به گزارش گروه استان هاي باشگاه خبرنگاران ، "حسین احمدی"، منطقه زنجان، گفت: در جامعه سنتی شناخت مبتنی بر تجربه زیستی و زندگی بود، در واقع گذشتگان تجربه‎های خود را به شکل شفاهی منتقل می‎کردند و هم اکنون آموزش به نهادهای سازمان یافته آموزشی انتقال یافت. به‌عنوان مثال در کودکی آموزش برعهده والدین است که پس از بزرگ شدن کودک آموزش‎های رسمی در مدارس و پس از آن رسانه انجام می‌شود و بزرگسالان کارکرد آموزشی خود را از دست می‎دهند.

وی افزود: علاوه بر کارکرد آموزشی بزرگسالان کارکرد اقتصادی داشتند، در واقع فرزندان از نظر مالکیتی به بزرگسالان وابسته بودند، به طوری که حتی پس از ازدواج نیز با والدین خود بودند و با آنها کار می‎کردند، پس از جا افتادن اقتصاد مبتنی بر پول و امکان اشتغال در بازار فرزندان مستقل شدند و این امر باز باعث شد که والدین کارکرد پشتیبانی زوج‎های جوان خود را از دست بدهند.

این جامعه‎شناس خاطرنشان کرد: بعد از تشکیل زندگی و پیدا کردن شغل فرزندان به والدین خود وابستگی ندارند و حداکثر چیزی که به فرزندان می‌‎رسد، ارث است که در اکثر مواقع ارزشمند نیست. با توجه به تغییرات ذکر شده و تبدیل خانواده‌ها از شکل گسترده به خانواده‎های هسته‎ای، نه تنها احساس نیاز به کهنسالان از بین رفته است، بلکه تصور می‌شود که پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‎ها عضو اصلی خانواده نیستند و یک مزاحم در روابط شخصی محسوب شوند.

وی اظهار کرد: بنا به دلایل ذکر شده بزرگسالان و سالمندان موقعیت و اهمیت خود را از دست دادند، البته باید توجه داشت که این موضوع در زنان شدیدتر است و مردان بنا به مالکیت‎های خود مانند خانه جایگاه بهتری دارند و جایگاه آنها افت نمی‎کند که سبب کاهش خانواده‎پذیری سالمندان و سپردن آنها به مکان‎هایی مانند خانه سالمندان می‌‎شود که سبب تبعات مختلف فردی و اجتماعی می‌شود.

احمدی تصریح کرد: زمانی که کهنسالان در مراکز نگهداری سالمندان گذاشته می‌شوند، ارتباط با خانواده کمتر می‌شود و فرزندان از یک تجربه تاریخ زنده محروم می‌شوند و با گذشته خانواده خود ارتباط ندارند و با گذشته زندگی نمی‎‌کنند و اطلاعات آنها یک ارتباط رسمی است که اطلاعات تاریخی خود را از سایر منابع مانند رسانه‎ها دریافت می‌کنند از سوی دیگر تیشه به ریشه‎های فرهنگی خانواده زده می‌شود، زیرا سالمندان یک دانشنامه فرهنگی هستند.

وی یادآور شد: پدربزرگ‎ها و مادربزرگ‌ها یک پشتوانه برای مراقبت از نوده‎ها هستند، زیرا دفاع از نوه‎ها برعهده آنان است و با گسترش تک فرزندی پدر و مادر به دلیل کم‎تجربگی اشتباهات و خطاهایی دارند که با سپردن پدربزرگ‎ها و مادربزرگ‌ها به خانه‎های سالمندان فرزندان یک حمایت و اقدام عقلانی را برای حمایت از کودکان خود از دست می‌دهند./ج1