دانشنامه دفاعی/
در نیروی زمینی ارتش چه می‌گذرد؟
نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران، بزرگ‌ترین نیرو در بین نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران است.
به گزارش خبرنگار دفاعی - امنیتی باشگاه خبرنگاران، نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران بزرگ‌ترین نیرو در بین نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران است.
تاریخچه تشکیل نیروی زمینی در ایران
تشکیل نیروی زمینی در ایران را می‌توان از لحاظ تاریخی با پیدایش مادها در ایران همزمان دانست؛ در این دوران نیروی زمینی، متشکل از دو گروه پیاده نظام و سواره نظام بود.
بعدها با تشکیل حکومت هخامنشیان این نیروها تحت فرماندهی یک نفر درآمده و رسته‌های پیاده، سواره، ارابه‌سواران، مهندسان، نفت‌اندازان، کارگزاران و گارد جاویدان شکل گرفت.
اشکانیان اهمیت بیشتری برای رسته سواران قائل بودند؛ در دوره ساسانیان نيز پادگان‌های همیشگی ایجاد و هزینه نگهداری نیروها و مزد سربازان از سوی حکومت مرکزی پرداخت می‌شد.
پس از فروپاشی حکومت ساسانیان، امیران عرب، نیروهایی از ایرانیان را زیر فرمان خود داشتند و پس از مدتی همین نیروها، علم استقلال برافراشتند و در گوشه و کنار ایران حکومت‌هایی تشکیل دادند که دارای ارتش مخصوص خود بود.
با روی کار آمدن صفویان، ارتش دارای سازمانی هماهنگ و نیروی زمینی ارتش به چهار دسته سواران، پیادگان، توپچیلر(توپخانه) و نسقچیلر(راهدار و راهبان سپاهیان) تقسیم شد.
با کشته شدن نادرشاه، آرامش و مرکزیت خاصی که او پدید آورده بود، به یکباره از میان رفت و آشفتگی و بی سرو سامانی در ارتش تا نخستین دهه سیزدهم هجری و آغاز فرمانروایی آقا محمد خان قاجار ادامه یافت.
در دوره قاجاریه با همت و تلاش امیر کبیر و سپس عباس میرزا، سازمان ارتش ایران مجدداً به صورت منسجم و هماهنگی در آمد و ارتش ایران به ده تومان تقسیم شد که هر تومان متشکل از چهار تا یازده فوج و فرمانده هر فوج یک سرتیپ بود.
بعد از شکست ایران از روسیه و تشکیل دیویزیون قزاق در ایران، به طور کلی نیروی زمینی ارتش را بخش‌های زیر تشکیل می‌دادند: ۱- قشون جنوب ایران ۲- دیویزیون قزاق ۳- بریگاد مرکزی ۴- نظام ایالات و ولایات ۵- قوای داوطلب شرقی ۶- ژاندارمری ۷- امنیه و قوای مشابه ۸- پلیس منظم ۹- پلیس ایالات و ولایات.
نیروی زمینی ارتش در دوران معاصر
طی سال‌های ۱۳۱۴ تا ۱۳۲۰، تحولاتي اساسي در نیروی زمینی ارتش به‌وجود آمد و این نيرو شامل پنج لشکر، ۴ تیپ مستقل، ۲ واحد توپخانه ۱۰۵ بلند و ضد هوایی شد.
در سال ۱۳۱۴ شمسی، درجات نظامی نیز تعیین و اعلام شد. در این زمان، مدارس مختلف نظامی مانند مدرسه دیویزیون(برای دیویزیون قزاق)، مدرسه نظام مشیرالدوله(برای بریگاد مرکزی)، مدارس افسیه و سوزافسیه(برای ژاندارمری و کلاس‌های بیطاری) که قبلاً در زمان قاجاریه تشکیل شده بودند، درهم آمیخته شدند و برای اولین بار مؤسسه‌ای به نام مدارس نظام کل قشون ایجاد و در ادامه، این مدارس به سه مدرسه جداگانه: ۱-مدرسه ابتدایی نظام ۲-مدرسه متوسطه نظام ۳-مدرسه عالی نظام تبدیل شدند، که نام این سه مدرسه نیز در سال ۱۳۱۴ به ترتیب به دبستان نظام، دبیرستان نظام و دانشکده افسری تغییر یافت.
