به این ترتیب، کیفیت HD – به دلیل پیکسل‌های بیشتر - بسیار بهتر از فرمت استاندارد است. Full HD هم به معنی بهترین کیفیت تصویر است. با این فرمت، کاربر می‌تواند حتی کوچک‌ترین جزئیات تصویر را به‌راحتی ‌ببیند. حداکثر پیکسل‌های افقی آن 1920 و عمودی‌اش 1080 است. به این نوع فرمت1080 نیز می‌گویند زیرا نشان ‌دهنده حداکثر پیکسل‌های تصویر در حالت عمودی است. اما انواع تلویزیون نیز شامل LCD، LED و ... می‌شود که در ادامه به آنها می‌پردازیم.

تلویزیون HD چیست؟

HD مخفف کلمه انگلیسی High Definition به معنای کیفیت بالاست. HDTV تلویزیون‌های دیجیتالی هستند که کیفیتی چند برابر تلویزیون‌های عادی دارند. نقش اصلی این فناوری افزایش کیفیت صدا و تصویر صفحه‌نمایش است. این تلویزیون‌ها امکان اتصال به دیگر دستگاه‌های الکترونیک مانند کامپیوتر را دارند. از ویژگی‌های اصلی آنها می‌توان به شفافیت و دقت بالای تصویر، نمایش رنگ بیشتر، افزایش وسعت طول و عرض تصویر، صدای دیجیتال چند کاناله با کیفیت بالا اشاره کرد.

مشخصات تلویزیون‌های HD:

کیفیت تصویر

بر اساس استانداردهای تعریف شده، وضوح تصویر تلویزیون‌های HD شش برابر بیش از تلویزیون‌های معمولی است. سرعت نمایش فیلم آن نیز در هر ثانیه 60 فریم کامل است؛ یعنی دو برابر تلویزیون‌های عادی!

ممکن است هنگام تماشای برنامه‌های معمولی در تلویزیون‌های HD، کناره‌های تصویر سیاه یا حتی خود آن کشیده و زوم شود. در این صورت کیفیت تصویر در آنها از تلویزیون‌های عادی پایین‌تر است. برای داشتن بهترین کیفیت تصویر،  بهتر است تلویزیون را بر اساس راهنمایی شرکت تولید کننده تنظیم کنید. استانداردهای صوتی و تصویری متعددی برای حالت‌های مختلف در این تلویزیون‌ها تعریف شده است که با انجام دادن تنظیم صحیح می‌توانید از آنها بهره ببرید.

اتصالات

تلویزیون‌های HD خروجی‌های متنوعی برای اتصال با دیگر وسایل دارند اما همه آنها سیگنال‌های HDTV را حمایت نمی‌کنند. به شما پیشنهاد می‌کنیم تلویزیونی بخرید که حداقل یک ورودی HDMI داشته باشد. غیر از سوکت‌های اتصال به کامپیوتر و آنتن HD که پشت تلویزیون تعبیه شده‌اند، دیگر اتصالات مثل RF، composite و S-Video کیفیت بالایی در مقایسه با HD ندارند.

کنتراست تصویر

كنتراست به معنای اختلاف میزان روشنایی و تاریكی یک تصویر در صفحه‌نمایش است که استاندارد خاصی برای اندازه‌گیری آن وجود ندارد. اما به طور کلی، تلویزیون‌های HD با‌كیفیت و پیشرفته معمولا از درجه كنتراست بالایی برخوردارند كه از 1:1000 شروع می‌شود. بیشتر تلویزیون‌های HD صحنه‌های روشن را خوب نشان می‌دهند اما مدل‌هایی مثل ال‌سی‌دی در نمایش صحنه‌های تاریک کمی مشکل دارند.

نرخ بازسازی تصویر

شاید در آگهی‌های تبلیغاتی تلویزیون‌های  HDدیده باشید که قابلیت 60 یا 120 هرتز را برای آنها ذکر می‌کنند. این ارقام در واقع نمایانگر نرخ بازسازی تصویر هستند که سرعت عملكرد دستگاه را مشخص می‌كند. برای مثال، اگر نرخ بازسازی تصویر 60 هرتز (60Hz)  باشد یعنی تلویزیون در هر ثانیه 60 بار می‌تواند تصویر را بازسازی می‌کند و نمایش دهد. به عبارت بهتر، لامپ‌های نمایش‌دهنده تصویر در هر ثانیه 60 بار خاموش و روشن می‌شوند تا تصویر شکل بگیرد و دیده شود.

