نسل اول (1953-1962)

در اواخر سال 1953 میلادی، شورلت اولین نسل از اولین اتومبیل اسپرت خود را معرفی کرد. نسل اول کوروت با نام solid axle نیز شناخته می‌شود زیرا سیستم تعلیق مستقل برای اکسل عقب نداشت. شورلت برای تولید کوروت بسیار عجله داشت زیرا فکر می‌کرد که پس از رونمایی از مدل کانسپت، تقاضا برای خرید بسیار بالا باشد اما واقعیت بر خلاف تصور شورلت رخ داد. در سال‌های اولیه تولید میزان تقاضا بسیار کمتر از عرضه و آنچه بود که شورلت در سر می‌پروراند و ادامه حیات نام کوروت را در شرف نابودی قرار می‌داد.

جنرال موتورز در سال 1927، طراحی به نام هارلی اِرل را که دیوانه‌وار عاشق اتومبیل‌های اسپرت بود به خدمت گرفت. در سال 1951، کمپانی Nash Motors، فروش اتومبیل اسپرت دو نفره گرانقیمتی را آغاز کرد که نَش هیلی نام داشت و در این پروژه با طراحی ایتالیایی پینین فارینا و مهندس انگلیسی دونالد هیلی همکاری کرد. هارلی اِرل توانست جنرال موتورز را متقاعد کند که آن‌ها به یک اتومبیل اسپرت با قیمت مناسب در طیف تولیداتشان نیاز دارند، وی همراه با تیمش، کار بر روی پروژه اتومبیل اسپرت را با نام "پروژه اپل” آغاز کرد. حاصل این پروژه، تولد پروتوتایپ کوروت بود که با کد EX-122 شناخته می‌شد که برای اولین بار در تاریخ 17 ژانویه سال 1953 میلادی در نمایندگی موتوراما جنرال موتورز در نیویورک به معرض دید عموم درآمد و تولید آن، شش ماه بعد آغاز شد. نمونه به نمایش درآمده در تاریخ مزبور، هم اکنون در موزه کِربِک کوروت در آتلانتیک سیتی نگه داری می‌شود که گفته شده قدیمی‌ترین کوروت تاریخ است.

نسل اول کوروت برای دو سال دست نخورده باقی ماند و در سال 1956، دستخوش تغییراتی اندک شد. بزرگ‌ترین تغییرات در سال 1958 بر روی آن اعمال شد که چراغ‌های دوار جلو، جای خود را به دو دوگانه دوار داد و کاپوت آن نیز کشیده‌تر شد. در سال 1959، تنها تغییر بدنه، کاهش تزیینات کرومی بود. در سال 1961، قسمت عقب آن به کل تغییر کرد و چهار چراغ دوارعقب کوروت در این سال برای این مدل استفاده شد که تا به امروز، یکی از مشخصه‌های این نام جاودانه بوده است. سال 1962، آخرین سالی بود که کوروت با شیشه جلو یکپارچه، اکسل عقب خشک، و بدنه کانورتیبل عرضه شد. مجموعأ تعداد 69 هزار و 15 دستگاه از نسل اول کوروت تولید شد.

نسل دوم (1963-1967)

نسل دوم کوروت، عمدتأ با نام استینگ رِی شناخته می‌شود. استینگ رِی توسط لاری شینودا با الهام از کانسپت نسل قبلی یعنی Q کوروت طراحی شد. که کانسپت نام برده توسط پیتر بروک و چاک پولمان تحت نظارت بیل میچل طراحی شده بود. این اتومبیل بیشترین تأثیر را بر روی استایل بدنه نسل جدید داشت. منبع الهام دیگر، کوسه ماکو بود که میچل به هنگام ماهیگیری آنرا در زیر آب مشاهده کرده بود.

C2 عمر کوتاهی داشت زیرا که تولید آن 4 سال بیشتر دوام نیاورد. کوروت‌های تولید شده در سال 1963، تنها مدل‌هایی از این نسل بودند که از شیشه دو تکه در عقب بهره می‌بردند. نسل دوم کوروت، دارای سیستم تعلیق مستقل برای عقب، دریچه‌های هوای غیر کاربردی بر روی کاپوت، چراغ‌های مخفی جلو بودند. مهندس ارشد کوروت، زورا آرکوس دانتُو، هیچ‌وقت شیشه دو تکه عقب را دوست نداشت زیرا که دید عقب را مختل می کرد در حالیکه میچل از آن به عنوان عنصر کلیدی طراحی یاد می‌کرد.

