اما دعای بندگان رحمان در پیشگاه خداوند خویش این است که خدایا ما را فرزندانی عطا فرما که نور دیدهٔ ما باشند و ما را آن چنان به اوصاف انسانی از پاکی و گشاده رویی و رحمت و شفقت و شوق به خدمت بیار ای که انسان های با اخلاص و نیکوکار بتوانند ما را «امام» یعنی سرمشق زندگی خود کنند.

چنین بندگانی را در عالی‌ترین درجات بهشت حجره ای و غرفه ای خاص خواهد بود که همه وجود است و خوبی و زیبایی است و عدم که سرچشمه همه نقصان‌ها و زشتی‌هاست در آن حجره راه ندارند و به تعبیر نظامی:

گفتی از آن حجره که پرداختند      رختِ عدم در عدم انداختند

این حجره نامتناهی پاداش شکیبایی و پایداری آن بندگان است در آن سختی‌ها که برای کسب فضایل و کمالات و صیقل خوردن آیینه دل ضروری است.

در این حجره ایشان را با والاترین درودها و سلام‌ها خوش آمد خواهند گفت و گرامی خواهند داشت و در آن غرفهٔ هستی آباد تا ابد بر تخت سعادت تکیه خواهند زد.

دعاهای ارزنده و متعالی در ادب دینی جهان بسیار است اما شاید بهترین و کاربردی‌ترین آنها دعایی است که در این قطعه آمده است بدین مضمون که:

درحلقه خطاطان اگر خطاطی را به حسن خط ستایش کنند می‌پرسند آیا می‌توان از روی خط او مشق کرد؟ و این سؤال را هر انسان صادقی از خویشتن بکند که آیا زندگی من می‌تواند سرمشق طالبان کمال و جویندگان حقیقت باشد؟

و آیا من راضی هستم که دیگران از من پیروی کنند و اگر پاسخ به این سؤال منفی است بر آدمی واجب است که در اندیشه‌ها و رفتارهای خود از نو بنگرد و آنچه صواب نمی‌بیند اصلاح کند تا شایسته پیروی گردد.