به گزارش خبرنگار حوزه راديو تلويزيون باشگاه خبرنگاران؛‌مهدی رجبی متولد 12 شهریور 1359 در شهر "خمین" است او فارغ التحصیل رشته کارشناسی فیلمسازی از دانشکده صدا و سیما است.
"رجبی" کارشناسی ارشد رشته ادبیات نمایشی از دانشگاه تربیت مدرس تهران است و "بال های خیس" دومین مجموعه"رجبی" به عنوان فیلمنامه نویس بوده که به بهانه پخش این مجموعه پای گپ و گفتنی با او نشستیم که بخشی از آن را در مصاحبه زیر می خوانید.

-آقای "رجبی" به عنون سوال اول چطور جنگ و این ژانر را انتخاب کردید؟

من خودم 32 ساله هستم و دوره جنگ خیلی با این قضیه در ارتباط نبودم و پدرم در جنگ بود و تنها بودم و مفهوم تنهایی را فهمیدم و خب ارادت خاصی به جنگ و بچه های دفاع مقدس دارم.

- شما در "بال های خیس" اختلاف سلیقه بین نسل جنگ و امروز جامعه را خیلی محسوس نشان دادید،‌آیا واقعا همینطور
است؟

 ببینید، یکسری اختلاف سلیقه وجود دارد ولی همچنان پدران و پسران همدیگر را دوست دارند. الان بچه ها حس وطن دوستی عجیبی دارند و عشق به کشورشان را می توان به خوبی در چشمان آنها مشاهده کرد. اگر هم اختلاف سلیقه ای است آن را باید به پای دوران مدرنیسم گذاشت.

- اما نسل امروز دچار هیجان خاصی است که من معتقدم این مسئله باید با همکاری دو نسل حل شود؟

بزرگترها به این تفاهم رسیده اند ولی هر دو طرف باید تلاش کنند و هیجان نسل جوان به عقیده من امری طبیعی است که به مرور و با گفتگو حل می شود و من خود سعی کردم همه این نکات را در نگارش "بال های خیس"‌بیاورم و تأکید دارم که فرزندان باید حرمت پدران خود را به جا بیاورند.

- آقای رجبی، در اطراف ما مردان بسیاری دیده می شوند که بدون هیچگونه چشمداشتی جنگیدند و اکنون هم بدون اینکه درخواستی را از کسی داشته باشند، زندگی می کنند و این شخصیت در "بال های خیس" همان "حاج مهدی" است، نظر
شما چیست؟

"شهید همت"، "شهید بابایی"  و دیگر شهدای ما بدون هیچگونه چشمداشتی به جنگ با دشمن رفتند ولی امروز می بینم که بعضی ها با استفاده از نام شهدا، به دنبال صاحب شدن مقام و جایگاهی هستند و معتقدند که آنها هم جنگیده اند، اما به اعتقاد من آنها به قصد جنگ به جبهه نرفته بودند و هر هدفی به غیر از هدف امثال بزرگانی چون"همت"،"باکری" و "بابایی"،و... داشته اند.

- الان هم افراد معتقد همچنان به وظیفه خود عمل می کنند و در جبهه دیگری فعال هستند؟

 بله. اکثریت غریب به اتفاق در جبهه دیگری فعال هستند و با وجود اینکه جنگ تمام شده است آنان در عرصه اقتصاد و رشد جامعه شان با افراد بیگانه می جنگند و این خود نوعی جهاد است و اسم آنان هنوز رزمنده است.

- چرا نام "بال های خیس" را برای کار انتخاب کردید؟

 "بال های خیس"‌برای من نویسنده خسته بودن یک پروانه به معنای عام آن است، اگر پر این پرنده خیس شود شاید از موقعیت پرواز بماند اما می تواند شروعی دوباره را به دنبال داشته باشد، به عقیده من هنوز هم رزمندگانی با "بال های خیس" هستند و نیت من به تصویر کشیدن یک مفهوم معنوی از پرواز بوده است.

- در ژانر جنگ فیلم سینمایی بسیاری روی پرده رفته و سریال های زیادی ساخته شدند، نترسیدید که "بال های خیس" مورد توجه قرار نگیرد؟

گاهی با دوستانم در خصوص "هیتلر" که یک متجاوز و فردی خونخوار بود صحبت می کنیم و اینکه او چقدر آدم کشت، ولی هر یکشنبه در یک محله ای در "آلمان" به یاد کشته شدگان شمع روشن می کنند و یاد آنها را گرامی می دارند، در آن صورت، کشوری مثل "عراق" که وحشیانه به ما حمله کرد و عده ای مخلصانه از ما و حاکمان دفاع کردند را چرا نباید راجع به آنها حرف بزنیم.باید صحبت شود و لایه های پنهان آنها برای مردم بیشتر بازگو شود.آنها از سیاره و کره ای دیگر نیامده بودند و آنها از دل مردم آمده بودند و برای دفاع از کشورشان به جنگ رفتند.

- آیا سعی کردید از شعار زدگی "بال های خیس" را نجات دهید یا به اصطلاحی دیگر اصلا شعار ندهید؟

 من به عنوان فیلمنامه نویس می خواهم شعارها را کنار بزنم تا با چیدن عناصر قصه به مفاهیم اصلی برسیم تا آدم های قصه، شعارهای تکراری ندهند.

- پس با توجه به نوع نگارش و حرف های شما باید "بال های خیس" مورد توجه مخاطبان قرار گیرد؟

 امیدوارم توانسته باشم حق مطلب را ادا کنم.

گفتگو از :‌الهه عليزاده