به گزار باشگاه خبرنگاران؛ تكرار، احتمالا، تنها واژه‌اي است كه مي‌تواند بازي صابر ابر را توضيح دهد. مكث‌ها و لبخندهاي هميشگي كه حال به "ژست"ي براي نشان دادنت "كول" بودن تبديل شده حجم زيادي از لحظات بازي او را به خودش اختصاص داده است انگار با اين نوع حركات قرار است باور كنيم كه ابر "راحت" جلوي دوربين قرار مي‌گيرد و در برابر بازيگران روبه‌رويش و بده بستان با آنها حواس جمع و آرام است و به بازيگر اجازه مي‌دهد خودش را نمايش دهد. در حالي كه در برف روي كاج‌ها بازي‌اش بيش از حد رها است و در حضورهاي دو نفره‌اش با مهنار افشار هم مكث و نگاه و خنده‌ي زيرزيركي‌اش در برابر او "نوجوانانه" و حتي "بچگانه" است؛ چيزي كه با شخصيتش به عنوان حامي خانواده در تضاد است و او را (بيشتر) به سمت لودگي مي‌برد گاهي حتي خنده‌هايش اجازه نمي‌دهد رابطه دو بازيگر (و طبيعتا دو شخصيت) پخته شود و تماشگر بفهمد كه قرار است پيوندي بين آنها ايجاد شود ابر نقش را كوچك كرده است و به همين اندازه عاطفه بين دو شخصيت را./ص
منبع ماهنامه بيست و چهار 