LCD چیست؟

نمایشگرهای ال‌سی‌دی از دو لایه مواد شفاف تشکیل شده‌اند که قطبی شده و محکم به هم چسبیده‌اند. یکی از این لایه‌ها که به طور جداگانه با مواد پلیمری پوشیده شده است کریستال‌های مایع را نگه می‌دارد. کریستال‌های ال‌سی‌دی خودشان نور ندارند بلکه از یک منبع خارجی مثل لامپ‌های فلورسنت نور می‌گیرند. LCD رایج‌ترین نوع تلویزیون‌های موجود در بازار است و به دلیل تنوع قیمت و اندازه، میان کاربران محبوبیت خاصی دارد.

مصرف برق ال‌سی‌دی نسبت به تلویزیون‌های معمولی بسیار كمتر است. با توجه به ساختار ویژه‌ای كه این نمایشگرها دارند، دقت و كیفیت تصاویر متحرك در آنها بسیار بالاست. از سوی دیگر، می‌توان گفت مهم‌ترین مزیت ال‌سی‌دی نسبت به لامپ‌تصویر، تولید و منتشر نکردن اشعه‌هایی است كه به چشم آسیب می‌رسانند.

بزرگ‌ترین مشكل نمایشگرهای ال‌سی‌دی عمر كوتاه آنهاست كه به حدود 16 هزار ساعت می‌رسد در صورتی كه عمر نمایشگرهای معمولی 30 هزار ساعت است.

مشخصات تلویزیون‌های LCD

‌كنتراست تصویر و کیفیت رنگ مشكی

نور موجود در ال‌سی‌دی‌ها با گذشتن از كریستال مایع و فیلتر رنگ تغییر وضعیت می‌دهد و به چشم ما می‌رسد. مشكلی اصلی ال‌سی‌دی‌ها نمایش رنگ مشكی است. وقتی یك سلول می‌خواهد رنگ مشكی تولید كند، باید جلوی عبور نور را بگیرد تا این رنگ به چشم بیننده برسد. اما این عمل به دلیل وجود همیشگی نور پس‌زمینه به طور کامل صورت نمی‌گیرد و رنگ مشكی در ال‌سی‌دی كامل و عمیق دیده نمی‌شود.

‌روشنایی تصویر

همان‌طور كه اشاره شد، در ال‌سی‌دی از یك منبع جداگانه برای ایجاد نور استفاده می‌شود. در این نوع تلویزیون كه می‌توان میزان نور را به سادگی و با توجه به محیطی كه تلویزیون در آن قرار دارد، كم یا زیاد كرد. اما پلاسما هر سلول نور مورد نیاز را خودش تولید می‌كند. این مساله باعث می‌شود دیدن تصاویر تلویزیون‌های پلاسما در محیط‌های پرنور و فضای آزاد کمی سخت‌تر باشد. به همین دلیل برای پخش تصاویر تبلیغاتی یا در محیط‌های پر‌نور از ال‌سی‌دی استفاده می‌كنند.

‌پخش تصاویر با حركت سریع

ال‌سی‌دی‌ مشكل زمان پاسخ‌دهی دارد؛ یعنی مدتی طول می‌كشد که بتواند یك فریم را جایگزین فریم قبلی كند. این مساله باعث می‌شود هنگام پخش تصاویری كه صحنه‌هایی با حركت سریع دارند، سایه‌ای از فریم قبلی روی صحنه باقی بماند. البته اکنون با ساختن مدل‌هایی با زمان‌ پاسخ‌دهی كمتر از 8 میلی‌ثانیه نگرانی‌ها در این زمینه كمتر شده است.

 ‌طول عمر

طول عمر ال‌سی‌دی‌ها حدود 60 هزار ساعت (7 سال به طور مداوم و شبانه‌روزی) است. در واقع عمر مفید ال‌سی‌دی تا زمانی است كه میزان نور پس‌زمینه آن‌ به نصف كاهش پیدا كند.