در سال 1965، ترمزهای دیسکی برای هر چهار چرخ و یک موتور 8 سیلندر بلوک بزرگ به حجم 5/6 لیتر با 425 اسب بخار به عنوان آپشن برای استینگ ری معرفی شد. همچنین آپشنی برای نصب خروجی‌های اگزوز در کنار بدنه وجود داشت که حیات این آپشن تا سال 1967 ادامه پیدا کرد. قیمت این موتور به عنوان آپشن، 292.7 دلار بود در حالیکه موتور تزریقی 3/5 لیتری، 538 دلار قیمت داشت. کمتر کسی قانع می‌شد تا 245 دلار بیشتر را برای 50 اسب بخار کمتر بپردازد! یکی دیگر از آپشن‌های منحصر به فرد این نسل از کوروت، پکیج مسابقه‌ای Z06 بود که سیستم تعلیق خشک‌تر و ترمزهای بزرگ‌تر را با خود به همراه داشت. تنها 200 کوپه و یک کانورتیبل در سال 1963 به این پکیج مجهز شد. و در سال 1965، تعداد 771 دستگاه با تزریق سوخت تولید شدند و شورلت این آپشن را در پایان سال 1965، حذف کرد و موتور ارزان‌تر بلوک بزرگ را با 425 اسب بخار قدرت معرفی کرد و توانست تعداد 2 هزار دستگاه از کوروت را با این موتور در کمتر از چند ماه به تولید برساند.

سال 1967، آخرین سال حیات C2 بود که تولیدات این سال دارای دریچه‌های هوا با طراحی جدید، تزیینات کمتر و چراغ‌های مربع شکل عقب همگی به رنگ قرمز بودند. در سال 1967، آپشن موتور L88 برای C2 در نظر گرفته شده بود که طبق آنچه اعلام شد می‌توانست 560 اسب بخار تولید کند اما گویی قدرت واقعی آن بیش از 430 اسب بخار نبوده و تنها 20 دستگاه کوروت با این موتور ساخته شد.

دانتُو در سال 1962، ایده C2 سبک وزن را ارائه کرد که منجر به طراحی کوروت گرند اسپرت شد تا بتواند با شلبی کبرا رقابت کند. در ابتدا قرار بود، یکصد دستگاه از آن ساخته شود اما نهایتأ تعداد 5 دستگاه از آن ساخته شد که امروزه جزو گرانقیمت‌ترین و باارزش‌ترین کوروت‌های تاریخ هستند. مجموعأ تعداد 117 هزار و 964 دستگاه از آن تولید شد.


نسل سوم (1968-1982)

نسل سوم کوروت با الهام از کانسپت Mako Shark II طراحی شده بود و تولید آن برای 14 سال ادامه یافت. C3، اولین کوپه تولید انبوه بود که از روف پنل‌های قابل برداشتن بهره می‌برد. همچنین اولین کوروتی بود که به عنوان اتومبیل سرعت مسابقات ایندیاپولیس 500 استفاده شد.

اکثر قطعات شاسی و موتورها از نسل پیشین به عاریت گرفته شده اما بدنه و کابین کاملأ جدید بودند. در سال 1969، موتور 7/5 لیتری جایگزین موتور 3/5 لیتری برای مدل پایه شد با این حال قدرت آن در حد 300 اسب بخار باقی ماند. موتور ZL1 تمام آلومینیومی به گفته شورلت می‌توانست 560 اسب بخار تولید کند اما در حقیقت 430 اسب بخار تولید می‌کرد و می‌توانست مسافت یک چهارم مایل را در 89/10 ثانیه بپیماید. در سال 1971 به منظور کاهش مصرف سوخت و کاهش تکان‌های موتور، کمپانی ضرایب تراکم موتور را کاهش داد که سبب کاستن از قدرت موتور شد. بنابراین، قدرت موتور پایه از 300 اسب بخار به 270 اسب بخار و قدرت موتور LS6 از 450 به 425 اسب بخار تقلیل یافت.  در سال 1972، موتور کوروت بدلیل تطابق با قوانین آلایندگی مجددأ دستخوش تغییراتی شد که این‌بار قدرت تولیدی موتور مدل پایه را از 270 اسب بخار به 200 اسب بخار رساند. و سه سال بعد بازهم کوروت با کاهش قدرت مواجه شد و توان موتور مدل پایه به 165 اسب بخار رسید ضمن اینکه موتور LS6 از لیست موتورهای آن حذف شد. در سال 1970 تغییراتی در بدنه و کابین صورت گرفت که شامل ورودی‌های هوای جدید و صندلی‌های جدید نیز می‌شد. در سال 1973، سپر کرومی آن با سپر پلی اورتان تعویض شد و عقب آن سپر دو تکه کرومی‌اش را مجددأ بازیابی کرد ولی از سال بعد، سپرهای جلو و عقب هر دو از جنس پلی اورتان ساخته شدند.

