می‌گویند اگر دره زیبای گرند کانیون نیز از خزه‌های سبز و رنگارنگ پوشیده می‌شد و گستره بستر آن را 16 دریاچه در برمی‌گرفت و سرتاسر دیوارهایش را هزاران آبشار کوتاه و بلند می‌پوشاند، می‌توانست تا اندازه‌ای بسیار ناچیز شبیه به پارک ملی دریاچه پلیتویس در جنوب غربی کرواسی شود.

دریاچه‌ای که رنگ آب آن به لطف تلفیق خارق‌العاده‌ای از ارگانیزم‌ها و مواد معدنی که از کوه‌های آلپ سرچشمه گرفته‌اند کاملاً فیروزه‌ای است.

بخش خدمات تفریحی دریاچه پلیتویس، همه روزه تورهای تفریحی سه ساعته برگزار می‌کند که هزینه ابتدایی آن به صورت گروهی از 130 دلار شروع می‌شود اما به گفته آن‌هایی که تجربه گشت و گذار در این مکان را داشته‌اند، هیچ یک از این تورها،‌به جذابیت کشف تمام زوایای آن به صورت انفرادی نیست. این پارک که از آبشارها و غارهای متعددی نیز برخوردار است دارای دو ورودی مجزا از هم می‌باشد که در مجاورت آن‌ها غرفه‌هایی برای اطلاع‌رسانی گردشگران قرار داشته و بازدید‌کنندگان می‌توانند در مواقع لزوم اطلاعات مورد نیاز را از این غرفه‌ها دریافت کنند.

 

آبشار نیاگارا که دقیقاً در وسط مرز مشترک کانادا و آمریکا قرار گرفته، قدرتمندترین آبشار قاره آمریکای شمالی محسوب می‌شود. این آبشار به سه آبشار کوچک تقسیم می‌شود که یکی از آن‌ها "آبشار آمریکایی" نام داشته و از ارتفاعی 167 فوتی برخوردار است، ‌دیگری آبشاری به نام "بریرال ویل" با ارتفاع 181 فوت است که در مرز آمریکا قرار دارد و آبشار سوم نیز "نعل اسب" نام داشته و با ارتفاع 158 فوتی خود به سرزمین کانادا می‌ریزد. اگر چه بحث‌هایی پیرامون بهترین نما برای تماشای آبشار وجود داشته و همواره گردشگران بر سر انتخاب کشور مناسب به منظور لذت بردن از چگونگی سقوط آب‌ها با مشکل مواجه هستند، ‌اما بر خلاف تصور، کرانه‌های ساحلی در هیچ یک از خطوط مرزی دو کشور همچون نمای داخل آب، از جذابیت بالایی برخوردار نیستند. نیاگارا امتدادی 17 مایلی به سمت شمال داشته و طی کردن آن 25 دقیقه به طول خواهد انجامید.

 

شبکه‌ای از 275 آبشار کوچک و بزرگ که محدوده‌ای به امتداد دو مایل را در برمی‌گیرند، ایگوآزو را تبدیل به چنان آبشار متحدالشکل وسیعی کرده‌اند که بازدید‌کنندگان در نگاه نخست، آبشار نیاگارا را در برابر آن بسیار ناچیز می‌شمارند. جریانات آبی که از ارتفاع به سطح دریاچه آبشار برخورد می‌کنند چنان پراکنده می‌شوند که گویی تمام آب بستر دریاچه به نقاط اطراف پاشیده شده است.

یکی از خوش‌منظره‌ترین بخش‌‌های ایگوآزو، آبشاری به نام «گلوی شیطان» ‌است که شکلی نعل اسبی داشته و دارای 269 فوت عرض و دو هزار و 300 فوت طول می‌باشد.

از جمله جاذبه‌های تفریحی که در کنار آبشار قرار دارد، قطار جنگلی و پل‌های پیاده‌رویی است که در اطراف آبشار قرار داشته و بازدید‌کنندگان با استفاده از آن‌ها می‌توانند تمام مناطق مشرف بر ایگوآزو را مشاهده کنند.

 

نام آبشار هاناکاپی‌آی، ‌همواره در ذهن مخاطب زیبایی‌های بکر مناظر پارک ژوراسیک را متبادر می‌کند. رگه‌های نازک از جریان آب که حاصل بارش‌های جنگل‌های باران‌زا بوده و صخره‌های آتشفشانی به ارتفاع 300 فوت را می‌پیماید زیبایی خاصی به آن بخشیده است.

