به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران ، پایگاه تحلیلی "گلوبال ریسرچ" در گزارشی به قلم "شاموس کوک" می‌نویسد: اوباما نیز مانند بوش، برای مداخله نظامی در یک کشور دیگر در خاورمیانه، بهانه‌ای ساختگی از خود درآورده است. ادعای رئیس‌جمهور آمریکا در مورد اینکه دولت سوریه از سلاح‌های شیمیایی استفاده کرده و در واقع از خط قرمز اوباما عبور کرده است، شاید بتواند عده کمی از مردم آمریکا را که پیش از این نیز به دنبال رسوایی جاسوسی ناسا، اعتماد خود را به رئیس‌جمهورشان از دست داده‌اند، فریب دهد. اوباما رسما مسیری را در پیش گرفته که ناگزیر به جنگی تمام عیار منجر خواهد شد. در این مرحله، دولت اوباما در این فکر است که سرمایه گذاری نظامی،‌ مالی و دیپلماتیک بسیار زیادی را در درگیری‌های سوریه انجام داده است تا آن را تغییر دهد و هر گام خود را در جهت نزدیک کردن آمریکا به مداخله مستقیم نظامی برمی‌دارد.

درست مانند برنامه جاسوسی اوباما، عده کمی از مردم آمریکا می‌دانند که آمریکا تا حد زیادی در کشتار‌های جمعی که در سوریه رخ می‌دهد، ‌دست داشته است. برای مثال، اوباما بیش از یک سال است که به طور مستقیم به شورشیان سوریه اسلحه می‌دهد. نیویورک تایمز فاش ساخت که دولت اوباما  ــاز طریق سیاــ به طور غیرقانونی هزاران تن محموله اسلحه را از طریق نظام‌های دیکتاتوری عربستان سعودی و قطر به شورشیان ارسال کرده است. اگر دولت اوباما این سلاح‌ها را ارسال نمی‌کرد، از مرگ هزاران نفر جلوگیری می‌شد و درگیری در سوریه پایان می‌پذیرفت. به گزارش نیویورک تایمز، حتی پس از ارسال اسلح نیز، رسانه‌های جریان اصلی این مسئله را نادیده گرفتند و در گزارش‌های خود تنها عنوان کردند که آمریکا برای شورشیان سوری، فقط «کمک‌های غیرمرگبار» فراهم می‌کنند. عبارت «کمک‌های غیرمرگبار» در جنگ، واژه‌ای بی‌معنی است، چرا که تمام کمک‌های نظامی، مستقیما در کشتن انسان‌ها نقش دارند.

رسانه‌های آمریکا علاوه براین، حقیقت را در پشت ادعاهای احمقانه دولت اوباما در مورد سلاح‌های شیمیایی، که مانند سلاح‌های کشتار جمعی بوش، بر هیچ شواهدی استوار نبودند، مخفی کردند. رسانه‌های آمریکا بدون اینکه از جنگ عراق درس بگیرند، بار دیگر بی‌شرمانه حقایق را پنهان می‌کنند و سوالی نمی‌پرسند. هرچند در حقیقت، شماری از کارشناسان مستقل سلاح‌های شیمیایی، علیه اتهامات اوباما آشکارا به اظهار نظر پرداخته‌اند. به علاوه، رسانه‌های آمریکا حتی از دولت نمی‌پرسند که آمریکا بر چه مبنایی این اختیار را دارد که استفاده از سلاح‌های شیمیایی در دیگر کشورها را تعیین کند؛ این وظیفه سازمان ملل است؛ یا این که سازمان ملل در این مورد چه می‌گوید؟

«کارلا دل پونته»، بازرس حقوق بشر سازمان ملل گفت: «طبق شواهدی که جمع آوری کرده‌ایم، شورشیان سوری از سلاح شیمیایی ـــ گاز سارین ـــ استفاده کرده‌اند.»

همچنین یک بار دیگر نمایندگان سازمان ملل تایید کردند که «شورشیان» از سلاح‌های شیمیایی استفاده کرده‌اند، نه دولت سوریه. بسیاری از تحلیل‌گران خاطرنشان کرده‌اند که حقیقت این است که دولت سوریه از نظر نظامی و یا سیاسی در استفاده از سلاح‌های شیمیایی، مخصوصا زمانی که آنها به سلاح‌های متعارف دسترسی دارند، هیچ انگیزه‌ای ندارد. مردم آمریکا که تا شدیدا مخالف مداخله نظامی در سوریه و یا کمک مستقیم نظامی به شورشیان سوری هستند، با دروغ‌های اوباما که از جنس دروغ‌های بوش است، آشنایی دارند.

