پسری که لب تر نکرده از پرواز
در سطح قطعه شعر "پسری که لب تر نکرده از پرواز" از مجموع اشعار بیابانی متوسطی سروده شده است.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، به مناسبت زاد روز "محمد بیابانی" شاعر و نویسنده یادداشتی درباره شعر "پری که لب تر نکرده از پرواز" نوشته "محمد بیابانی" از اهالی بوشهر بود که تحصيلات خود را در دانشسرای کشاورزی شیراز به اتمام رساند از سال 1352 به استخدام آموزش و پرورش درآمد . در 21 اسفند ماه 1381 درگذشت، وی بنیانگذار بومی سرایی در بوشهر است.
اشعار کلاسیک (غزل) سپید، عمدتا نیمایی سرود آسیب شناسی هنر، رمان پیدا تا پیدایش، داستان های کوتاه و نقدهای متعدد از آثار اوست.
عنوان شعر "پسری که لب تر نکرده از پرواز" در عنوان عبارت کنایی لب تر نکردن را به کار می برد و در مجموع شعر، شعر متوسطی است. ساری بودن را به کار برده است که گنگ به نظر می رسد معمولا عبارت ساری بودن با جاری و به صورت ساری و جاری بودن به کار می رود شاعر خواسته هنجارشکنی کند اما هنجارشکنی گنگی صورت گرفته است.
شرط دیدن خنده را از زمین نگاه کردن و خالی بودن در چشم عنوان می کند آن هم خنده هایی که در آتش گرفته است ابهام در خواندنش سه مصراع بر خنده های در آتش گرفته ام بنگر/ از زمین اگر خالی است/ دو چشم از زیبایی هنری شعر کاسته است؛تصویر سر بریده به دنبالش در کل شعر نامأنوس به نظر می رسد و از لطافت شعر کاسته است و در عین آنکه ضمیر او را بدون مرجع مشخص به کار برده است ابهام آفریده ابهام در فهم این که منظور از او پسری است که در عنوان شعر آورده یا سر بریده که در مصراع قبل آمده است.
اشاره به خون سیاوش و داستان سیاوش دارد اما این اشاره چندان مناسب به نظر نمی رسد اشاره به سیاوش و داستانش در مواقعی صورت می گیرد که اشاره به بی گناهی فردی باید با ساختار شعر همخوانی ندارد.
در کل شعر شاعر در انتظار بازگشت به سر می برد، انتظاری طولانی که با تکرار عبارت و من در آینه او را بر آب می پاشم این انتظار طولانی تا آخر شعر دیده می شود و با عبارت هایی چون سفر هنوز تو را می برد/ و مرده از سر گلهای تازه می گذرد/ و عشق خانه اگر دور می شود/ با اوست شوکه می گردد./ي2