در دوره پهلوی نیز که ارتش از دید شاه به عنوان ابزار تثبیت قدرت به‌شمار می‌رفت نیروی زمینی ارتش در ابعاد مختلف گسترش یافته و و به جدیدترین تسلیحات غرب و شرق مجهز شد اما این تجهیزات به شیوه‌ای زیرکانه در اختیار کشورمان قرار داده شده بود، زیرا امکان استفاده تسلیحات علیه غرب و منافع آن‌ها عملاً ناممکن بود، چرا که فناوری تجهیزات وارداتی، تنها در اختیار مستشاران و متخصصان کشور صاحب صنعت قرار داشت.
نیروی زمینی ارتش جمهوري اسلامي ايران
نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران از افسران(وظیفه و استخدامی) و درجه‌داران(وظیفه و استخدامی) و سربازان(وظیفه) تشکیل شده‌است.
افسران استخدامی در دانشگاه افسری امام علی(ع) واقع در تهران تحصیل می‌کنند و در این دانشگاه علاوه بر یادگیری دروس علمی روز و فنون نظامی به دوره‌هایی نظیر رنجر و کماندو و رزم در کوهستان و اردوگاه‌های تابستانی و زمستانی اعزام می‌شوند.
دوره رنجر در شیراز و طی چندین مرحله در مرکز پیاده شیراز و دشت ابرقو و استان کهکیلويه و بویر احمد(و احتمالاً شهر قدیم کلگه کهنه) برگزار میشود.
دوره کماندو در لشگرک تهران و در کوه‌های اطراف تهران و دوره اردوگاه زمستانی نیز در امامزاده هاشم تهران برگزار میشود.
رسته‌های پیاده، زرهی، توپخانه، اردونانس، عمران و استحکامات، بهداری، قضائی، جنگ الکترونیک، اداری، ترابری، دارایی، دژبانی و... از رسته‌های فعلی نیروی زمینی هستند. با این وجود قسمت بزرگی از نیروی انسانی مورد نیاز، توسط نظام خدمت وظیفه عمومی تامین میشود.
تمامی نیروهای وظیفه یک دوره حدودا دو ماهه را آموزش می‌بینند تا با جنگ‌افزارهای عمومی و همین‌طور برخی اطلاعات آشنا شوند که برای گروه‌های مختلف متفاوت است، اما به طور مستمر و به‌خصوص در زمینه ارتش جمهوری اسلامی ایران - نیروی زمینی - برای كارشناسي و كارشناسي ارشد این دوره مرکز آموزش ۰۱(صفر یک) در افسریه و كارداني در مرکز آموزش ۰۲(صفر دو) برگزار میشود و بعد از این دوره سربازانی که رشته تحصيلي و شرايط‌شان مورد نیاز ارتش است به طور مستقیم به یگان‌های مورد نیاز فرستاده و دیگر سربازان نيز به دوره کد یا دوره‌ای که در آن به طور تخصصی با یکی از رسته‌ها آشنا شوند، اعزام می‌شوند.
مراکز بسیاری از جمله مرکز آموزش پیاده شیراز، مرکز آموزش زرهی شیراز، مرکز آموزش تکاوری لشگرک، مرکز آموزش توپخانه اصفهان، دانشکده پدافند هوایی شاهین شهر، مرکز آموزش مخابرات(مرامخ)، مرکز آموزش پشتیبانی(مراپش) دوره کد دارند؛ به‌طور کلی تقسیم‌بندی وظیفه‌ها در این مراکز به تفکیک رشته تحصیلی در دوره کارشناسی و یا کارشناسی ارشد است.
نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران به اختصار "نزاجا" گفته میشود و فرماندهی آن به عهده امیر سرتیپ "احمدرضا پوردستان" است، ستاد فرماندهی آن نیز در منطقه لویزان تهران(چهار راه مینی‌سیتی) واقع بوده که محدوده وسیعی را شامل میشود.
قسمتی از ستاد که توسط دیواری تبدیل به پادگانی جداگانه شده، سازمان تحقیقات و جهاد خودکفایی نزاجا نامیده میشود که تمام طرح‌های تحقیقاتی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران در آن و زیر نظر متخصصان مورد بررسی قرار می‌گیرند و در طی مراحل تحقیقاتی، جهت استفاده در ارتش به مرحله تولید می‌رسند.
