اگر تا دم دم های غروب خودت را به شهر می رساندی، می توانستی وارد شوی، وگرنه باید همان بیرون شهر و پشت دروازه های بسته می ماندی و شب را با ترس حمله دزدان و حرامی ها صبح می كردی!

یا اگر دلت می آمد ـ كه باید میآمد ـ سركیسه را شل و دروازه بانان را با سكه های زردرنگ راضی می كردی تا در را باز كنند و به تو اجازه ورود بدهند. به هر حال در روزگاری كه برای محافظت از شهر در مقابل مهاجمان و یاغی ها، دور تا دور شهر را برج و باروهای مرتفع و خندقهای عمیق گرفته بودند و دروازه ها تنها ورودی های شهر به حساب می آمدند، دروازه ها از بعد از اذان صبح تا 2، 3 ساعت بعد از غروب آفتاب باز بودند و تو باید به موقع خودت را می رساندی تا بتوانی از زیر طاق های كاشی كاری شده آنها عبور كنی.

 

مظفرالدین شاه در باغچه خانه ای نه چندان مجلل استراحت می كند

 

 

 

 

 

 

 

 

در تصویر نانوایی سنگک قدیمی،آجیل فروشی(؟)،چراغ روشنایی و ... به چشم می خورد...