گلایه ی سینا نورائی کارگردان تئاتر از وارثان به ناحق تئاتر
368 روز پیش ، مردی در میان ما بود که حضورش نفس تئاتر را گرم می کرد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ سينا نورايي كارگردان تئاتر از وارثان به ناحق تئاتر گلايه كرد.
استاد ، ما را حلال کن
368 روز پیش ، مردی در میان ما بود که حضورش نفس تئاتر را گرم می کرد. هنرمندانی از مکتب ایشان به این عرصه از هنر گام نهادند که بر روی صحنه ی تئاتر ، آموخته های خود را به بهترین شکل به نمایش گذاشتند ولی امروز و پس از 368 روز از ذکر آخرین نفس های آن استاد گرانقدر ، فارغ التحصیلانی از مکتب ایشان هستند که همچون دوران کودکی ، با شیطنت های جاهلانه و تفکرات خام و کودکانه ی خود ، حرمت کلاس درسی که دمنده ی روح تئاتر در کالبد شان بود زیر پا می نهند و مولفه ی اصلی آموخته هایشان که همانا انسانیت در تئاتر است ، زیر سوال برده و با به زیر کشیدن دست همکارانشان ، سعی در ساختن جایگاهی برای خود تحت عنوان گروه و یا شخص دارند. بزرگداشتی کوچک مرام ، بدون خبر رسانی و بدون نظم که تنها نکته ی قابل وصف آن پذیرایی مختصر از تعداد اندک حاضرین در سالن بود، بزرگداشتی که به هیچ عنوان در شان آن استاد فرزانه نبود.
اشخاصی که سند هنرمند بودنشان تنها داشتن عکس یادگاری در کنار استادشان می دانند. کسانی که درآمد نسبتا حرفه ای از تئاتر را به رفتار حرفه ای و خالصانه ترجیح می دهند.کارگردانانی که قداست صحنه
نمایش را با توجیه جذب و رضایت مخاطب کنار گذاشته و در نمایش خود از دیالوگ ها و بداهه های خارج از شان تماشاگران استفاده می کنند. حرف های زیادی برای گفتن و نجوای زیادی برای فریاد کردن در سینه ام است ولی درد برای تئاتر ، دیگر بس است. بیائیم حد اقل با دست های خودمان شرافت و قداست این هنر ارزشی را مکدر نسازیم .
سینا نورائی
25/4/92
استاد ، ما را حلال کن
368 روز پیش ، مردی در میان ما بود که حضورش نفس تئاتر را گرم می کرد. هنرمندانی از مکتب ایشان به این عرصه از هنر گام نهادند که بر روی صحنه ی تئاتر ، آموخته های خود را به بهترین شکل به نمایش گذاشتند ولی امروز و پس از 368 روز از ذکر آخرین نفس های آن استاد گرانقدر ، فارغ التحصیلانی از مکتب ایشان هستند که همچون دوران کودکی ، با شیطنت های جاهلانه و تفکرات خام و کودکانه ی خود ، حرمت کلاس درسی که دمنده ی روح تئاتر در کالبد شان بود زیر پا می نهند و مولفه ی اصلی آموخته هایشان که همانا انسانیت در تئاتر است ، زیر سوال برده و با به زیر کشیدن دست همکارانشان ، سعی در ساختن جایگاهی برای خود تحت عنوان گروه و یا شخص دارند. بزرگداشتی کوچک مرام ، بدون خبر رسانی و بدون نظم که تنها نکته ی قابل وصف آن پذیرایی مختصر از تعداد اندک حاضرین در سالن بود، بزرگداشتی که به هیچ عنوان در شان آن استاد فرزانه نبود.
اشخاصی که سند هنرمند بودنشان تنها داشتن عکس یادگاری در کنار استادشان می دانند. کسانی که درآمد نسبتا حرفه ای از تئاتر را به رفتار حرفه ای و خالصانه ترجیح می دهند.کارگردانانی که قداست صحنه
نمایش را با توجیه جذب و رضایت مخاطب کنار گذاشته و در نمایش خود از دیالوگ ها و بداهه های خارج از شان تماشاگران استفاده می کنند. حرف های زیادی برای گفتن و نجوای زیادی برای فریاد کردن در سینه ام است ولی درد برای تئاتر ، دیگر بس است. بیائیم حد اقل با دست های خودمان شرافت و قداست این هنر ارزشی را مکدر نسازیم .
سینا نورائی
25/4/92