انتهای پيام/
تاریخچه تشکیل نیروی زمینی در ایران
تشکیل نیروی زمینی در ایران را می‌توان از لحاظ تاریخی با پیدایش مادها در ایران همزمان دانست؛ در این دوران نیروی زمینی، متشکل از دو گروه پیاده نظام و سواره نظام بود.
بعدها با تشکیل حکومت هخامنشیان این نیروها تحت فرماندهی یک نفر درآمده و رسته‌های پیاده، سواره، ارابه‌سواران، مهندسان، نفت‌اندازان، کارگزاران و گارد جاویدان شکل گرفت.
اشکانیان اهمیت بیشتری برای رسته سواران قائل بودند؛ در دوره ساسانیان نيز پادگان‌های همیشگی ایجاد و هزینه نگهداری نیروها و مزد سربازان از سوی حکومت مرکزی پرداخت می‌شد.
پس از فروپاشی حکومت ساسانیان، امیران عرب، نیروهایی از ایرانیان را زیر فرمان خود داشتند و پس از مدتی همین نیروها، علم استقلال برافراشتند و در گوشه و کنار ایران حکومت‌هایی تشکیل دادند که دارای ارتش مخصوص خود بود.
با روی کار آمدن صفویان، ارتش دارای سازمانی هماهنگ و نیروی زمینی ارتش به چهار دسته سواران، پیادگان، توپچیلر(توپخانه) و نسقچیلر(راهدار و راهبان سپاهیان) تقسیم شد.
با کشته شدن نادرشاه، آرامش و مرکزیت خاصی که او پدید آورده بود، به یکباره از میان رفت و آشفتگی و بی سرو سامانی در ارتش تا نخستین دهه سیزدهم هجری و آغاز فرمانروایی آقا محمد خان قاجار ادامه یافت.
در دوره قاجاریه با همت و تلاش امیر کبیر و سپس عباس میرزا، سازمان ارتش ایران مجدداً به صورت منسجم و هماهنگی در آمد و ارتش ایران به ده تومان تقسیم شد که هر تومان متشکل از چهار تا یازده فوج و فرمانده هر فوج یک سرتیپ بود.
بعد از شکست ایران از روسیه و تشکیل دیویزیون قزاق در ایران، به طور کلی نیروی زمینی ارتش را بخش‌های زیر تشکیل می‌دادند: ۱- قشون جنوب ایران ۲- دیویزیون قزاق ۳- بریگاد مرکزی ۴- نظام ایالات و ولایات ۵- قوای داوطلب شرقی ۶- ژاندارمری ۷- امنیه و قوای مشابه ۸- پلیس منظم ۹- پلیس ایالات و ولایات.
نیروی زمینی ارتش در دوران معاصر
طی سال‌های ۱۳۱۴ تا ۱۳۲۰، تحولاتي اساسي در نیروی زمینی ارتش به‌وجود آمد و این نيرو شامل پنج لشکر، ۴ تیپ مستقل، ۲ واحد توپخانه ۱۰۵ بلند و ضد هوایی شد.
در سال ۱۳۱۴ شمسی، درجات نظامی نیز تعیین و اعلام شد. در این زمان، مدارس مختلف نظامی مانند مدرسه دیویزیون(برای دیویزیون قزاق)، مدرسه نظام مشیرالدوله(برای بریگاد مرکزی)، مدارس افسیه و سوزافسیه(برای ژاندارمری و کلاس‌های بیطاری) که قبلاً در زمان قاجاریه تشکیل شده بودند، درهم آمیخته شدند و برای اولین بار مؤسسه‌ای به نام مدارس نظام کل قشون ایجاد و در ادامه، این مدارس به سه مدرسه جداگانه: ۱-مدرسه ابتدایی نظام ۲-مدرسه متوسطه نظام ۳-مدرسه عالی نظام تبدیل شدند، که نام این سه مدرسه نیز در سال ۱۳۱۴ به ترتیب به دبستان نظام، دبیرستان نظام و دانشکده افسری تغییر یافت.
