به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران، پایگاه تحلیلی "گلوبال ریسرچ" در مقاله‌ای به قلم "مارگارت کیمبرلی" می‌نویسد: آمریکا  به دلیل اینکه بسیاری از کشورهای جهان به واشنگتن اجازه نمی‌دهند تا آن طور که می‌خواهد با اسنودن برخورد کند، شدیدا عصبانی است و سر و صدا به پا کرده است. با این همه، لحن تهدید آمیز آمریکا تاثیر منفی داشته و موجب شده تا دیگر کشورها از اسنودن طرفداری کنند و از این همه تکبر وخودبینی آمریکا خشمگین شوند. 

چین و روسیه،‌ هر دو به اسنودن اجازه سفر دادند در حالیکه دولت آمریکا صریحا از آنها خواسته بود تا اجازه چنین کاری را به وی ندهند.

هیچ کس زورگویی و دروغ را تحمل نمی‌کند. آمریکا مطمئنا یک زورگوی دورغگو است؛ زیرا دیگر کشورها با رفتار تحقیر آمیز در قبال این کشور، که مطمئنا سزاوار آن است، هیچ مشکلی ندارند. حماسه ادوارد اسنودن، آخرین اثبات بی‌احترامی است که آمریکا برای خود به بار آورده است. عصبانیت و پرخاش این کشور برای هر کسی که در خارج از حباب آمریکا است، اهمیت چندانی ندارد.

اسنودن کسی است که با افشاگری خود، به جهان ثابت کرد که آمریکا کشوری بی‌قانون است و برای شهروندان خود نیز به اندازه دشمنانش یک تهدید به شمار می‌رود. واکنش‌هایی که نسبت به افشاگری‌های وی صورت گرفت، نشان داد که مردم آمریکا در دولت، کاخ سفید، کنگره و هیچ یک از جناح‌های سیاسی هیچ دوستی ندارند.

اسنودن پس از آنکه مطالب خود را افشا کرد، راهی هنگ کنگ شد و هنگامی که دولت آمریکا تصمیم گرفت تا وی را متهم کند و گذرنامه وی را به حال تعلیق درآورد، به روسیه پرواز کرد و رسما از اکوادور درخواست پناهندگی کرد. پس از اخطار تهدید آمیز و حاکی ازعصبانیت وزیر امور خارجه، سناتورها و حمایت به اصطلاح روزنامه نگاران از آنها، ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه اعلام کرد که اسنودن را به آمریکا باز نمی‌گرداند. او به آمریکا متذکر شد که اسنودن از هیچ یک از قوانین روسیه تخطی نکرده است و هیچ قرارداد استردادی بین این دو کشور وجود ندارد. وی تاکید کرد که تمایلی ندارد بیش از این بر سر این مسئله جر و بحث کند. به گفته وی: «این درست مثل چیدن پشم یک بچه خوک است و علی رغم سر و صدای گوشخراشی که ایجاد می‌کند، حاصل ناچیزی دارد.»

واکنش دولت چین نیز به همان اندازه تحقیر آمیز بود. پس از آنکه جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا علنا نسبت به «عواقب منفی» بر روابط آمریکا و چین هشدار داد، «هوآ چانینگ»،‌ سخنگوی دولت چین نیز با کنایه به آمریکا یادآور شد که اسنودن شواهدی را مبنی بر جاسوسی آمریکا از چین افشا کرده است. وی گفت:‌ «من به این افراد توصیه می‌کنم که آینه‌ای در دست خود بگیرند و در آن تامل کنند و اول مواظب موقعیت خودشان باشند.»

این خیلی جالب است که چین و روسیه هر دو با وجود درخواست صریح دولت آمریکا برای جلوگیری از پرواز اسنودن، به وی اجازه این کار را دادند. هر دوی این کشورها از اینکه می‌توانستند آمریکا را در ملا عام مجازات کنند، کاملا خوشحال بودند. با توجه به رفتار ستیزه جویی که دولت آمریکا در پیش گرفته است، چنین برخوردی جای تعجب ندارد.

از آنجایی که آمریکا تلاش می‌کند تا با تهدید نظامی، مانع رشد ناگزیر چین و برتری اقتصادی آن در عرصه جهانی گردد، درخواست این کشور مبنی بر استرداد اسنودن، هیچ گوش شنوایی نداشت.

متاسفانه، درس‌هایی که باید از ماجرای اسنودن گرفته می‌شد، با گمراه ساختن مردم به فراموشی سپرده شدند. مردم آمریکا از بیشتر اطلاعاتی که اسنودن افشا کرد، خبر نداشتند.

شاید به اسنودن به چشم یک قهرمان نگاه شود اما لزومی ندارد که برای دفاع از اقدام وی،‌ او را بی‌عیب و نقص نشان دهیم. او یک افشاگر است و پیش از تصویب قانون میهن پرستی آمریکا و تشدید آزاد و اذیت‌های دولت، افشاگران در امان بودند. در سال 1971، «دانیل السبرگ»، اطلاعات طبقه بندی شده مربوط به پنتاگون را در روزنامه نیویورک تایمز منتشر کرد اما دولت نیکسون نتوانست از نظر قانونی وی را متهم کند.

دولت اوباما، با توسل به قانون میهن پرستی و تصمیمی که به منظور ضربه زدن به مخالفانش با سنگین‌ترین ضربه ممکن اتخاذ کرده است، «بردلی منینگ» را به حبس ابد تهدید می‌کند. یک چیز کاملا مشخص است. اگر اسنودن به روسیه پرواز نمی‌کرد، وی نیز به چنین سرنوشت وحشتناکی دچار می‌شد.

دولت آمریکا، با جدیت و تعصبی که در گرفتن اسنودن دارد، حتی نمی‌داند که ظرافت‌های دیپلماتیک مرسوم را چگونه در این خصوص به کار گیرد. نطق‌های طعنه آمیز و تند و تهدیدات دولت آمریکا، تاثیر منفی داشته و موجب شده است که کشورهایی که پیش از این نیز از نخوت و تکبر آمریکا دلخور بودند، به طرفداری از اسنودن برخیزند.

هنوز معلوم نیست که آیا اسنودن به کشوری دیگر برود یا  اینکه بقیه عمر خود را در فرودگاه موسکو بگذراند. در مورد این ماجرا، نتیجه هر چه که باشد، مشخص است که وقتی پای قدرت نظامی آمریکا به عنوان یک عامل تهدید کننده در میان نباشد، دیگر کشورها، با توجه به انزجاری که نسبت به دولت آمریکا دارند، تا این اندازه با آن تحقیرآمیز برخورد می‌کنند.