سال 1975، آخرین سالی بود که کوروت کانورتیبل به تولید رسید و تا 11 سال بعد، جای خالی آن احساس می‌شد. در سال 1976، کف فایبر گلاس C3 با جنس استیل تعویض شد تا تحمل حرارت حاصل از مبدل کاتالیزوری را داشته باشد. سال بعد، آخرین سالی بود که سقف تونلی با شیشه عقب عمودی برای کوروت استفاده شد ضمن اینکه صندلی‌های چرمی به‌صورت استاندارد برای آن در نظر گرفته شده بود و رنگ مشکی بدنه پس از شش سال غیبت به طیف رنگ‌های کوروت بازگشت.

سال 1978، سالی بود که شورلت با مدل Anniversary Edition و اتومبیل سرعت ایندی 500، بیست و پنجمین سالگرد تولید کوروت را جشن گرفت. این مدل دارای بخش انتهایی به فرم فَست بَک و شیشه سراسری عقب بود و از داشبورد و کابینی جدید بهره می‌برد. تمام کوروت‌های تولید شده در سال بعد، از صندلی‌های اتومبیل سرعت مسابقه ایندی 500 به‌صورت استاندارد و اسپویلرهای جلو و عقب آن به‌صورت سفارشی، بهره می‌بردند که باعث شد تعداد 57 هزار و 807 دستگاه از آن در همان سال به تولید برسد که پربرکت‌ترین سال برای کوروت بود. اما از آن پس، آمار تولید رو به کاهش گذاشت. در سال 1980، کوروت دستخوش تغییرات آیرودینامیکی شد و پس از سال‌ها افزایش وزن، کوروت این سال به لطف کاهش وزن از لحاظ شاسی و بدنه، سبک‌تر شده بود. مجموعأ تعداد 542 هزار و 741 دستگاه از نسل سوم کوروت تولید شد.

 نسل چهارم (1983-1996)

نسل چهارم، اولین کوروت از سال 1963 بود که طراحی آن به کلی دگرگون شده بود. قرار بود که C4، در سال 1983 وارد خط تولید شود اما به دلیل مشکلات در کیفیت و قطعات، تنها 43 دستگاه از آن در این سال تولید شد و هیچ‌یک به فروش نرسید. تمام پروتوتایپ‌های تولید شده در این سال یا نابود شد یا اینکه برای فروش در سال بعد شماره گذاری شد به‌جز یک دستگاه با بدنه سفید رنگ، موتور 8 سیلندر 205 اسب بخاری و گیرباکس 4 سرعته اتوماتیک که پس از آزمایشات گوناگون و اتمام اصلاحات، به عنوان تنها پروتوتایپ باقی مانده از سال 1983، در مسیر ورودی کارمندان تأسیسات بولینگ گرین به نمایش گذاشته شد و مدتی بعد با بازسازی، در موزه ملی کوروت در کنتاکی به نمایش درآمد. این مدل هنوز هم در تملک جنرال موتورز قرار دارد.

موتور پایه LS8 آن به حجم 7/5 لیتر می‌توانست 5 اسب بخار بیش از نسل پیش تولید کند. کالیپرهای ترمزهای آن و همچنین سیستم تعلیق، به منظور کاهش وزن از آلومینیوم ساخته شدند. سقف تارگا یک تکه آن، فاقد محافظ مرکزی بود. داشبورد الکترونیکی جدید همراه با نمایشگرهای دیجیتالی کریستال مایع در پشت فرمان، بصورت استاندارد عرضه شد. در ابتدای سال 1985، موتور L98 با مکانیزم تزریق سوخت اصلاح شده با 230 اسب بخار قدرت، به عنوان موتور استاندارد انتخاب شد. از سپتامبر 1984 تا 1988، کوروت با سیستم انتقال قدرت 3+4 طراحی شده توسط داگ نَش تجهیز شد تا بتواند استانداردهای آلایندگی ایالت متحده را پوشش دهد. این سیستم در واقع یک گیرباکس 4 سرعته دستی بود که در سه دنده فوقانی اتوماتیک به آن ملحق می‌شد. از سال 1984، گیرباکس دستی برای آن در نظر گرفته شد که به دلیل مشکل ساز شدنش، در سال 1989 با گیرباکس 6 سرعته دستی ZF جایگزین شد.

