براي بزرگداشت فردوسي؛
فردوسی؛ نگهبان ایران و شاه جهان/ سرتاجداران و پشت مهان
فردوسی که بنا بر گفته خود چو دلش متحول شده شاهنامه را به گفتار خویش نگاشته و در جعبه به جای ماندنی ادبیات جهان گذاشت، پیش از 397 خورشیدی و 411 هجری قمری در طبران طوس چشم به جهان گشود.
باشگاه خبرنگاران- فردوسی که بنا بر گفته خود چو دلش متحول شده و روی بر سوی تخت شاه جهان (بخارا) کرد، شاهنامه را به گفتار خویش نگاشته و در جعبه به جای ماندنی ادبیات جهان گذاشت، پیش از 397 خورشیدی و 411 هجری قمری در طبران طوس چشم به جهان گشود.
وی که بر پایه دیدگاه پژوهشگران امروزی در سال 329 هجری قمری برابر با 319 خورشیدی در روستای "پاژ" متولد شده،در بخشی از اشعار خود آورده که: بدانکه به سال 58/ نوان تر شدم چون جوانی گذشت/ فریدون بیدار دل زنده شد/ زمین و زمان پیش او بنده شد
بزرگترین سراینده پارسی گو که برای مستندسازی شاهنامه در راه نگارش این اثر جاودان از هر کسی بیشمار پرسید و از گردش روزگار ترسید، دهقان و دهقان زاده بوده و دوران کودکی و جوانیش در زمان سامانیان سپری شده است.
فردوسی پس از آگاهی یافتن از مرگ دقیقی طوسی که او را چنین معرفی کرده که "جوانی بیامد گشاده زبان/ سخن گفتن خوب و طبع روان" و نیمه کار ماندن گشتاسب نامه، به دنبال تکمیل این اثر به بخارا رفت و شاهنامه ابومنصوری را که بن مایه دقیقی طوسی در سرودن گشتاسب نامه بوده، نیافت.
بنابر اشعار خود شاهنامه که به ماه اسفند و در سال 384 هجری قمری به نگارش درآورده است و "چو سال اندر آمد به هفتاد و یک/ همی زیر بیست اندر آرم فلک/ ز هجرت شده پنج هشتاد بار/ به نام جهان داور کردگار/
فردوسی که در روزهای پایانی زندگی خود 80 ساله و در جای دیگر 78 ساله خوانده در سال 397 خورشیدی در طوس خراسان چهره در خاک کشید./ي2
يادداشت از نسرين خداياري.
