در قسمت شمالی شهر (بالا محله چوبر) هنوز هم می توان این خانه ها و کلبه های قدیمی را پیدا کرد.خانه هایی که بیشتر شبیه تصاویر کارت پستالها، رویایی و جذاب اند.
حیاط این خانه ها آنقدر بزرگ است که دیگر نیازی به حصارهای بلند و محکم ندارد و برخی ها آنرا به چند قسمت تقسیم کرده و مایحتاج زندگی مانند برنج، سیفی جات ، مرکبات و حتی گوشت مورد نیاز خود را از همانجا تأمین می کنند.
وقتی بهمراه دونفر گردشگر آلمانی از مناطق شمالی چوبر دیدن می کردیم، آنها از این همه همزیستی مسالمت آمیز حیوانات با انسانها در این منطقه متعجب شده و با دوربین خود این صحنه ها را ثبت و ضبط می کردند.

مرغ واردک در این خانه ها فراوان دیده می شود و گاوهایی که آدم را یاد خیابانهای هندوستان می اندازد. . .
بیشتر مزارع ، شالیزار برنج است و در برخی قسمتها باغهای کیوی رفته رفته بر شالیزارها غالب گشته و جای آنها را گرفته اند.
بی دلیل نیست که بعضی ها چوبر را شهر کیوی ایران می شناسند چرا که تولید بیش از 96 هزار تن کیوی در یک سال برای شهری کوچک و توریستی مانند چوبر کمی دور از انتظار است.
علاوه بر کاجستان یا پارک ساحلی ، نرگس خاتون، نه ساله و تاواگلی،  " جاده ال کیوی " یکی از زیباترین جاذبه های توریستی و گردشگری این شهر است که پس از 3 ساعت پیاده روی در میان جنگل ، مرکز شهر ساحلی چوبر را به "نیر" و حور" در اردبیل وصل می کند.
برای لذت بردن از طبیعت بکر ارتفاعات چوبر، ما نیز به همراه دو گردشگر آلمانی راهی جاده توریستی ال کیونی شدیم.پیاده روی در این جاده کوهستانی در صبح یک روز بهاری بسیار  مفرح و نشاط آور است.


 انبوه درختان و علفزارها در اطراف این جاده بهمراه مناظر زیبایی که با ارتفاع گرفتن از شهر دیده می شود، همچنین صخره ها و دره هایی که از اتصال تپه های سر سبز پوشیده از جنگل در ارتفاعات ، دیدگان طبیعت گردها و گردشگران و البته دو نفر گردشگر آلمانی که همراهمان هستند، چنان درگیر خود کرده که متوجه گذر زمان نشده و به یکباره خود را در میان مراتع سر سبز و دشتهای وسیع و " دانبالات" احساس می کنند.


حالا دیگر جنگل تمام شده و به اوج ارتفاعات که تا چشم کار می کند سر سبز و هموار است می رسیم.


گردشگرانی که همراه ما هستند با تعجب به ابرهای انباشته در دره های پائین خیره شده  می پرسند، ما کی به اینجا رسیدیم؟! چطور از ابر ها و جنگل گذشتیم ؟! . . .
اینجا دانبالات است که بخشی از مناظر بسیار زیبای "ناخشاژی"  " گندو " و " حاچاقیه " از دوردستها نمایان است اما برای رسیدن به هر کدام از آنها باید حدود 3 کیلومتر مسیر مالرو را درمیان تپه ها و کوهها پیمود، تا بتوان مناظر و مکانهایی را دید که تا قبل از این ، پای هیچ گردشگر ی به آنجا نرسیده است.
 "يیلاق" شهر ساحلی چوبر نیز بمانند سواحل زیبای آن بی نظیر و جذاب است.
این را یکی از گردشگران آلمانی عنوان می کند و دیگری در حالیکه به زحمت کلمات فارسی را کنار هم می چیند می گوید: اینجا به واقع آخر دنیاست، عظمت و زیبایی وصف ناپذیری دارد که من تا بحال در هیچ یک از سفرهایم ندیده بودم؟!
لازم به ذکر است که اگر تا این قسمت از گزارش تنها به وجود حیوانات اهلی در جنگل بسنده کردیم، اما نبود حیوانات وحشی در اعماق جنگل و ارتفاعات را نه تنها خبرنگار این گزارش ، بلکه رئیس منابع طبیعی جنگلداری چوبر نیز تضمین نمی کند وبرای گردشگرانی که عازم ارتفاعات هستند، رعایت موارد ایمنی را ضروری می دانند.
با این حال گردشگران محلی وجود هر گونه حیوانات وحشی در اعماق جنگل را نفی کرده و می گویند؛ از آنجائیکه در اکثر مناطق جنگل دامداران و گله داران سکونت دارند، بنابر این حیوانات وحشی که برای انسان خطرناک باشد، توان نزدیکی به این قسمتها را ندارند و تا بحال نیز هیچ موردی پیش نیامده است.
 با این حال به نظر می رسد فصل زمستان بعلت برف سنگین در ارتفاعات وجود حیوانات وحشی در اعماق جنگل و حتی کوهپایه ها دور از ذهن نباشد.

 بسیاری از گردشگرانی که از شهر ساحلی چوبر و از طریق جاده توریستی " ال کیوی " عازم ارتفاعات  و در نهایت اردبیل می شوند، در مسیر بازگشت ، جاده توریستی حیران و آستارا را انتخاب می کنند اما نه پای پیاده بلکه با وسیله نقلیه  و بدین ترتیب سفر رویایی خود را در جاده ای توریستی غرب گیلان تکمیل می کنند. /ص