بیشتر باشد اما مهم این است که این رویارویی ها منجر به درگیری و وجود بحران می شود و جامعه به دو گروه تقسیم می شود و خون های بیشتری ریخته می شود. از سوی دیگر دعوت از مردم برای تظاهرات بی طرفی ارتش را زیر سوال می برد و گرایش ارتش به سوی یک جریان خاص با ادعای او که گفته است کودتایی علیه مرسی انجام نداده است تناقض دارد و آینده ارتش و کشور را در معرض خطر قرار می دهد.
سوم: اینکه ارتش، رئیس جمهور موقت و نخست وزیر را نادیده گرفته است نشان می دهد که او خود را حاکم کشور می داند، در حالی که بهتر بود اگر قرار باشد کسی مردم را به تظاهرات دعوت کند، رئیس جمهور یا نخست وزیر چنین درخواستی از مردم می داشتند. کما اینکه لحن خطاب سیسی نشان می داد که او تصمیم گیرنده است و زمام امور با اوست و این اسلوب در گفتار و رفتار ادعای او را در اینکه کودتایی علیه مرسی انجام نداده را زیر سوال می برد.
اسلام گرایان اقدام سیسی را به منزله جنگ داخلی می دانند کما اینکه محمد بدیع برکناری مرسی را مشابه "تخريب کعبه" دانست و جماعت اخوان به تبع از طرفداران خود خواست به خیابان ها بیایند. رئیس اتحادیه علمای اسلام یوسف القرضاوی اطاعت از فرمان سیسی را حرام اعلام کرد و آن را باعث جنگ داخلی دانست.
اطاعت از درخواست هر دو گروه هرگز بحران مصر را حل نخواهد کرد بلکه بر پیچیدگی آن می افزاید. امنیت مصر جز با تفاهم و گفتگو حل نخواهد شد. اگر بر حکومت مرسی انتقاد می شد که دولت را اخوانی کرده و گروه های لیبرال را در خود جای نداده است پس اینک وظیفه رئیس جمهور موقت است که تلاش های بیشتری برای جلوگیری از خونریزی ها انجام دهد و به ژنرال های ارتش اجازه ندهد که امور سیاسی کشور را در دست داشته باشند و از تحریک رسانه ای و انحصار آن به نفع خود دست بردارند و از مجموعه این عوامل به عنوان گام هایی در جهت ایجاد سازش استفاده کنند و به همه نیروها این اطمینان را بدهند که تصمیی برای دور کردن آن ها از عرصه سیاسی کشور ندارند.