از جمله فعالیت‌ها و سرگرمی‌هایی که گردشگران می‌توانند در این منطقه انجام دهند، کوهپیمایی است. فعالیتی که در عین سرگرم‌کننده‌ بودن اگر با خنک‌کردن مداوم همراه نباشد می‌تواند افراد را در زیر آفتاب سخت منطقه زمین‌گیر کند. در ادامه مسیر بازدید‌کنندگان می‌توانند از جنگل درخت بامبو دیدن کرده و از بخار آب تازه لذت ببرند.

بهترین ماه برای بازدید از آبشار هاناکاپی‌آی از اواسط سپتامبر تا دسامبر و ژانویه تا مه است.

 

ارتفاع این آبشار سه دهنه از قله تا انتها،‌دو هزار و 425 فوت است.

این آبشار به خودی خود دلفریب و اغواکننده است. اما این صخره‌های گرانیتی و درخت‌های عظیم‌الجثه سکویا (sequoia) هستند که اطراف آن را محاصره کرده و آبشار را به یکی از برجسته‌ترین مناظر طبیعی آمریکا تبدیل کرده‌اند. دره یوسمیت که این آبشار در آن جاری است. از هر سو دارای نمای مناسب برای تماشای کامل آبشار است. علاوه بر آن تجهیزات خدماتی رایگانی همچون اتوبوس‌های تندرو در محل مستقر شده‌اند که در عرض 20 دقیقه تمامی مناطق دره یوسمیت و آبشار آن را به بازدید‌کنندگان نشان می‌دهند.

 

آبشار ویکتوریا با ارتفاعی نزدیک به یک مایل که تقریباً دو برابر آبشار نیاگارا می‌باشد از توده عظیم جریان آبی برخوردار است که در هنگام برخورد به دریاچه یا استخر زیرین آبشار آنچنان پراکنده می‌شوند که در روزهای معمولی حتی تا فاصله 30 مایلی نیز قابل رویت هستند.

از دیگر دیدنی‌های نهفته در اطراف آبشار جمعیت حیات‌وحش آن بوده و در اغلب مواقع می‌توان حیواناتی همچون بابون، فیل و اسب‌های آبی را در اطراف آن مشاهده کرد.

دو روش برای بازدید از این آبشار وجود دارد که اولین آن سفری آبی از رودخانه "زامبزی" بوده که به ویکتوریا منتهی می‌شود و راه دوم نیز چرخ‌زدن در آسمان آبشار با هلیکوپتر و مشاهده کرگدن‌هایی است که برای آب‌تنی خود را به بستر دریاچه ویکتوریا می‌رسانند.

 

پارک ملی فیوردلند در جنوبی‌ترین نقطه از جزیره جنوبی، مکانی ویژه آبشارهای متعددی است که حاصل بارندگی‌های 300 روز از سال بوده و از ارتفاعات این منطقه جاری می‌شوند. از جمله این آبشارها که تعداد آن‌ها به صدها عدد می‌رسد، آبشار ساترلند با ارتفاع هزار و 904 فوت که از زیباترین آن‌ها محسوب شده و جریان آن همواره از راست به چپ در حال تغییر و از اینرو به سه دسته بخش مختلف تقسیم می‌شود، قرار دارد.

بهترین مسیر برای دیدن آبشار، شکاف میلفورد نام دارد که پس از یک کوهپیمایی سه مایلی قابل دسترسی است. گفتنی است از این منطقه تا پایین‌ترین سطح آبشار که همان بستر دریاچه آن است، 45 دقیقه فاصله زمانی وجود دارد.

 

آبشار آنجل، مرتفع‌ترین آبشار جهان به شمار می‌رود، که طول پرتاب جریان آب در آن از محل سقوط تا بستر دریاچه سه هزار و 211 فوت است. این ارتفاع به قدری زیاد است که بخشی از آب پیش از برخورد با سطح زیرین در میانه‌های راه تبخیر می‌شوند. از سویی دیگر این فاصله به اندازه‌‌‌ای است که در هنگام مشاهده آبشار از پایین به بالا نمی‌توان منطقه سقوط آب را شناسایی کرد. بر خلاف اکثر آبشارها، آنجل از ذوب شدن برف‌ها، آب دریاچه یا رودخانه تغذیه نمی‌شود، بلکه سرچشمه و منبع اصلی آن باران‌هایی است که از ابرهای گرمسیری می‌بارند.

کوه‌نوردی، قایق‌سواری، و غواصی در اعماق دریاچه آنجل، از جمله تفریحاتی است، که گردشگران هنگام بازدید از آبشار می‌توانند از انجام آن‌ها لذت ببرند.