پلاسما چیست؟

اساس فناوری نمایشگرهای پلاسما، لامپ‌های فلورسنت است. این صفحه‌نمایش از چندین سلول تشکیل شده که هر یک از آنها دو صفحه شیشه‌ای مجزا دارند. در فاصله بین این دو صفحه، گاز نئون - زنون تزریق می‌شود که در روند تولید به صورت پلاسما (مایع) درمی‌آید. هنگام اتصال تلویزیون یا نمایشگر به برق، این گازها فسفرهای آبی، قرمز و سبز تولید می‌کنند و در نهایت موجب شکل‌گیری تصویر می‌شوند. در این سیستم، یک پیکسل برابر با گروهی از فسفرهای قرمز، آبی و سبز است.

پلاسماها تنوع چندانی ندارند و اندازه بیشتر آنها بالای 42 اینچ است. مهم‌ترین مزایای نمایشگر پلاسما این است که زاویه دید 180 درجه‌ای ایجاد می‌كند و می‌توان تصویر را از همه طرف به طور كامل در آن مشاهده كرد. جالب این است كه روشنایی تصویر به صورت خودکار با روشنایی محیط تطابق پیدا می‌كند. مثلا اگر در محیط تاریك به تلویزیون نگاه كنید، تصاویر را روشن‌تر می‌بینید. پلاسماها بسیار باریک هستند اما متاسفانه انرژی برق زیادی مصرف می‌کنند.

مشخصات تلویزیون‌های پلاسما

‌كنتراست تصویر و کیفیت رنگ مشكی

برخلاف ال‌سی‌دی، در پلاسما نور پس‌زمینه وجود ندارد و هر سلول نور مورد نیازش را خود تولید می‌كند. به این ترتیب فقط با خاموش كردن سلول مورد نظر می‌توان به سطح مناسبی از رنگ مشكی رسید. به‌ همین دلیل است که كنتراست تصویر در پلاسما بسیار بیشتر از ال‌سی‌دی به نظر می‌رسد.

Burn-In

یكی از معایب پلاسما ایجادBurn-In  است. در این حالت اگر یك تصویر ثابت مدتی طولانی روی صفحه تلویزیون ثابت پخش شود، ممكن است پس از تغییر تصویر نیز شبحی از آن همچنان روی صفحه باقی بماند. تصاویر تلویزیون معمولا متحركند‌ و این مساله بیشتر در مورد آرم‌ شبكه‌های تلویزیونی اتفاق می‌افتد که گوشه‌ تصویر ثابت هستند. البته با پیشرفت فناوری ساخت و به وجود آمدن امكاناتی همچون‌Anti-Burn ، این مشکل تا حد زیادی برطرف شده است.

‌طول عمر

در تلویزیون‌های پلاسما به دلیل این كه وظیفه تولید نور بر عهده خود سلول‌هاست و این كار از طریق فسفرهای داخل آنها صورت می‌گیرد، ‌عمرشان را مدت زمانی در نظر می‌گیرند كه درخشندگی این فسفرها به نصف كاهش پیدا كند. پلاسماهای قدیمی حدود 20 هزار ساعت دوام می‌آوردند اما عمر انواع امروزی آنها همانند ال‌سی‌دی‌ها و حدود 60 هزار ساعت است.

LED چیست؟

تلویزیون‌های LED نسل بعد از LCD‌ها هستند که تکنیک تابش نور متفاوتی دارند. همین مساله تفاوت‌های اساسی در کیفیت تصویر آن نسبت به ال‌سی‌دی ایجاد می‌کند. در تلویزیون‌های LED برای روشن کردن صفحه‌نمایش از دیودهای ساطع‌‌کننده نور(LED)  در قسمت پشت یا دورتادور آن استفاده می‌شود. با بهره‌گیری از این چراغ‌ها تصاویر مشکی طبیعی‌تر به نظر می‌رسند و کنتراست آنها نیز بالاتر می‌رود.

مشخصات تلویزیون‌های LED

کنتراست و کیفیت تصاویر تیره

تلویزیون‌های LED در مقایسه با LCDها از کنتراست تصویر بهتری برخوردارند. نمایشگرهای LCD برای ایجاد تصاویر تیره باید کریستال‌ها را بچرخانند و راه نوری را که از پشت صفحه می‌تابد، سد کنند. این مساله یکی از مشکلات عمده آنهاست زیرا با ممانعت از تابش نور، کنتراست تصویر کاهش می‌یابد و جزئیات آن از بین می‌رود. اما در تلویزیون‌های LED با استفاده از قابلیت تیرگی موضعی، میزان نور صفحه کنترل و این مشکل برطرف می‌شود. در حقیقت LED‌‌ها به جای ممانعت از تابش نور، آن را پشت تصاویر مشکی کم‌رنگ می‌کنند. به این ترتیب تصاویر تیره بهتری به دست می‌آید.

