به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران مرکز فارس ، شاید کمتر امامزاده‌ای باشد که علمای انساب و بزرگان رجال تصریح به محل دفن او در مکان خاصی کرده باشند متأسفانه درباره اکثر مزارات مشهور ایران چند نقل قول وجود دارد، خوشبختانه درباره حضرت علی ابن حمزه بن موسی الکاظم(ع) اتفاق و اجماع علمای انساب بر این است که وی در این مکانی که زیارتگاه او بوده، آرمیده است.

علی بن حمزه(ع) در سال 220 هجری قمری در اثر فشار خلفای عباسی در شیراز پناه گرفت و در غاری که بعدها باباکوهی برای اعتکاف خود برگزید پنهان شد. روزها هیزم فراهم می‌کرد و گاهی به دروازه استخر می‌آورد و از فروش آن آذوقه‌ای برای خانواده به غار می‌برد.

روزی مأمورین خلیفه او را شناختند و گردنش را زدند و آن سر را به بغداد فرستادند که جسد را در محل فعلی (بالای پل دروازه اصفهان) دفن کردند که بعدها عضدالدوله دیلمی بر آن قبر، بقعه‌ای ساخت.

حضرت علی ابن حمزه(ع)، نوه حضرت امام موسی کاظم (ع) است و حرم او از مزارات مقدس و پراحترام استان فارس و شهر شیراز به شمار می‌رود.

در این آستان امامزاده جلیل‌القدر حضرت علی بن حمزه بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب (ع) است که نسب شریفش با یک واسطه به امام موسی کاظم (ع) منتهی می‌شود و از شاخه طوبایی است که از شجره طیبه امامت و ولایت روئیده، و منشاء شفای دلها و خیر کثیر و برکات عظیم است.

پدر حضرت در شهر ری مدفون است و حضرت شاه عبدالعظیم از زائران و علاقه‌مندان حضرت حمزه (ع) است و به همین دلیل حضرت شاه عبدالعظیم را در کنار این بزرگوار به خاک سپرده‌اند.

علمای انساب از جمله ابونصر بخاری- شیخ شرف عبیدلی و ابوالحسن عمره در قرون سه الی پنجم ه. ق نوشته‌اند که حضرت علی ابن حمزه (ع) فرزندی نداشته است.

بنا و معماری حرم علی ابن حمزه(ع)

حرم امامزاده حمزه از نظر گچ بری‌ها، معجر، درهای خاتم، منبت‌کاری، اسلوب معماری طاق و گنبد در ردیف 305، ثبت آثار تاریخی شده است.

بنای کنونی امامزاده یک گنبد مدور به ارتفاع تقریبی 16 متر است که سبک طاق مدور آن به بازار قیصریه لار شباهت دارد. دور تا دور بدنه طاق در فواصل معین کتیبه‌های کوچکی از خط کوفی تزیینی قرار گرفته است. سه شاه نشین در جهات شمال، جنوب و مشرق واقع شده و درب ورودی رو به مغرب باز می‌شود.

محوطه امامزاده فضای نسبتا بزرگی که درختان چنار کهنسال حاکی از آن است که لااقل از هفتصد سال پیش امامزداه مورد توجه مردم بوده است.

درب ورودی حیاط امامزاده نیز در سمت باختر قرار دارد که سر درِ آن فرو ریخته و تنها قسمت جزیی از گچبری‌های آن باقی مانده است. این گچبری‌ها یکی از نفیس‌ترین آثار هنری قرن دهم هجری به شمار می‌رود.

درِ ورودی بقعه شاه میرعلی بن حمزه اگر چه کهنه و فرسوده شده ولی از نظر کنده کاری نمونه‌ای از ذوق و هنر مردم شیراز است. پس از عبور از دهلیز در محلی که وارد صحن می‌شوند بر بالای درگاه، سنگ سرخ رنگی نصب شده که کتیبه زیبایی به خط ابراهیم سلطان فرزند شاهرخ تیموری بر آن نقر شده است.

تناسب عجیب و خوش حالت اسلیمی‌ها با نقوش بدیع و زنده و صحنه‌های جاندار نزاع شیر و آهو حاکی از چربدستی هنرمندان است و به وضعی خیال‌انگیز مبین هیجانات و مظاهر روحی مردم در سواحل کویر بوده است.

در ضلع دست راست ورودی اشعاری بر قطعه سنگی نگاشته شده که نصب آن به دستور میرزا محمدحسین وزیر انجام شده و تاریخ آن معادل با مجموع حروف ابجدی این مصرع (بحمدالله دعای خیر حاصل) یعنی سنه 1074 است.

درب امامزاده نیز قدیمی است و در قسمت بالایی آن آیه‌ای از قرآن به صورت برجسته نقر شده است. محوطه‌ای که درب ورودی به آن منتهی می‌شود و به وسیله درب دیگری از حرم جدا شده عبارت از طاقی است که دارای اشکال هندسی است و گچبری‌های بسیار زیبایی از سقف آن فرو ریخته و قسمتی نیز زیر گچکاری‌های بعدی پنهان مانده است.

سمت راست درب دو لنگه‌ای خاتم کاری شده، اطاقی است که آن هم از آثار دوران صفوی بر جای مانده و دور تا دور قسمت بالایی چهارچوب آن با خط ثلث زیبایی اسامی دوازده امام کنده کاری شده است.

معجر چوبی از سه طرق منقش به کنده‌کاری‌های برجسته است که به دستور شاه عباس صفوی(994 - 1038) تهیه و بر روی درب معجر با خط ثلث نوشته شده (کتبه الفقیر بماند علی فی السنه الف و سبع)/س