به گزارش خبرنگار معارف باشگاه خبرنگا ران، برخي واژه ها در همه جهان حس و معناي يكساني دارند، احساسي كه براي همه انسان ها، كودك و جوان و پير هر كدام به شكل و نحوه خاصي است.
وقتي ما تجربه اي از اتفاقي نداريم و نمي دانيم بعد از آن چه خواهد شد، حسي در ما ايجاد مي شود كه اضطراب خاصي را در ما پديدار مي كند و ما آن را ترس مي خوانيم.
كوچكتر كه بوديم از چيزهايي مي ترسيديم كه امروز به آن مي خنديم و امروز شايد از چيزهايي مي ترسيم كه فردا اينگونه نباشد، اما آنچه هميشه وجود دارد، ترس است هر روز و هر زمان به رنگي و شكلي ...
همين ترس بوده كه ما را از بسياري خطرها ايمن كرده و يا ما را براي رويارويي با آنان مجبور به تدبير و تجهيز كرده، ترسي كه ريشه در عدم شناخت ما دارد و گاه آنچنان بر ما غلبه مي كند كه قدرت تصميم و اختيار را از ما سلب و تا مرز نابودي مي كشاند، گاهي ترس از خود حادثه فراتر رفته و ترس از آن رنج آورتر از خود ترس مي شود.
حضرت علي (ع) در حكمت 175 نهج البلاغه مي فرمايد: هنگامي كه از چيزي مي ترسي، خود را در آن بيفكن، زيرا گاهي ترسيدن از چيزي از خود آن سخت تر است.
اما ترس در دل همه ما انسان ها بي شك وجود داردَ، ترس هايي چون ترس از مرگ در همه ما مشترك است، شايد از اين بابت است كه هيچ كدام از ما تجربه اي از آن نداريم و از بعدش بي خبريم، به همين خاطر است كه از جانب بزرگان دين ما همواره سفارش شده از مرگ غافل نباشيم كه سراغ همه ما مي آيد، پس بهتر آنكه قبل از اينكه او بيايد ما به سراغش برويم كه روزي همه ما را فرا مي خواند./ل
گزارش از نرجس رئيسي