در سال 1988، به مناسبت 35 سالگی کوروت، مدل Anniversary Edition روانه بازار شد که هریک از آن‌ها به شماره هویت مخصوص خودش مجهز شده بود که در پشت اهرم تعویض دنده نصب می‌شد.

در سال 1992، موتور 300 اسب بخاری برای آن معرفی شد که افزایش قدرت 50 اسبی را نسبت به موتور L98 داشت. سال 1993، به مناسبت چهلمین سال تولید کوروت، یک Anniversary Edition دیگر با رنگ مخصوص قرمز یاقوتی تولید شد که همگی آن‌ها دارای صندلی‌هایی با دوخت متفاوت و پلاک سالگرد چهلم بودند. همچنین C4، اولین اتومبیل جنرال موتورز بود که به سیستم ورود به کابین بدون کلید تجهیز شده بود. سال 1995، تولید ZR1 پس از 6939 دستگاه پایان یافت و سال 1996 هم، کوروت گرند اسپرت، آخرین صفحه از نسل چهارم این نام را رقم زد. از این مدل که به موتور 8 سیلندر 330 اسب بخاری تجهیز شده بود هزار دستگاه تولید شد که 810 دستگاه کوپه و مابقی کانورتیبل بودند.

قوی‌ترین موتور نسل چهارم کوروت 405 اسب بخار قدرت داشت و این درحالیست که قوی‌ترین موتور نسل پیشین، می‌توانست 430 اسب بخار تولید کند. مجموعأ 366 هزار و 227 دستگاه از آن به تولید رسید که بالاترین آمار تولید با بیش از 51 هزار دستگاه مربوط به سال 1984 بود.

 نسل پنجم (1997-2004)

شورلت برای تولید این نسل از کوروت، کوپه‌های اسپرتی نظیر نیسان ZX-300 و مزدا RX-7 را از نظر ظاهری و کیفیت، الگو قرار داد زیرا در بررسی‌های نسل چهارم، این کوپه آمریکایی با رقبای نام برده ژاپنی مقایسه شده بود. C5 حداکثر سرعتی معادل 291 کیلومتر بر ساعت داشت که این امر به لطف طراحی سیال‌تر بدنه و ساختار خشک‌تر آن میسر شده بود.

جنرال موتورز، موتور جدید بلوک کوچک 8 سیلندر خود را برای C5 معرفی کرد. این موتور تمام آلومینیومی 345 اسب بخار تولید می‌کرد که قدرت آن از سال 2001 به 350 اسب بخار افزایش یافت. مدل کانورتیبل C5 در سال 1998 عرضه شد و پس از آن سقف یک تکه غیر پارچه‌ای جایگزین آن شد. نسخه Z06 از نسل پنج کوروت به عنوان قوی‌ترین کوروت این نسل معرفی شد و به‌جای استفاده از موتور ZR1 نسل چهارم از موتور LS6، به قدرت 385 اسب بخار بهره می‌برد. استفاده از سقف صلب به‌جای سقف پارچه‌ای برای Z06 باعث شد که هندلینگ بهتر و پیچش بدنه کمتری داشته باشد. استفاده از سیستم اگزوز تیتانیومی و کاپوت فیبر کربن برای مدل 2004، باعث کاهش وزن و بهبود عملکرد کوروت شد. موتور LS6 آن برای سال 2002 تا پایان حیات این نسل، 405 اسب بخار تولید می‌کرد که اگرچه این میزان با نیروی موتور ZR1 نسل پیشین یکسان بود اما به دلیل کاهش وزن و افزایش سختی بدنه، عملکردی فراتر از آن داشت. مجموعأ تعداد 248 هزار و 715 دستگاه از این خودرو تولید شد که آمار سالیانه 31 هزار تا 36 هزار دستگاه از سال 1998 تا 2004، نشان از ثبات فروش و طرفدار بسیار این محصول دارد.

 نسل ششم (2005-2013)

نسل جدید کوروت آرایش موتور جلو و سیستم انتقال قدرت در عقب را از نسل پیشین به عاریت گرفت اما سایر قسمت‌ها کاملأ جدید بودند و برای اولین بار از سال 1962، چراغ‌های جلو عریان به کوروت بازگشت. اگرچه فاصله محورهای آن از C5 بیشتر بود، طول و عرض کمتری از نسل پیشین داشت تا بتواند خریداران اروپایی را به خود جذب کند. موتور 8 سیلندر 6 لیتری LS2، می‌توانست 400 اسب بخار و 575 نیوتون متر گشتاور تولید کند که می‌توانست به حداکثر سرعت 310 کیلومتر بر ساعت برسد.
کوروت جدید مثل نسل پیشین به‌دلیل ضریب آیرودینامیک خوب و وزن پایین توانست به مصرف سوخت خوبی دست پیدا کند. نسخه Z06 نسل ششم، در سال 2005 راهی بازار شد. این نسخه از موتور 7 لیتری بلوک کوچک بهره می‌برد که LS7 بزرگ‌ترین موتور بلوک کوچکی بود که توسط جنرال موتورز معرفی شد. قدرت این موتور، 505 اسب بخار بود و می توانست در 8/3 ثانیه به سرعت یکصد کیلومتر بر ساعت برسد و تا 319 کیلومتر بر ساعت سرعت بگیرد.