حال سوال اینجاست که سازمان ملل در مورد ارائه کمک نظامی به شورشیان چه می‌گوید. بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل، تصمیم اوباما مبنی بر کمک نظامی به شورشیان را «ایده‌ای بد» و «غیرسودمند» نامید. این به این خاطر است که ارسال سلاح به هر کشوری که در آن درگیری رخ داده، تنها به افزایش کشت و کشتار و خطر تبدیل درگیری به فاجعه‌ای گسترده‌تر، منجر خواهد شد.

اما اوباما نیز مانند بوش، سازمان ملل را نادیده می‌گیرد. حماقت اوباما دلیل دارد. دلیل آن این است که اوباما بیشتر اعتبار سیاست خارجی خود را در سوریه سرمایه گذاری کرده است. دولت اوباما، از ابتدا پشتیبان اصلی شورشیان سوری بوده است و گروهی از تبعیدیان ثروتمند سوری را در قالب دولت سوریه به رسمیت شناخته و در عین حال دیگر کشورها را نیز وادار کرده تا آنها نیز این افراد بی‌اهمیت و گمنام را به عنوان «دولت مشروع سوریه» به رسمیت بشناسند. عدم کناره گیری اسد از قدرت، موجب تحقیر این تلاش‌های دیپلماتیک اوباما شده و اعتبار و قدرت سیاست خارجی آمریکا را در خارج از کشور تضعیف کرده است. 

از همه مهمتر اینکه، دیپلماسی ضد سوریه اوباما مستلزم این است که روابط دیپلماتیک سوریه با همسایگانش ــ مانند اردن، لبنان و ترکیه ــ از بین برود. این کشورها سالیان سال است که با سوریه همزیستی مسالمت آمیز داشتند اما در حال حاضر ــ تحت فشار شدید آمریکاــ به توافق رسیده‌اند تا در عین حال که با تسهیل ارسال اسلحه و مبارزان خارجی به این کشور، به نابودی دولت سوریه کمک می‌کنند، روابط دیپلماتیک خود را نیز با سوریه قطع کنند. علاوه براین، آنها با این کار موجب بی‌ثباتی بیشتر منطقه که هنوز به خاطر جنگ عراق به طور کامل بهبود پیدا نکرده است، خواهند شد. سیاست اوباما در قبال سوریه، منطقه‌ای شکننده و ضعیف را به یک انبار باروت تبدیل کرده است.

اگر اوباما به متحدان ضد سوری خود بگوید که به این نتیجه رسیده که تلاش‌های وی برای تغییر رژیم در سوریه با شکست مواجه شده و به جای آن می‌خواهد راه حلی مسالمت آمیز را دنبال کند، متحدان وی و نوکرانش در خاورمیانه در آینده برای آلت دست قرار دادن خود در سیاست خارجی آمریکا، اشتیاق کمتری از خود نشان خواهند داد؛ و در نتیجه آمریکا در آینده در تعقیب سیاست‌های تغییر رژیم خود در کشورهای دیگر، دچار مشکل خواهد شد. اگر آمریکا از اصرار بر خواسته خود مبنی بر اینکه «اسد باید برود»، دست نکشد، در آینده قادر نخواهد بود که دست به چنین تهدیداتی بزند؛ و سیاست خارجی آمریکا شدیدا به این نوع از قلدری‌های سیاسی نیازمند است.

علاوه براین، از آنجایی که آمریکا در سرتاسر جهان عرب به شدت بدنام است، ائتلاف دست نشانده ضد سوریه آمریکا با پیروی بی‌شرمانه از اقدامات اوباما، ریسک‌های سیاسی بزرگی را متحمل می‌شود. این بدنامی همچنین ثابت می‌کند که مخالفان رسمی سوریه که از آمریکا خواستار مداخله در این کشور هستند، از هیچ اعتباری در سوریه برخوردار نیستند؛ چرا که به ویژه پس از مداخله‌های ناموفق عراق، افغانستان و لیبی، عده معدودی از مردم سوریه به مداخله آمریکا در کشورشان تمایل نشان می‌دهند.