درجه دقت رنگ

نمایشگر‌های LED با بهره‌گیری از فناوری نورهای رنگی یا RGB می‌توانند از طریق تنظیم نوری که از پشت صفحه‌نمایش می‌تابد، رنگ‌های حقیقی تصویر را به نمایش درآورند. در این فناوری که نوعی روش تشریح رنگ است و در بسیارى از نمایشگرها مورد استفاده قرار می‌گیرد، با مخلوط كردن درصدی از رنگ‌های قرمز، سبز و آبى، رنگ مورد نظر به دست می‌آید.

اندازه

اندازه تلویزیون‌های LED بین 40 تا 70 اینچ متغیر است و کمترین ضخامت آنها به 2.5 سانتی‌متر می‌رسد.

طول عمر

بیشتر سازندگان تلویزیون‌های LED ادعا می‌کنند طول عمر ‌محصولاتشان بیش از 100 هزار ساعت است. البته هنوز آمار ثابت شده‌ای از میزان ماندگاری این تلویزیون‌ها در دست نیست. در هر حال، طول عمر دیودهای نوری بالاست.

میزان مصرف انرژی

LED‌‌ها بین انواع تلویزیون‌های HD کمترین میزان مصرف انرژی را دارند. گفته می‌شود این تلویزیون‌ها می‌توانند تا 40 درصد از میزان مصرف انرژی بکاهند.

 مزایای زیست‌محیطی

کمتر مصرف شدن انرژی در تلویزیون‌های LED باعث می‌شود میزان تشعشع کربن و تولید گرما در آنها کاهش یابد، این مساله آلودگی کمتر هوا را نیز در پی دارد. علاوه بر این، تولیدکنندگانی همچون سامسونگ ادعا می‌کنند که تلویزیون‌های LED شرکتشان جیوه ندارند. عدم وجود جیوه مشکل از بین بردن تلویزیون‌های از کار افتاده را بدون آسیب رساندن به محیط‌ زیست برطرف می‌کند.

OLED چیست؟

مسلما با ورود تلویزیون‌های OLED به بازار، LCD و حتی  LEDبه فناوری‌های درجه دو تبدیل می‌شوند. این تلویزیون‌ها به نازکی یک ورق کاغذ هستند و چند صد گرم بیشتر وزن ندارند.

صفحه‌نمایش این تلویزیون‌ها را مجموعه‌ای از پرده‌های نازک از جنس مواد آلی تشکیل می‌دهد که بین دو رسانا قرار گرفته‌اند. این نمایشگرها از فناوری OLED - دیودهای آلی ساطع‌کننده نور- بهره می‌برند. از آنجا که این دیودها (OLEDs) خودشان نور می‌دهند، به نور پشت ‌صفحه نیاز ندارند. به همین دلیل نیز نمایشگرهای OLED بسیار سبک، باریک و کم‌مصرف هستند.

از مزایای دیگر این نوع تلویزیون‌ها می‌توان به مواردی همچون درخشندگی بیشتر در مقایسه با سایر فناوری‌های نورپردازی از پشت، سرعت بالای بازسازی صفحه و واکنش سریع‌تر به تغییر سیگنال‌ها که باعث می‌شود این تلویزیون برای نمایش فیلم‌های سینمایی ایده‌آل باشد، مقاومت زیاد در برابر ضربه و چرخش‌های ناگهانی، کارایی بالا در دماهای مختلف و شرایط گرمایی نامناسب و مصرف پایین انرژی به علت عدم استفاده از نور پس‎زمینه اشاره کرد.

تلویزیون‌های UHD؛ گام بعدی

فناوری جانشین تلویزیون‌های با کیفیت بالا، ‌Ultra High Definition TV یا به اختصار UHDTV (با کیفیت بسیار بالا) نامیده می‌شود. کیفیت این فناوری چند برابر تلویزیون‌های‌HD  است. ژاپنی‌ها سال 2002 نمونه آزمایشی این سیستم ‌را به طور رسمی معرفی کردند. آنها همچنان سخت تلاش می‌کنند که کیفیت سیستم، نرم‌افزار و تجهیزات UHD را بهبود بخشند و از این طریق تجربه تماشای برنامه‌های تلویزیونی را بهینه کنند. هدف نهایی آنها این است که تا سال 2015 میلادی بتوانند پخش آزمایشی برنامه‌ها به وسیله امواج ماهواره‌ای را آغاز و تا سال 2025 میلادی نیز استفاده از فناوریUHDTV  را در ژاپن امکان‌پذیر کنند.

