به گزارش باشگاه خبرنگاران به نقل از پايگاه خبري حوزه هنري؛ كتاب "موسیقی رمضان در ایران" به بررسی و تحقیق در مورد نغمه های آشنا در خاطرات نه چندان دور ایرانیان می پردازد. آوازها و نغمه های سحرخوانان ، سالها زینت بخش شب های رمضان بوده و این شب ها را تبدیل به یكی از خاطره انگیزترین شب های سال كرده است. بخش بندی كتاب بسیار دقیق صورت گرفته و در هر بخش جزئیات مربوط به هر مراسم به دقت ذكر شده است. 

هوشنگ جاوید در بخش اول این كتاب، ضمن بررسی آیین های مربوط به ماه رمضان از قبیل پیش خوانی رمضان، موسیقی رویت هلال ، آواها و نواهای بیداری و سحرخوانی، به بررسی تك تك این آیین ها در نقاط مختلف ایران می پردازد. یكی از نكات قابل تقدیر در این بخش از كتاب ، سازشناسی موسیقی رمضان در ایران است.

جاوید با تكیه بر تخصص خود در حوزه موسیقی، به بررسی سازهای كوبه ای، زخمه ای و بادی مورد استفاده سحرخوانان در شهرها و روستاهای مختلف ایران می پردازد. این امر باعث شده تا این كتاب مورد توجه اهالی موسیقی به خصوص دانشجویان و پژوهشگران موسیقی قرار گیرد. در بخش دیگری از كتاب، آوازهای ماه رمضان در بخش های مختلف ذكر شده است. در این بخش همچنین تصاویری از نوازندگان ، مداحان و سحرخوانان معروف هر شهر گنجانده شده است. از دیگر نكات قابل توجه در این كتاب ، ذكر اشعار مورد استفاده سحرخوانان در مناطق مختلف ایران است. همچنین در ادامه این كتاب آیین نقاره زنی در ماه رمضان مورد بررسی قرار گرفته است.

هوشنگ جاوید با استناد به منابع به جا مانده از تاریخ كهن ایران ریشه های نقاره زنی را مربوط به دوران پیش از اسلام می داند و معتقد است ایرانیان در اوقات خاص از جمله برآمدن آفتاب و هنگام جنگ، از سازهای كوبه ای مانند نقاره استفاده می كردند.

مصاحبه با سحرخوانان در نقاط مختلف ایران و بیان خاطراتشان، یكی از بخش هایی است كه مطالعه آن برای خوانندگان خالی از لطف نیست. كتاب "موسیقی رمضان در ایران" ، تحقیقی ارزشمند است درباره هنر سحرخوانی در ایران؛ هنری كه به واسطه ظهور رسانه های جمعی مانند رادیو و تلویزیون رو به فراموشی است. این كتاب كه همراه یك لوح فشرده حاوی الحان موسیقی ماه رمضان ارائه شده است، مجموعه ای ارزشمند جهت ثبت خاطرات شب های رمضان در ایران است.

هوشنگ جاوید درباره این كتاب می گوید: در گذشته آواز در ماه مبارك رمضان، جانشین ترانه ها می شد. درواقع رمضان باعث می شد متن موضوعی آوازها تغییر كند و مضمون های ستایش و نیایش در آوازها مطرح می شود، همچون رمضانیه ها و... كه با صدای بسیار زیبایی خوانده می شدند.ترانه ها و آواهای رمضانی امروز دیگر نمی توانند تاثیرگذاری گذشته را داشته باشند چرا كه مناجات خوان ها و افرادی كه در گذشته این كار را انجام می دانند به دنبال مسائل مالی نبودند و این كار را یك وظیفه دینی تلقی می كردند و حرف دل خود را بیان می كردند . بنابراین می توان گفت آن ارتباط در گذشته ، ارتباط معنوی بود و این ارتباط ، هنری است.

امروز خواننده یا مناجات خوان بر مبنای احساس می خواند و این روند ارتباط عمیق با ذات باری تعالی ندارد. در گذشته كسی كه خوانندگی می كرد، سحرگاه مردم را در تنهایی خود و با لطافت بیدار می كرد. این ارتباط زمین تا آسمان با این ارتباط مكانیكی كه از طریق رادیو و تلوزیون به وجود می آید فرق دارد./ص