به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، روزنامه گاردین این هفته اعلام کرد دولت انگليس وادار به جبران خسارت وارده به 50 هزار قربانی شکنجه و دیگر جنایات علیه بشر در کنیا است که در طی نبرد استقلال کنیا در دهه 1950 اتفاق افتاده است. رقم این خسارات به ده ها میلیون پوند میرسد.
با این حال، اخبار بد برای انگليس فناشده به اینجا ختم نمی‌شود. تمامی سرزمین های خسارت دیده حق ادعای خسارت دارند و این دولت می بایست خسارت تمامی جنایت های امپریالیستی گذشته خود را بپردازد.
اگر صورتحساب خسارات وارده انگلیس به مردم کنیا ده ها میلیون پوند باشد، آنگاه برای تخمین خساراتی که این دولت به میلیون ها مردم بیگناه سراسر دنیا زده می بایست این رقم را چندین برابر کنیم.
حدود 20 درصد از کل سرزمین های کره زمین تحت سلطه استعماری انگلیس بوده اند. بنابراین میلیون ها انسان علیه فجایع و محرومیت هایی که انگلیس باعث شان بوده، می توانند اقامه دعوی و درخواست خسارت کنند.
روزنامه گاردین لیست بلندبالایی از کشورهایی که می توانند درخواست خسارت کنند را تهیه کرده: مستعمره-هایی چون قبرس، یمن، سوآزیلند و گویان ا. اما این تنها بخشی از جنایت های انگلیس علیه مردم دنیاست. دیگر جنایت ها شامل جنگ های کثیف این دولت و رژیم های سرکوبی آن در بحرین، غنا، سومالی، برمه، نیجریه، ایرلند شمالی، عمان و زیمباوه است. حتی لیست گاردین نیز بسیار ناقص است.
ایران نیز از کشورهایی است که می¬تواند ادعای خسارت کند. بعد از کودتایی که در 1953 به کمک انگلیسی-ها انجام شد، مردم ایران به مدت 26 سال تحت حکومت پهلوی شکنجه¬های بسیار سختی را از جانب ساواک متحمل شدند؛ پلیس مخفی¬ای که غرب آن را آموزش می¬داد و مسلح می¬کرد. بنابراین ایرانی¬ها نیز میتوانند علیه انگلیس ادعای خسارت کنند.
کتب مربوط به تاریخ انگلیس مملو از تخلف این کشور از قانون و اخلاق است. این گونه تصور می¬شود که دولت انگلیس خدمات مثبت زیادی به تاریخ جهان کرده است. مردم انگلیس و متاسفانه آکادمی ها و رسانه های انگلیسی زبان سراسر دنیا تلاش می کنند که "استعمارزدایی" انگلیس- عقب نشینی از قلمروهای استعماری- را حرکتی جوانمردانه(!) برای اعطای استقلال به کشورها جلوه دهند.
طی دوره ای که انگلیس با حسن تعبیر خود آن را "شرایط اضطراری" می خواند، 300هزار تن از مردم کنیا در کمپ های اسرای جنگی زندانی شدند. درست از همین واژگان – "شرایط اضطراری"- برای پنهان کردن خشونت و وحشی گری خود علیه کمونیست های استقلال طلب برمه استفاده کردند. طی نبرد مردم بحرین و ایرلند شمالی برای رهایی از سلطه غیرقانونی بریتانیا، از واژه "مزاحمان" برای سرکوب آن ها استفاده شد.
علیرغم بازی واژگانی، ذات سرکوب حاکمان انگلیسی و افسران آن ها همواره جنایی و وحشی و خشونت آمیز بوده و می توان آن را در کنار مرگبارترین رژیم هایی که تاریخ به خود دیده است گذاشت.
می توان گفت بیشترین رنج را مردم کنیا متحمل شدند. افسران انگلیسی برای شکنجه زندانیان کنیایی آنان را روی آتش کباب می کردند. طی سرکوب شورشیان قبرس در دهه 1950، زندانیان را با القای حس خفگی با آب (واتربوردینگ) شکنجه می دادند. بعدها در درگیری ایرلند شمالی در دهه¬ 1970، مردم را بدون اتهام زندانی می کردند و برای شکنجه، سر آنها را با کلاهک هایی می پوشاندند، به مدت طولانی آنان را سرپا نگه می داشتند، از خواب محرومشان می کردند و با سگ های حفاظتی آنان را می ترساندند.
این شکنجه ها اعمالی است که در گوانتانامو نیز به وفور دیده می شود. در واقع فعالیت های ارتش انگلیس با همپیمانش امریکا بسیار شبیه هم هستند. دلیل تداوم این فعالیت های خشونت آمیز، دورویی اخلاقی و نسخه دروغین تاریخ انگلیس است که رسانه ها و آکادمی های غربی آن را تبلیغ می کنند.
این که در مورد کنیا، و همینطور دیگر ملت ها، دادگاه عدالت پس از 60 سال برپا شده، نشانگر فریب عموم توسط رسانه های غربی برای سرپوش گذاشتن بر جنایات این دولت ها است. بااین حال، با پیگیری عدالت توسط مردم سراسر دنیا، که دچار ظلم و جنایات این دولت ها شده اند، این فریب در حال فروپاشی است.
انگلیس با تاریخ خونباری که در کارنامه خود دارد می بایست سرش را از خجالت پایین اندازد و سکوت کند و مدام "قوانین بین المللی" را به ایران و سوریه و دیگر کشورها گوشزد نکند.