تلویزیون‌های  UHDدارای کیفیت ‌تصویری 16 برابر انواع HD‌‌‌ها هستند و از قابلیت نمایش تصاویری با رزولوشن4320 ×7680 بهره می‌برند؛ یعنی 32 میلیون پیکسل. این در حالی است که تلویزیون‌های HD تقریبا 2 میلیون پیکسل را نمایش می‌دهند. علاوه بر این بهبود شگرف در کیفیت‌ تصویر، با استفاده از فناوری UHDTV کیفیت صدا نیز بهبود چشمگیری پیدا می‌کند. با این فناوری می‌توان صدای 24 کانال صوتی را با 24 بلندگوی متفاوت شنید که هر کدام کیفیت متفاوتی دارند.

زیاد بودن تعداد پیکسل‌ها نه تنها کیفیت تصویر را در UHDTV‌ها به طور استثنایی افزایش می‌دهد بلکه به نمایشگرهای بسیار بزرگی نیز احتیاج دارد. سازندگان پیش‌بینی می‌کنند اندازه نمایشگرهای UHD بین 100 تا 200 اینچ باشد. نمونه‌های تجاری نیز که احتمالا برای اهداف آموزشی، امنیتی و تبلیغاتی در ورزشگاه‌ها، نمایشگاه‌ها و موزه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند بین 350 تا 600 اینچ تولید خواهند شد.

از طرف دیگر، سرعت نمایش فریم‌ها در سیستم‌ها و تلویزیون‌های UHD‌ برابر با p60 (تصاعدی) و بهتر از تلویزیون‎های HD است. با این حال فعلا قرار است نسبت تصویر 16 به 9 مورد استفاده در تلویزیون‌های HD در UHD‌ها هم حفظ شود. به این ترتیب، فناوری جدید با نحوه پخش HDTV سازگار می‌شود.

مشخصات تلویزیون‌های UHD

وضوح ‌تصویر

وضوح ‌تصویر با تعداد پیکسل‌هایی تعیین می‌شود که به صورت افقی و عمودی در نمایشگر تلویزیون قرار گرفته‌اند. هرچه تعداد پیکسل‌ها بیشتر باشد، تصاویر واضح‌تر خواهند بود.

 نسبت تصویر

 نسبت تصویر تناسب طول و عرض صفحه‌نمایش را تعریف می‌کند. این ویژگی در تلویزیون‌های قدیمی 4 به 3 بود در حالی که در تلویزیون‌های کنونی 16 به 9 است.

نرخ بازسازی تصویر

 این سرعت در واقع تعداد دفعات تجدید شدن تصویر روی صفحه‌نمایش را نشان می‌دهد. حروف کوچکی که پس از اعداد معرف کیفیت تصویر نوشته می‌شوند، نشانگر نحوه انجام این فرآیند هستند.  

تلویزیون‌های سه‌بعدی
 
سه‌بعدی واژه‌ای کلی برای نوعی فناوری در نمایشگرهاست که به کاربر اجازه می‌دهد فیلم، بازی یا هرگونه تصویر ویدئویی را به صورت بُعددار و برجسته ببیند. تلویزیون‌های HD‌ در حالت عادی فقط طول و عرض دارند اما این فناوری به آنها بُعد سوم یعنی عمق هم می‌دهد.

بعد سوم برای این که خودش را به ما نشان دهد مغزمان را گول می‌زند. می‌پرسید چگونه؟ اول باید ببینیم چشم‌ها چطور می‌بینند. هنگامی که جسمی از ما دور است، شعاع‌های نوری که از آن به دو چشم ما می‌رسند با هم موازی هستند. ولی وقتی همان جسم نزدیک می‌شود، این شعاع‌ها دیگر موازی نیستند بلکه به صورت همگرا حرکت می‌کنند و چشم ما برای دیدنشان باید کمی تغییر حالت بدهد.

