به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران؛ وقتی در بیابان مشغول دویدن و راه رفتن هستی، وقتی گاه در میان خاک های نرم بیابان پاهایت در زمین فرد می رود و وقتی در هنگام گذر از کنار خارها، خراشی هم بر پایت وارد می شود و در میان انبوه آفتاب و نبود سایه، خورشید پوست را سیلی می زند یا وقتی از خستگی و کم آبی بر لبانت نقش خستگی کشیده می شود و چشمانت از گرد و غبار هم رنگ غروب آسمان می گردد اما در عوض پاهایت نرمی و تازگی خاک را احساس می کند، زنده بودن خارها و خاشاک، دوستی خار و برگ را با تنت لمس می کنی، پوست تنت با میلیون ها سال فاصله با خورشید، اما او را به راحتی احساس می کند، لبانت خشک می شود تا با جرعه ای آب طعم تازگی را بار دیگر تجربه کنند، چشمانت از گرد قرمز می شود تا دوباره دلت برای پاکی و جلای اولش تنگ می شود زندگی نیز غیر از این نیست، زندگی این دنیا یعنی سختی و رنج و زندگی کردن یعنی برخورد زیبا و شاد و راحت با این سختی ها و رنج ها... حضرت علی (ع) در خطبه 213 می فرماید؛ چشم از سختی خار و خاشاک و رنج ها فروبند تا همواره خشنود باشی. دنیا و عمر زندگی نیز همچون گردش در بیابان اس، هر آن گونه که بنگری بر تو خواهد گذشت اگر سخت و ناخشنود باشی بر تو سخت و ناخشنود خواهد گذشت و اگر زیبا و شاد بر آن نظاره کنی، زیبا و شاد بر تو خواهد گذشت./ز