در دوره پهلوی نیز که ارتش از دید شاه به عنوان ابزار تثبیت قدرت به‌شمار می‌رفت نیروی زمینی ارتش در ابعاد مختلف گسترش یافته و و به جدیدترین تسلیحات غرب و شرق مجهز شد اما این تجهیزات به شیوه‌ای زیرکانه در اختیار کشورمان قرار داده شده بود، زیرا امکان استفاده تسلیحات علیه غرب و منافع آن‌ها عملاً ناممکن بود، چرا که فناوری تجهیزات وارداتی، تنها در اختیار مستشاران و متخصصان کشور صاحب صنعت قرار داشت.
نیروی زمینی ارتش جمهوري اسلامي ايران
نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران از افسران(وظیفه و استخدامی) و درجه‌داران(وظیفه و استخدامی) و سربازان(وظیفه) تشکیل شده‌است.
افسران استخدامی در دانشگاه افسری امام علی(ع) واقع در تهران تحصیل می‌کنند و در این دانشگاه علاوه بر یادگیری دروس علمی روز و فنون نظامی به دوره‌هایی نظیر رنجر و کماندو و رزم در کوهستان و اردوگاه‌های تابستانی و زمستانی اعزام می‌شوند.
دوره رنجر در شیراز و طی چندین مرحله در مرکز پیاده شیراز و دشت ابرقو و استان کهکیلويه و بویر احمد(و احتمالاً شهر قدیم کلگه کهنه) برگزار میشود.
دوره کماندو در لشگرک تهران و در کوه‌های اطراف تهران و دوره اردوگاه زمستانی نیز در امامزاده هاشم تهران برگزار میشود.
رسته‌های پیاده، زرهی، توپخانه، اردونانس، عمران و استحکامات، بهداری، قضائی، جنگ الکترونیک، اداری، ترابری، دارایی، دژبانی و... از رسته‌های فعلی نیروی زمینی هستند. با این وجود قسمت بزرگی از نیروی انسانی مورد نیاز، توسط نظام خدمت وظیفه عمومی تامین میشود.
تمامی نیروهای وظیفه یک دوره حدودا دو ماهه را آموزش می‌بینند تا با جنگ‌افزارهای عمومی و همین‌طور برخی اطلاعات آشنا شوند که برای گروه‌های مختلف متفاوت است، اما به طور مستمر و به‌خصوص در زمینه ارتش جمهوری اسلامی ایران - نیروی زمینی - برای كارشناسي و كارشناسي ارشد این دوره مرکز آموزش ۰۱(صفر یک) در افسریه و كارداني در مرکز آموزش ۰۲(صفر دو) برگزار میشود و بعد از این دوره سربازانی که رشته تحصيلي و شرايط‌شان مورد نیاز ارتش است به طور مستقیم به یگان‌های مورد نیاز فرستاده و دیگر سربازان نيز به دوره کد یا دوره‌ای که در آن به طور تخصصی با یکی از رسته‌ها آشنا شوند، اعزام می‌شوند.
مراکز بسیاری از جمله مرکز آموزش پیاده شیراز، مرکز آموزش زرهی شیراز، مرکز آموزش تکاوری لشگرک، مرکز آموزش توپخانه اصفهان، دانشکده پدافند هوایی شاهین شهر، مرکز آموزش مخابرات(مرامخ)، مرکز آموزش پشتیبانی(مراپش) دوره کد دارند؛ به‌طور کلی تقسیم‌بندی وظیفه‌ها در این مراکز به تفکیک رشته تحصیلی در دوره کارشناسی و یا کارشناسی ارشد است.
نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران به اختصار "نزاجا" گفته میشود و فرماندهی آن به عهده امیر سرتیپ "احمدرضا پوردستان" است، ستاد فرماندهی آن نیز در منطقه لویزان تهران(چهار راه مینی‌سیتی) واقع بوده که محدوده وسیعی را شامل میشود.
قسمتی از ستاد که توسط دیواری تبدیل به پادگانی جداگانه شده، سازمان تحقیقات و جهاد خودکفایی نزاجا نامیده میشود که تمام طرح‌های تحقیقاتی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران در آن و زیر نظر متخصصان مورد بررسی قرار می‌گیرند و در طی مراحل تحقیقاتی، جهت استفاده در ارتش به مرحله تولید می‌رسند.
انتهای پيام/
