خداوند هستی که کارگاه صنع هزاران هزار نقش بدیع آفریده و به قول نظامی:

هر نفس این پرده چابک رقیب      بازی ای از پرده برآرد غریب

در آفرینشِ این شگفتی هزاران هزارگانه در خلقتِ هیچ آفریده، خویش را تحسین نکرده و «احسن الخالقین» نخوانده مگر در آفرینش انسان که مجموعهٔ همه عجایب آفرینش در او مندرج است.

به قول درایدن انگلیسی موسیقی خلقت در وجود انسان به کمال رسیده که دیاپازون و معیار سنجش همهٔ زیبایی‌ها و کمالات است.

در آفرینشِ نقش‌های دیگر، خداوند بیشتر خود را تنزیه و تقدیس کرده و سبحان الله گفته است و در این سبحان الله لطیفه ای است که عین حکمت است زیرا اگر خداوند منزه و مبرا از همه نقش‌ها و تعین‌ها نباشد نمی‌تواند آزاد و بی خیال اینهمه نقش و رنگ بر لوح امکان تصویر کند.

اینهمه عکس خوش و نقش مخالف که نمود        یک فروغ رخ ساقی است که در جام افتاد.

حافظ

اگر او خورشید باشد ماه را چگونه خلق تواند کرد و اگر مثلث باشد دایره را چگونه ترسیم کند پس او نه دایره است نه مثلث نه ماه و نه خورشید و نه دیو و جن و پری و نه هیچ چیز دیگر.

اوست که می‌تواند این چیزها را بیافریند و خود از همهٔ آن‌ها فارغ باشد و مثال آن دل آدمی است که آن نیز از هر رنگ و صورت مبراست.