کنترل و ثبت این تغییرات به عهده مغز است. اطلاعات به دست آمده به مغز کمک می‌کنند که فاصله جسم تا چشم را تخمین بزند. به طور مثال، چشم برای دیدن یک جسم، تقعر بسیار کمی پیدا کند، مغز متوجه می‌شود که این جسم در فاصله‌ای نزدیک قرار دارد.

ایده اصلی ضبط و پخش تصویر نیز دقیقا بر همین عملکرد مغز و چشم استوار است. در تلویزیون‌های سه‌ بعدی تلاش بر آن است تصاویری ارائه شوند که برای هر چشم در محل متفاوتی قرار داشته باشند تا مغز آنها را به صورت غیرمسطح و عمقدار تشخیص دهد. اینجاست که مغزمان را فریب می‌دهیم!

البته مشکلی هم وجود دارد چرا که تمرکز کردن چشم‌ها روی تصاویر متفاوت به این معنی است که میزان تقعر و نقطه فوکوس چشم‌های چپ و راست با هم فرق دارند. همین امر باعث سردرد و سرگیجه می‌شود.

تلویزیون هوشمند Smart TV

تلویزیون‌های هوشمند مانند تلفن‌های هوشمند امکان اتصال به اینترنت و استفاده از سرویس‌های آنلاین ویدیویی و شبکه‌های اجتماعی و غیره را دارند.

تلویزیون‌های هوشمند قادرند با کامپیوتر ارتباط برقرار کرده و اطلاعات را دریافت یا ارسال کنند. اصطلاح Smart TV یا تلویزیون هوشمند، نخستین بار توسط سامسونگ معرفی شد، پس از آن ال‌جی و فیلیپس نیز آن را توسعه دادند.

تمام فلسفه هوشمندی در این است که شما را بیشتر پای تلویزیون بنشاند. در حقیقت، تلویزیون‌های هوشمند سعی می‌کنند دو دنیای برنامه‌های تلویزیونی و اینترنت را به یکدیگر پیوند دهند.

تلویزیون هوشمند این قابلیت را به شما می‌دهد تا دیگر به اتصال انواع و اقسام دستگاه‌های پخش‌کننده به تلویزیون نیاز نداشته ‌باشید و بتوانید تمامی فایل‌های چندرسانه‌ای خود را حتی به صورت بی‌سیم مشاهده کنید. همچنین از طریق تلویزیون هوشمند می‌توانید به اینترنت وصل شوید، ایمیل‌ها را چک کنید، با دوستانتان صحبت کنید، به سایت‌های شبکه‌های اجتماعی بروید و فایل‌های چند‌رسانه‌ای را از روی اینترنت ببینید.

در حال حاضر اکثر تولید کننده‌های تلویزیون، تلویزیون‌های هوشمند تولید می‌کنند ولی برخی، نام‌های متفاوتی برای تلویزیون های هوشمند خود گذاشته‌اند.  به ‌عنوان مثال سونی تلویزیون‌های هوشمند خود را Internet TV نام‌گذاری کرده است، به هر حال منظور از تلویزیون هوشمند (Smart TV) تلویزیونی است که قادر است به اینترنت متصل شود و سرویس‌های اینترنتی را در اختیار کاربر قرار دهد.

منظور از i و p در فرمت HD چیست؟

فرمت i: i مخفف کلمه انگلیسی interlace و به معنی «به هم پیچیده» است. این حرف که در ادامه عدد نمایشگر کیفیت تصویر می‌آید، نشان می‌دهد که در این فرمت همه پیکسل‌ها و خطوط در یک زمان پردازش نمی‌شوند. ابتدا پیکسل‌های فرد سپس پیکسل‌های زوج  با فاصله زمانی 30/1 ثانیه از هم پردازش می‌شوند. البته این روش یک اشکال دارد و آن هم ایجاد لرزش در تصویر یا Flicker هنگام افزایش اندازه آن و سرعت تغییر فریم‌هاست.

فرمت P: P مخفف کلمه انگلیسی progressive و به معنی «تصاعدی» است. این فرمت مثل 480p, 720p و 1080p در واقع نوع پیشرفته‌تر فرمتi  است که امروزه در تلویزیون‌های جدید کاربرد بیشتری دارد. در فرمت  pبرخلاف فرمت i همه پیکسل‌ها در یک زمان پردازش می‌شوند در نتیجه تصاویر صاف‌تر و زنده‌تر هستند، به اصطلاح عامیانه، نمی‌پرند و لرزش ندارند.