اوباما نیز در کشور خود، در خصوص سیاست‌های داخلی‌اش در قبال سوریه نگران است. او می‌داند که آمریکایی‌ها از جنگ‌های دولت در خاورمیانه خسته شده‌اند و در عین حال مردم آمریکا نگران این هستند که مسلح کردن شورشیان سوری به این معنا خواهد بود که آمریکا به کسانی سلاح می‌دهد که در واقع در جنگ علیه تروریسم، با آنها مبارزه می‌کند.

اوباما در پاسخ به این نگرانی گفته است که آمریکا فقط به شورشیان «میانه رو» اسلحه ارسال خواهد کرد.  یکی از دیپلمات‌های اتحادیه اروپا با تمسخر به وی پاسخ داد: 

«این اولین جنگی خواهد بود که ما وانمود کردیم می‌توانیم با ارسال اسلحه، صلح را ایجاد کنیم... اگر شما وانمود می‌کنید که می‌دانید این سلاح‌ها به کجا خواهند رسید، پس این اولین جنگ تاریخ خواهد بود که این امر ممکن شده است. ما این را در بوسنی، افغانستان و عراق به وضوح دیده‌ایم. سلاح‌ها ناپدید نمی‌شوند؛ آنها هر جایی که به آنها نیاز باشد، وارد میدان می‌شوند.»

در سوریه، سلاح‌های آمریکا در نهایت به دست افراط گرایان که اکثریت مخالفان را تشکیل می‌دهند، خواهد افتاد. این‌ها افرادی هستند که در صورت سقوط دولت سوریه به قدرت خواهند رسید مگر آنکه آمریکا مانند عراق، دست به حمله‌ای تمام عیار زده و سوریه را اشغال کند. تصمیم اینکه کدام پیامد برای مردم سوریه بدتر خواهد بود، دشوار است. 

اکنون مشخص است که اوباما در حال تشدید درگیری‌ها در سوریه است زیرا شورشیان مزدور او، در میدان جنگ مغلوب شده‌اند. در نتیجه اوباما تاکتیک نظامی مخاطره آمیزی را برگزیده است که طبق آن، عمدا به تشدید درگیری و به امید آنکه مخالفانش به خواسته‌هایش (تغییر رژیم) جامه عمل بپوشانند، یا اینکه بهانه حمله را به او بدهند، مبادرت می‌ورزد.

«وسلی کلارک»، فرمانده سابق ناتو در توضیح تاکتیک  مخاطره آمیز اوباما به روزنامه نیویورک تایمز می گوید:

«تصمیم اوباما در تامین سلاح و مهمات شورشیان، گامی در جهت مداخله مستقیم آمریکا است. این کار تمام ریسک‌ها را برای طرفین درگیر، به ویژه آقای بشار اسد، افزایش می‌دهد. خطر فراتر رفتن از کمک‌های مرگبار برای ایجاد منطقه پرواز ممنوع، به منظور ممانعت از پرواز هواپیماهای بشار اسد و یا ایجاد منطقه‌ای امن برای آوارگان، این است که در صورت شکست مخالفان، جلوگیری از این کار دشوار خواهد بود. سوال این است که آیا ما می‌توانیم با توجه به ناکامی‌های اخیر شورشیان، از استفاده از قدرت هوایی یا اعزام نیروهای زمینی جلوگیری کنیم؟»

اشاره کلارک به عبارت «منطقه پرواز ممنوع»، از آنجایی که ایجاد آن مستلزم نابودی نیروی هوایی، موشک‌های سطح به هوا و سایر زیرساخت‌های سوریه است، در حقیقت حسن تعبیری از «جنگ تمام عیار» است.

در لیبی، اوباما با نقض قوانین بین المللی، به آرامی منطقه پرواز ممنوع را به حمله‌ای همه جانبه و تغییر رژیم تبدیل کرد. در سوریه نیز ایجاد منطقه پرواز ممنوع می‌تواند به سرعت به حمله‌ای همه جانبه تبدیل و به «تغییر رژیم» منجر گردد.

اگر اوباما به طور علنی اعلام کند که شورشیان سوریه در جنگ شکست خورده‌اند و در صورتی که فورا برای مذاکره با دولت سوریه اقدام نکنند، حمایت‌های سیاسی، مالی و نظامی آمریکا به آنها قطع خواهد شد، به همه این حماقت‌ها پایان داده خواهد شد. اما در عوض، این رویکرد صلح آمیز می‌تواند مانع از مرگ هزاران نفر، آواره شدن میلیون‌ها غیرنظامی و بی‌ثباتی گسترده در خاومیانه گردد.

انتهای پیام/

آخرين اخبار جهان را اينجا بخوانيد.