برای سال 2008، حجم موتور آن 2/0 لیتر افزایش پیدا کرد که باعث شد نیروی موتور به 430 اسب بخار برسد و شتاب اولیه 4 ثانیه‌ای را برای آن به ارمغان آورد که سریع‌تر از هر کوروت دیگری در طول تاریخ بود.

در  سال 2007، تولید ZR1 رسمأ توسط جنرال موتورز اعلام شد که توانسته بود با موتور جدید LS9، به هدف یکصد اسب بخار به ازای هر لیتر از موتور برسد. این موتور 2/6 لیتری به یاری سوپرشارژر Eaton، می‌توانست 638 اسب بخار قدرت و 819 نیوتون متر گشتاور تولید کند که حداکثر سرعت 330 کیلومتر بر ساعت را برای آن به ارمغان آورده بود. موتور LS9 قوی‌ترین موتور تولیدی جنرال موتورز در طول تاریخ بود.

نام گرند اسپرت در سال 2010 به کوروت بازگشت. این نسخه در واقع همان Z06 با موتور LS3 بود که به‌جای فریم آلومینیوم از فریم استیل بهره می‌برد و بسیاری از قطعات بدنه، کابین و موتور گرند اسپرت از همان Z06 به عاریت گرفته شده بود. در همین سال، سیستم Launch کنترل برای تمامی نسخه‌های C6 معرفی شد که شتاب صفر تا صد زیر 4 ثانیه را برای آن فراهم ساخت.

در سال 2011، خریداران Z06 و ZR1، با برنامه "تجربه ساخت موتور کوروت" از سوی شورلت، این شانس را داشتند تا در ساخت موتور اتومبیلشان شراکت کنند. طبق این برنامه، خریداران می‌توانستند با پرداخت مبلغی اضافی، به تأسیسات ساخت موتور کوروت در میشیگان بروند و در ساخت موتور 8 سیلندر کوروتشان همکاری کنند.

 نسل هفتم (2014 )

به گزارش نشریه موتور ترند، مهندسین شورلت از سال 2007، مشغول کار بر روی C7 بوده‌اند. نسل جدید کوروت در تاریخ 13 ژآنویه 2013 رونمایی شد و در اصل قرار بود که در سال 2011 معرفی شود اما تحویل به مشتری در پاییز امسال آغاز خواهد شد. آرایش موتور وسط و موتور عقب برای کوروت جدید در نظر گرفته شده بود اما آرایش سنتی موتور جلو و محور عقب به دلیل کاهش هزینه تولید و کوچکتر بودن موتور، ترجیح داده شد.

کوروت C7، با موتور جدید بلوک کوچک 8 سیلندر Gen V شورلت عرضه می‌شود. این موتور 2/6 لیتری  می تواند 450 اسب بخار تولید کند که  از تزریق مستقیم استفاده می کند. گشتاور آن نیز  از 610 نیوتن متر تجاوز می کند.

شورلت، کابین کوروت C7 را نیز به گونه‌ای دگرگون کرده است تا به گفته خودش با پورشه و ب.ام.و قابل مقایسه باشد. مهمترین خبر در مورد C7 برای کوروت دوستان، بازگشت نام استینگ رِی است که آخرین بار در سال 1976 از آن استفاده شد. که حتی لوگو زیبای استینگ رِی را در کناره‌های بدنه می‌توان مشاهده کرد.

کوروت C7 از کاپوت فیبرکربن و سقف صلب یک تکه جداشونده بهره می‌برد. دریچه‌های هوا، درها و یک چهارم انتهایی بدنه از کامپوزیت ساخته می‌شوند. پنل کف بدنه از "کربن – نانو" ساخته شده است و از فریم آلومینیومی هیدروفرم شده بهره می‌برد که باعث شده تا چرخ‌ها در راستای طول و عرضی به میزان یک اینچ از یکدیگر فاصله بگیرند. علی‌رغم استفاده گسترده از آلومینیوم، کامپوزیت و مواد سبک، وزن کلی بدنه با نسل پیشین برابری می‌کند.